zonne-energie

Mijn mailbox is nu niet bepaald 'loaded', toch heb ik een paar weken geleden het juiste antwoord op een lezersvraag gekregen, alsmede fijne suggesties voor 'kleur bekennen'. Die langharige teckel van Flaming Youth is inderdaad Phil Collins. Bravo Jelte! Hij had ook nog een paar blauwe platen, waarvan 'Blue Hotel' van Chris Isaak achteraf gezien wel in mijn top drie had kunnen staan. Peter herinnerde me maandag aan 'The Green Manalishi' van Fleetwood Mac. Potdikkie! Die was ik even helemaal vergeten...

Over Slade heb ik nog niets gehoord? Dan meteen de volgende vraag. In 1970 heette een groep kortstondig Velvet Underground, geïnspireerd door hetzelfde boek. Zij hadden nimmer gehoord van de New Yorkse groep en wisselden nog een aantal malen van naam totdat ze in 1974 een tekst op een stofzuiger lazen. Zo zou de groep bekend worden...

Angus MacLise, de eerste drummer, kwam in 1965 met de naam. 'The Velvet Underground' is een boek, voor velen de introductie, over sado-masochisme. Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison en MacLise hadden geen betere naam kunnen bedenken. De laatste werd vervangen door Maureen 'Moe' Tucker. Niet omdat ze een betere drummer was, integendeel zelfs, maar Tucker beschikte over een PA-installatie...

Cale vertrekt na twee albums, de derde titelloze elpee uit 1969 kan buiten 'The Murder Mystery' en 'After Hours' gerekend worden als de eerste plaat van Lou Reed. Die roept echter toch assistentie in van ene Doug Yule. Na Verve en MGM wil Atlantic de groep wel, ondanks tegenvallende verkopen. De nieuwe plaat moet wel tjokvol (loaded) hits staan.

Dat is redelijk gelukt. 'Sweet Jane' en 'Rock And Roll' zijn prijsnummers uit het repertoire van Reed geworden, die inmiddels de groep had verlaten en zijn 'kindje' aan Yule had toevertrouwd met desastreuze gevolgen van dien. Yule wilde het geluid veranderen door knullige doowop-koortjes toe te voegen. Dat lukte, maar het verloor wel de laatste fans.

'Who Loves The Sun' was mijn kennismaking met VU, nog vóór het legendarische debuut, middels de sampler 'The Perfumed Garden'. Het nummer van Doug Yule is natuurlijk lulligheid ten top in vergelijking tot bijvoorbeeld 'Venus In Furs', maar geeft me goede luim en energie. En is het met het oog op een tweede kerncentrale in Borssele niet goed om zo nu en dan even propaganda voor het alternatief te maken? Bij deze...