Krijg ik nu straf? Ik had beloofd om de vergeten nieuwgekochte platen integraal te draaien voor het schrijven. Welnu, ik heb Madrugada opgezet. Omdat ik kant 2 beter ken dan kant 1, begonnen bij die laatste. Het spijt me. Emily Jane White staat inmiddels op. Onder 'Whatever Happened To You?' ontstond de kop en halverwege 'Look Away Lucifer' was ik het strontzat. Niet eens meer puf voor 'Highway Of Light'. We gaan gewoon schrijven...
Twee jaar na dato kan ik gerust stellen dat 2008 een destructief jaar was. De alcohol regeert en daardoor doe ik domme dingen. Zo maak ik half mei een afspraak met een dealer. Topkwaliteit speed uit Amsterdam. Het zuivere spul, niet die gebruikelijke discotroep. Geen kleine porties. Volgende week zaterdag om half elf op het parkeerterrein van Super De Boer levert hij mij 250 euro aan speed!
Als de drank (en snuifjes coke) is uitgewerkt, kan ik mezelf wel voor de kop schieten. Waar laat ik die bende? Ikzelf ben met een grammetje dik tevreden.
Ik vergeef mijn lieve lezers meteen als ze niet met de materie bekend zijn! Speed is een versproduct. Buiten de koelkast is het binnen drie dagen 'weg'. In de koelkast blijft het hooguit twee weken goed. Ik sta met gepast geld op de afgesproken plek. Ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld als toen ik realiseerde dat de dealer, een man van de tijd, niet meer kwam opdagen...
Niet alleen werkte dit ontnuchterend ten aanzien van mijn drugsgebruik (ik heb sindsdien zelfs geen jointje meer gerookt!), bovendien kon ik nu onveranderd drankrekeningen inlossen en muziek kopen. Waaronder het zesde en laatste album van de Noorse rockgroep Madrugada. 'What's On Your Mind' en de rest van kant 2 bleek favoriet, alleen kan ik niet herinneren waarom...
De lage zang van Sivert Høyem heeft eenzelfde effect als dat van Nick Cave. De teksten zijn vervreemdend. Muzikaal moet het nog iets met metal van doen hebben, maar ik herken het niet. Het brengt mij het gevoel als bij Calexico en eels (na 'Beautiful Freak'), het gevoel ontbreekt bij mij. Ik begrijp het niet, ik snap het niet, ik vat hem niet. Iedere keer als ik een liefhebber tegenkom en ik hem vraag, krijg ik een eenduidig antwoord: ,,Dan moet je luisteren!".
Als iemand van jullie gegrepen is door Madrugada en het eenmaal wil uitleggen? Graag!
Tijdens de opnames overlijdt plotseling Robert Burås, oprichter en gitarist van Madrugada. Tekstueel is het door hem gezongen 'Our Time Won't Last That Long' pijnlijk, maar het is een geluk dat die aan het einde van kant 2 staat. Je kan hem ontwijken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten