back home?

Het 250e bericht op Soul-xotica. Dat moest gevierd worden? Allicht. Alleen is de taart van zusje mislukt. Sideburner wilde een rock & roll-feest met drank en drugs en is naar de kroeg vertrokken. Gerrit was moe en is gaan slapen. Zo zit ik met Soul-X en zusje aan tafel. ,,Hoor jij niet in de keuken?", verbreekt Soul-X de lange stilte. Met een triest gezicht druipt ze af. ,,Je wordt bedankt, Soul-X", zucht ik. ,,Waar moet ik het nu over hebben?". ,,Nou, ik dacht aan die fijne dansvloerkneiter van...". Ik onderbreek hem. ,,Wat denk je wel niet? Eerst verpest je mijn feest en dan moet ik ook nog een kneiter doen? Nee! Ik ga een verhaal doen waar jij en Sideburner part noch deel aan hebben!".

Vrijdag 17 april 1998. 'The day I always remember'. Mijn eerste indruk van Mossley. Het is winderig, vies koud en het begint ook net te regenen als ik van de trein kom. Ik wil eerst de allesbehalve sfeerrijke winkelstraat van Manchester Road inlopen, maar herinner me dan dat ik links moest oversteken. Dan sta ik in Queen Street. Een steil naar beneden lopende straat met gevaarlijk gladde kinderkoppen. Ik wil net aanbellen bij een huisje, als ik hoor: ,,Kan ik je helpen?". Een meisje met donker haar, een bril en een portfolio. ,,Ah, de Emmaus. Loop maar met me mee". Ze heet Linda, is kunstenaar en huurt een atelier in Longland's Mill. Ik zal haar nog eens thuis opzoeken en zal haar vriend Aden proberen me warm te krijgen voor Tom Lehrer...

Ik word binnengelaten. Bij gebrek aan kapstok leg ik mijn wollen mantel op de bank. Sadie, de gemeenschappelijke hond, ligt er een uur later op te slapen. Jacky, een compaan, zegt dat ik mazzel heb. ,,Ze verscheurt jassen". Misschien wist Sadie meteen al wat ik niet wist, maar dat is stof voor een later verhaal.

Ik maak kennis met Bob en Carol Jeffery, het coördinators-echtpaar. De enige officiële vragen zijn of ik medicijnen gebruik en of ik vegetariër ben. Beide keren ontken ik. Dan gaan we het snel over muziek hebben. Bob is hippie geweest en kent dus Shocking Blue, Focus en Golden Earring. O ja, hun dochter heet Anneke...

Jacky, een Fransman, leidt me rond. In de bak platen ontwaar ik meteen 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues. Aan tafel tref ik de andere companen: Franse Benoit, Duitse Hans en Engelse Martin.

Uitzicht op het troosteloze Roughtown met besneeuwde heuveltoppen. Het was vorig weekend Wit Pasen in plaats van Witte Kerst. Op de foto is het rechtsboven. Grappig: De foto is genomen toen ik in Longland's Mill woonde. De meest linkse auto, de rode Rover, zakte net voor mijn vertrek voor de Engelse APK. Die 'Nederlandse' Volvo is van Bob en Carol. Linksgestuurd, naar verluid voor een paar flessen whiskey van een Deen gekocht.

Ik schreef al eerder dat ik meestal in november een tijdje heimwee naar Mossley heb. Vandaar momenteel iets meer aandacht voor die periode...