Besluiteloosheid alom. Dit is dan overigens alleen met betrekking tot Soul-xotica. De vakantie van volgende week is sinds maandag helemaal in kannen en kruiken. Ik hoop dat de dames en heren van Buienradar een foutje hebben gemaakt want het ziet er niet bepaald fraai uit voor de volgende week. Regen, regen en nog eens regen, maar... laten we eerlijk zijn. Daar is Buienradar immers ook voor opgericht en dus kan het eigenbelang zijn? Qua aantal berichten is 'het weekend' voorbij en kan ik over tot de orde van de dag. Dat zou een aflevering van de 'Honderd achteruit' kunnen zijn want ik wil immers een beetje haast maken met deze rubriek? Aan de andere kant: Het concert des levens duurt nu inmiddels ook bijna drie jaar en mag ook wel eens ten einde komen. Vooral omdat ik vanaf mei nog een wekelijkse tocht door het leven ga maken. Ik wil als fotomodel 'A Lot's Gonna Change' hebben van Weyes Blood maar dat zou, volgens Discogs, geen single zijn geweest. Lijkt me stug want ik ken het als 'grote hit' van de Vinyl Singles Top 40 in Engeland. Enfin, dan maar 'Roller Coaster' van Danny Vera. Het jaar 2019 is niet echt een dollemansrit of wellicht het laatste jaar van een dollemansrit. Ik heb wel een gevoel dat de dollemansrit ten einde komt, maar in welke vorm? Ik ga voor vier maanden achterover liggen en fiets nog eenmaal door het jaar 2019.
Aan het begin van 2019 kijk ik naar 2018 als een half geslaagd jaar en iets dat in de schaduw staat van 2016. Dat heb ik inmiddels bijgesteld zoals jullie in de vorige aflevering hebben kunnen lezen. Hoewel 2019 tal van prachtige momenten kent, voelt het zeker vanaf augustus alsof 'alles binnenkort is afgelopen'. Toch zijn er momenten in 2020 en 2021 dat ik wens dat het voor altijd 2019 was gebleven. Een gevoel dat ik overigens nog steeds heb. Het gaat nooit meer zó worden als in 2019. Begint 2019 met een verandering in de werksituatie? Ik zit een beetje te rekenen, maar het contract met het postbedrijf is eigenlijk pas in 2020. Feit is wel dat in 2018 mijn tijdelijke contract voor de derde keer is verlengd. Begin 2020 raak ik even uit het werk en dat heeft betrekking tot het nieuwe contract met het postbedrijf. Nee, ik weet het niet meer en het maakt verder ook niet uit. Het jaar 2019 begint redelijk ontspannen als ik me niet vergis. Beetje ziek in januari, daarna weer aan het werk en uiteraard alle kilometers buiten op de Pioneer. De eerste tochtjes zijn ook alweer een feit. Ah, juist ja, ik ben in januari inderdaad even ziek geweest. Het is de tijd dat ik de 'nieuwe' winterjas nog maar net heb en daarvan heb ik de herinnering dat ik naar Havelte ben gelopen en met de bus terug. Dat is 2019! Uit de eerste maanden, ook met de aanwezigheid van dezelfde winterjas, weet ik ook nog dat ik mijn eerste bezoek heb gebracht aan de 'nieuwe' platenwinkel in Dwingeloo. Ik zal over een paar maanden nog eenmaal binnenstappen. Sindsdien heb ik hem niet meer open aangetroffen. De beste man timmert ook aan de weg als feest-dj en staat in de zomer op markten en braderieën plus dat hij nog een andere business heeft. Ik zou best nog eens door zijn singles willen gaan. Iets voor komende zomer?
Op 2 april vier ik dat ik tien jaar van de drank af ben en wil dat vieren met een fietstocht. Het is alweer een aantal jaren sinds het laatste 'ge-Vecht'. Ik neem het gehele weekend vrij. Op zaterdag naar De Buze in Steenwijk voor, zoals het dan lijkt, het allerlaatste concert. Lang verhaal kort: De Buze is eind 2019 overgenomen door een andere stichting en had voor 2020 alweer klinkende namen op het programma staan. Toen ging de wereld op slot en het is sinds 2022 weer actiever dan ooit tevoren. Deze maand bestaat De Buze een halve eeuw en dit wordt in juli gevierd met een festival waarvan ik al een ticket heb gekocht. Zondag maak ik een wandeling door Uffelte zelf en op dinsdag de tweede april ga ik achterover liggen op de Pioneer. De tocht gaat over Dedemsvaart en Slagharen naar Hardenberg. Een stuk Vechtdalroute tot aan het Duitse Laar en dan weer omhoog naar Coevorden. Dan wil ik door naar Sleen maar dat wordt té ver. Ik steek halverwege over naar Hoogeveen. In Ruinen trakteer ik mezelf op patat en moet dan nog door een heftige bui die boven Ansen en Rheebruggen blijft hangen. De week erna fiets ik op zondag opnieuw naar Sleen en zet bij Ruinen de teller op 20.000 kilometer. Probleemloze kilometers. Twintigduizend in precies drie jaar. Dan mag er iets stuk gaan? Dat is eerst de kettingbuis maar dan blijkt het ketting ook flink versleten te zijn. Tenslotte moeten de tandwielen ook nog worden vervangen. In de zomer van 2019 ben ik niet zo kapitaalkrachtig dat ik een nieuwe set tandwielen kan veroorloven. Dat zou in 2024 een stuk eenvoudiger zijn, maar... de Pioneer heeft geen prioriteit meer. Bij deze: Ik ga halverwege april nog eens 'Een leven zonder de Pioneer' doen. De zaterdag van Pasen is namelijk de laatste keer dat het ik het rode ligplezier voor het laatst gebruik tussen Meppel en Uffelte.
Het postbedrijf heeft besloten ook post te gaan bezorgen in Havelte en dit is hoe ik gebruik mag maken van de elektrische fiets van de zaak. Het lukt allemaal nét! Met volle accu van Uffelte naar Meppel. Aan de lader tijdens het sorteren. Dan naar Nijeveen om post te bezorgen met zo nu en dan de motor uit. Dan in de hoogste versnelling naar Havelte en daar idemdito. Dan heb ik nog net genoeg 'peut' om in Uffelte te komen. Het betekent wel dat ik nu niet grote stukken in mijn vrije tijd kan fietsen want daarvoor heeft het teveel stickers van het bedrijf. Ik loop veel in 2019. Ook heb ik, in navolging van 2018, weer een 'drie seizoenen-kaartje' van de NS gekocht. In de lente, zomer en herfst één dag in het weekend onbeperkt reizen voor een vaste prijs en eersteklas in de trein. In de lente en de zomer gaat de reis beide keren naar Leiden en Noordwijk. De eerste keer met muziekvriend Albert en de tweede keer in september met W. In december ga ik met W. naar Utrecht. Het staat al vast dat ik in 2020 wéér zo'n kaartje ga kopen. Dat zal het uiteraard niet worden en het kaartje is ook nooit terug gekomen. Erg jammer! En zo ga ik weer langzaam aan op het persoonlijke hoogtepunt van ieder jaar: De vakantie. Deze moet opnieuw worden gevierd in Sleen. Nu hoef ik de Pioneer niet mee te hebben en bovendien heb ik de elektrische fiets moeten achterlaten op de zaak. Buiten de paar dagen in Sleen loop ik heel veel. Op de eerste zaterdag naar Dwingeloo en terug naar Wittelte door het uitblijven van een bus. Ik dien een klacht in en krijg een dagkaartje dat ik tot maart 2020 kan gebruiken. Als ik er eind februari 2020 gebruik van maak, krijg ik een hoop gemopper. De laatste zaterdag van de vakantie loop ik naar Diever en terug.
Tijdens de vakantie in Sleen wordt duidelijk dat dit voor mij het laatste jaar is. Hoewel ik anno 2024 mijn tent nog wel eens wil checken en het héél misschien dit jaar nog wel ga doen. Na vier vakanties wordt het teveel een herhaling van zetten. Ook heb ik meteen een woordenwisseling met de nieuwe uitbaters van de camping. Op zondag fiets ik in de buurt van Sellingen in Oost-Groningen en besluit dan dat ik hier de vakantie van 2020 ga vieren. Ook dat is anders gelopen door de maatregelen van 2020. De maandag naar Duitsland is legendarisch, de dinsdag fiets ik verkeerd ten aanzien van de wind. Wind in de rug kan heerlijk zijn maar niet bij 33 graden. Alles is 'voor de laatste keer', zo voel ik het. De laatste wandeling van de vakantie staat ook in het teken van dit gevoel. Als ik thuis kom en de mail check, zie ik dat de Wolfman ons een email heeft gestuurd. Hij gaat ermee stoppen. Of we nemen het station over met de financiële verplichtingen of het radiostation houdt in 2020 op met bestaan. We doen het eerste. Over de toekomst van het station ben ik op dit moment somber, maar we kunnen in ieder geval weer tot januari. Even later kondigt ook mijn lieve collega in de post aan dat ze ons gaat verlaten. Ze zal in 2020 nog even terug komen maar voor mij is de lol van de sortering ervan af. Ik ga me nu helemaal beschikbaar stellen voor de bezorging, ook al zal ik tot de zomer 2020 nog steeds de maandag met tegenzin moeten sorteren.
Hoewel het radiostation nog wel even blijft bestaan en ook de rest op den duur wel weer goed komt, blijf ik een gevoel houden dat er iets aan zit te komen dat ik probeer af te wenden. Na een jarenlange worsteling ben ik in 2019 opeens erg content geworden met het idee dat ik in politiek opzicht van links naar rechts ben opgeschoven. Eigenlijk ben ik in 2016 al rechts, maar wil het dan nog niet toegeven. Het voelt als iets 'verschrikkelijks'. In de zomer van 2019 ontdek ik de 'alternatieve' media en kan de acceptatie landen. Ik ben blijkbaar niet de enige die een bepaald standpunt inneemt, alleen hoor je dat standpunt niet op de publieke omroep. In de 'alternatieve' media blijk ik veel geestverwanten te hebben. Ik 'zie' eerder een dreiging vanuit de Europese Unie op ons afkomen dan een epidemie, een pandemie of wat voor gezondheidscrisis ook. Maar het onbestemde gevoel blijft me de rest van 2019 beheersen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten