Bah! Ik was vanochtend om half zeven alweer lelijk wakker, toen ik bij koffie en bammetje pindakaas deze kop bedacht. The Bees dus. Een aantal weken geleden schreef ik over 'spookplaten', binnenkort een kersverse ontdekking, en noemde toen 'No Rain' van Blind Melon en de dag waarop de ware in Lokeren uit de trein stapte. Die avond maakte ik kennis met 'Free The Bees' van The Bees en kocht een week later het album op dubbelvinyl.
Is deze of die van Dungen nu de ultieme sixties-plaat die tot nu toe in deze eeuw gemaakt is? Eigenlijk geldt het meer voor 'Free The Bees'. Waar Dungen zich op 'Ta Det Lugnt' beperkt tot de psychedelische rock, daar stipt The Bees praktisch iedere stijl van tussen 1963 en 1972 aan. Het klinkt meer als een compilatie, dan het originele werk van een groep jongelingen uit 2004.
Opener 'These Are The Ghosts' had zomaar de ideale popsong uit de jaren zestig kunnen zijn. Alleen zijn ze toen vergeten hem te schrijven. Het bekendste nummer op het album is 'Chicken Payback', een variatie op 'The Name Game' en 'The Clapping Song' van Shirley Ellis, dat ook nog een seizoen als 'leader' voor Het Lagerhuis werd gebruikt.
Consequentie van het oprakelen van deze 'vergeten nieuwe platen' is dat ik ze vaak even opnieuw moet draaien om een beeld te krijgen. Meningen zijn er om herzien te worden. 'I Love You', een broeierige soulballade á la The Delfonics waar ik normaliter op spuug, klinkt in 2010 als 'the real thing' en maakt Duffy en Amy tot digitaal plastic. Eigenlijk best een goed nummer! Wat de Britten met 'The Russian' duidelijk willen maken? Ska? Klinkt meer als polka en had niet gehoeven...
De tracks van The Bees van buiten dit album die mijn oor bereikten, waren veel minder interessant, dus zal dit hun 'magnum opus' zijn? Hoe dan ook: Ik ben ze uit het oog verloren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten