Singles round-up: maart 6

De singles van Mark zijn gisteren gearriveerd en dus kan ik gewoon verder met de 'Singles round-up'. Morgen belooft een bijzondere dag te worden qua weer maar ik weet niet of ik aan een fietstocht toe kom. Ik zal in ieder geval naar Havelte naar het postkantoor moeten om een pakket op te halen. Nog meer singles? Nee, ditmaal een pakket met nieuwe elementen. Hoewel ik voor de rest erg in mijn element ben, wil ik maar niet in mijn element komen met de elementen. Ik heb het dan over de elementen van de draaitafels. Op zichzelf had ik nog jaren uit de voeten gekund met de Tonar Banana-cartridge, alleen zijn reservenaalden opeens erg schaars en prijzig. Omdat ik twee naalden per jaar gebruik, vind ik een aanschaf van 45 euro per naald iets te gortig. Na enige twijfel zou ik gaan wennen aan de Reloop-elementen die bij de draaitafel werden geleverd, maar nee... Ook de nieuwe naalden geven twee maanden later een krassend geluid dat misschien geen schade doet aan de plaat, maar ik vind het niet fijn. Na een bedenkperiode van een maand heb ik besloten maar in Concorde Pro's te investeren. Deze liggen dus al sinds dinsdag op het postagentschap in Havelte te wachten op mij. Het pakket van Mark bevat eenentwintig singles waaronder een paar, voor mijn begrippen, héle dure. Deze ga ik in drie afleveringen aan jullie voorstellen. De draaitafel met de beste Reloop-naald mag aangezet worden voor een luistersessie.

* Margie Alexander- Can I Be Your Main Thing (US, Atlantic, 1972)
Foutje? Nee, bij nader onderzoek blijkt het de bedoeling te zijn geweest. Het is een promo voor radiostations. Doorgaans heeft dat het nummer in stereo en mono op elke kant. De stereo voor de FM-stations en mono voor de AM. Deze heeft echter de mono-versie aan beide kanten. Clarence Carter heeft zich dan al ontfermd over Margie Alexander. 'Can I Be Your Main Thing' is prachtige Southern deep soul. Het mono-geluid maakt het zelfs nog ietsje rauwer. Het komt Margie uit haar teennagels. Zoals gezegd is het een promo en ik heb inmiddels begrepen dat deze eveneens mono is.

* Vanessa Bell Armstrong- I'm Coming Back (UK, Jive, 1989)
Ik heb een speciaal verzoekje bij deze bestelling. Ik vraag aan Mark of hij erop wil letten dat hij de singles bij sluit die iets met gospel van doen hebben. Dit omdat ik over twee weken weer een gospel-'Do The 45' ga doen. De single van The Peps (in de volgende aflevering) valt niet echt onder gospel, maar de laatste van de eenentwintig wél. Vanessa Bell Armstrong biedt hij ook aan als 'comtemporary' maar bij de eerste beluistering kan ik geen gospel-boodschap ontdekken. Dan maar eens goed naar het vinyl luisteren. Ze sluit een periode af en gaat terug komen met een nieuw imago. Ze gaat haar beste beentje voor zetten. Kortom: Alom positiviteit maar ze lijkt geen god nodig te hebben om dit te bereiken. Verder is het een moddervette jaren tachtig-productie, maar de positiviteit verveelt niet snel. Zonder het op te zoeken, geloof ik wel dat ze haar 'roots' heeft in de gospel. Nog meer positiviteit en dezelfde productie op de flip. 'Tell The World' is minstens zo gelikt, maar geen spoor van een hogere macht.

* Chuck Brooks- I've Got To Get Myself Together (US, AGP, 1969)
Eigenlijk de b-kant van de single maar de kant waarvoor ik het heb gereserveerd. Een ietwat funky groove met een lekker rauw klinkende Chuck. De a-kant maakt me wel nieuwsgierig. 'Baa Baa Black Sheep' heet het ding en geeft weer dezelfde funky groove maar bij het refrein haak ik al af. En dat is meteen waarom ik 'I've Got Myself Together' zo prachtig vind. Op de a-kant gaan alle remmen los en wordt er een grootse productie neer gezet waar de b-kant ietwat onderkoeld is. In dat laatste komt de soul weer beter tot zijn recht en dus is de keuze niet lastig voor mij.

* Sammy Brown- Got To Leave This Town (US, Grassroots, 1972)
Opnieuw een funky groove maar nu met smaakvolle blazers en een erg prettig klinkende Sammy. Qua zangstijl ergens tussen Swamp Dogg en Roy C. zou ik zeggen. 'Mine To Have And To Hold' heeft een erg opvallend instrument en ik ben nu aan het puzzelen wat het is. Is het een gitaar of een saxofoon door een effect? Verder is het beduidend meer bluesy dan de a-kant. Op zichzelf niet slecht, zeker omdat hij flink tekeer gaat. Interessant plaatje!

* The Caprells- I Believe In The Stars (US, Bano, 1978)
Het is deze zomer tien jaar geleden dat ik kennis maak met 'Hey Girl' van The Caprells. Begin 2015 besluit ik de plaat aan te schaffen. Vorig jaar heb ik 'What You Need Baby' aan de verzameling toegevoegd en nu dan 'I Believe In The Stars'. Na een korte samenwerking met Ariola-America is The Caprells weer terug op het Bano-label en dit plaatje is een optelsom van al het moois dat de groep heeft gemaakt. Het leunt tegen 'What You Need Baby' aan maar is iets fraaier gearrangeerd met sfeervolle blazers en meer percussie. Absolute klasse waarbij ik superlatieven tekort kom. 'Whatever Goes Up' is 'in your face'-disco compleet met synthesizers. Het is dan ook de eigenlijke a-kant en moet een aanval doen op de hitparade. Dat heeft het niet gehaald en ook bij mij zal die niet vaak worden gedraaid. 'Stars' is de winnaar voor mij.

* The Chi-Lites- I Found Sunshine (UK, Brunswick, 1973)
Een Engelse promo en dus met de release-datum op het label. Het blijkt dat de plaat pas in juni 1974 op de Engelse markt is gekomen, maar voor de rest vermeldt het 1973 als verschijningsjaar. Een mooi item met de rode labels en de originele 'birth sleeve'. De b-kant heet 'My Heart Just Keeps On Breakin' en heeft een interessant intro. Ik moet even checken of het wel The Chi-Lites is want de fiddle maakt het heel erg country. Maar ik moet concluderen dat ik het misschien nog wel interessanter vind dan de a-kant. Ik word er vrolijk van en dat is een leuke bijkomstigheid.

* Tyrone Davis- Talk To You (US, Ichiban, 1991)
Ichiban is in de late jaren tachtig en de vroege jaren negentig het toevluchtsoord voor menig soul- of bluesartiest welke niet meer aan de slag kunnen bij een mainstream-label. Tyrone doet hetzelfde mopje dat hij in de jaren zeventig talloze keren heeft gemaakt maar dan met een elektronische beat en een ietwat plastic productie. Toch heeft het een zeer catchy refreintje, maar het is té belegen voor de hitparade. Des te meer geschikt voor 'Do The 45' en dus verwelkom ik deze plaat. Op de keerzijde staat 'Prove My Love' en dat is nog net ietsje gladder geproduceerd, maar de stem van de beste man staat als een huis. Een 'double-sider' in mijn boek.