Ik verzuchtte gisteren nog dat als ik Stefan was geweest, ik in dat geval Lou Reed en Velvet Underground met de paplepel had ingekregen. En veel eerder dan nu het solowerk van Nico en John Cale had ontdekt. Ik had 'Desertshore' al vanaf augustus in de wacht gezet. Op deze grijze eerste november komt deze het beste tot zijn recht, hoewel ik het hele jaar door van Nico kan genieten.
Eerst even 'Nico-voor-beginners'. Het is op zijn zachtst gezegd neurotische muziek, geen 'music for the millions'. Ik las dat een voormalig muzikaal begeleider een biografie van haar had geschreven met de welluidende titel 'Songs They Never Play On The Radio'. Haar enige plaat met Velvet Underground en 'Chelsea Girls' (1967) zijn het makkelijkste te verteren. 'Desertshore' is reeds voor gevorderden.
Haar origine is complex te noemen. 1939 is het meest aannemelijk. 1943? Mocht ze willen. Boedapest of toch Duitsland? Haar vader zou bij de Wehrmacht hebben gediend. Christa Pfaffchen adopteert al vroeg de naam Nico, omdat ze de associatie van Christa met Jezus Christus niet kan verkroppen. Tijdens haar werk op een militaire basis wordt ze verkracht door een sergeant. Hij krijgt de doodstraf, zij is voor het leven getekend.
Na een kleine rol in 'La Dolce Vita', een affaire met Alain Delon en daarmee een zoon, een geflopte Engelse single met Jimmy Page op gitaar in 1965, vertrekt ze naar New York. Ik fiets even om Velvet Underground heen omdat ik deze maand nog 'Loaded' ga behandelen. Haar ex-vriendje John Cale produceert haar eerste elpees.
,,John heeft altijd geprobeerd mijn muziek kapot te maken, het krankzinnig te laten klinken", klaagt ze in de vroege jaren tachtig. Tja, hoe wil je een stem als een misthoorn, zwaar Duits accent, met begeleiding van niets meer dan een harmonium 'mainstream' laten klinken? En wie laat haar zevenjarig kind een kinderliedje zingen op mama's plaat? Wie gebruikt titels als 'Janitor Of Lunacy'? Er staat op 'Desertshore' één argument dat John het beste voor haar wilde: de sobere kippevelballade 'Afraid'. Zo zijn ze weinig gemaakt!
In het boekje van de cd-heruitgave staan de memoires van een journalist die haar ondermeer in 1970 sprak, ten tijde van de opnames van 'Desertshore'. Nadat ze eerst, zoals gewoonlijk, een uur te laat kwam opdagen, begon het interview met het uitwisselen van beleefdheden. Nico verhaalde over Ibiza, dat ze juist had ontdekt. Om haar liefde voor het eiland onder woorden te brengen, zei ze: ,,Ik hoop dat ik daar zal sterven". Dat gebeurt op 18 juli 1988.
Haar latere repertoire komt nog aan bod. De winter is nog lang...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten