Het gebeurt niet vaak dat ik aan een bericht begin en niet weet waar ik ga uitkomen. Ten eerste schrijf ik dit zaterdagochtend, omdat ik gisteravond te moe voor inspiratie was. Ik las net op Facebook dat Xander vandaag/morgen zijn verjaardag viert. En zo gaan de herinneringen terug naar vrijdag 20 november 2002. De dag waarop een tandarts zijn linkerhand verbrijzelde en zijn assistente stokdoof werd.
,,Knijp maar in mijn hand", zei de tandarts. ,,Dit gaat pijn doen". Hij trok mijn gebit ten behoeve van kunstklappers. We waren zojuist linksonder gearriveerd. Een abces dat er al vijf of zes jaar zat. 'You don't know what you've got 'til it's gone', om met Joni Mitchell te spreken. Geldt trouwens helemaal voor de kunstmatige maalstenen. Ik zou niet anders meer willen... Ook al zoent Willemijn niet met jongens met een kunstgebit!
Het regent vriendjes en vriendinnetjes in dit bericht. Marianne wees me een jaar geleden op compensatiegedrag. Ik kende het al jaren. Mijn huiselijke situatie was in 2002 hopeloos, ik was flink aan de zuip en had last van mijn gebit. Dit compenseerde zich door aanschaf van nachtkleding en muziek. Ik kocht deze dag cd's van The Who ('Quadrophenia', de filmsoundtrack), Love en Nico. Op vinyl 'Loaded' van Velvet Underground en 'Transformer'.
Die laatste heeft een merkwaardige eer in mijn collectie. Het is de meest gejatte plaat! Eind 1999 vond ik het eerste exemplaar in De Bilt. De originele 1973, maar dan dichtgesealed. Die is een jaar later gejat door een collega-dj. Het exemplaar van 2002 is in De Buze verdwenen!
Maar ik heb er weer eentje. Ditmaal zelf gejat! Op de Paaz in Meppel wachtte een partij elpees om misbruikt te worden bij Creatieve Therapie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten