In eerste instantie had ik dit als 'Het zilveren geheugen' willen doen, maar voor die rubriek heb ik nog wel een ander verhaaltje als het moet. Toch is het een heel klein beetje 'Het zilveren geheugen' want het speelt zich voor een belangrijk deel af in maart 1999. De datum is 2 maart 1999. Ik zeg uit mijn hoofd dat het een dinsdag is. Even snel uitgerekend en, ja, mijn geheugen laat me niet in de steek op dit vlak. Ik werk in deze tijd in het winkeltje op de hoek van Manchester Road en Queen Street. Queen Street is een zijstraat waar eigenlijk alleen bestemmingsverkeer komt en het winkeltje aan Manchester Road fungeert dan ook vooral als uithangbord. In de etalage hebben we het complete incomplete complete servies met kleine hoekjes eraf. In complete vorm en zonder stukjes eruit zou het voer zijn voor Christie's. In deze hoedanigheid is dit het lachertje van de lokale bevolking. Er is niemand die de torenhoge vraagprijs wil betalen. Ik stop in mei de boel in een doos en breng het terug naar Longlands Mill. Misschien lopen ze nog steeds wel te leuren met het servies. In het winkeltje ben ik 'eigen baas'. Boven staat een waterkoker en zo zit ik de god ganse dag aan de thee en in 1999 mag je ook nog gewoon roken in de winkel. Ik schrijf er hele dagen over muziek terwijl ik op Mrs. Hatfield wacht of een andere toevallige klant. Er gaan dagen voorbij dat niemand binnenstapt. Alleen die lachende blikken als ze naar het servies wijzen. Intussen vermaak ik me met de radio. 's Middags draai ik vaak cassettes en heb daarover nóg een uiterst bizarre anekdote maar dat is voor later.
Ik luister begin 1999 veel naar de Engelse Radio 2. Radio 1 is in Engeland dé popzender, Radio 2 is voor Radio 1-veteranen en is gezellig en nostalgisch tegelijk. Om half elf wordt 'Popmaster' gespeeld onder leiding van de pas overleden radiolegende Ken Bruce. Ik doe altijd mee en hoop stiekem dat ik ooit eens 'live' mag mee spelen. Dat zal helaas niet gebeuren. Niet om mezelf op de borst te slaan, maar ik 'win' het vaak van de deelnemer aan de telefoon en heb zelden een fout antwoord. Zo ook deze ochtend van 2 maart 1999. Even voor elf uur slaat de stemming plots om in de studio. De nieuwslezer komt de studio binnen gerend en zegt dat het nieuws vandaag maar één onderwerp rijk is. Dusty Springfield is overleden. De BBC werkt anno 1999 ook nog gewoon met cd's en ik vermoed dat de muzieksamensteller naar de fonoteek is gerend voor alle albums want... vanaf het nieuws van elf uur tot aan middernacht is het alleen en uitsluitend Dusty Springfield op de radio.
De telefoonlijnen zijn open. Niet alleen bellen de BBC-medewerkers met beroemde artiesten, ook de luisteraars mogen reageren. Van oudere mensen die al de platen van The Springfields kochten tot aan de generatie die Dusty kennen van haar samenwerking met de Pet Shop Boys. Veel vaders en moeders blijken opeens een Dusty Springfield-cassette in de auto te hebben als het gezin op vakantie gaat. Iedereen in Engeland lijkt wel 'iets' te hebben met Dusty. Met uitzondering van eentje. Dat is een Nederlandse jongeman die in Mossley is verzeild en naar de radio zit te luisteren. Wat is Dusty nu precies voor mij? Ik heb haar ook leren kennen middels de Pet Shop Boys en koester al jaren een liefde voor haar 'The Summer Is Over' dat door Veronica is gebruikt als radiotune. Hierdoor heb ik in de jaren negentig eens een aftandse compilatie-elpee gekocht. Qua 'originals' kom ik niet verder dan 'I Close My Eyes And Count To Ten' en haar latere 'In Private'. Het is voor mij 'gewoon een zangeres uit de jaren zestig' en meer een 'eendagsvlieg' dan de heldenstatus die ze op de radio krijgt toegedicht.
Toch verveelt het niet om naar de muziek van Dusty te luisteren en de reacties van de mensen uit het land. Ik blijf dus luisteren en het zal rond een uurtje of twee 's middags zijn als het mij ook even teveel wordt. Ik hoor een nummer op de radio dat ik voornamelijk ken van The Byrds. Het is een nummer van Gerry Goffin en Carole King en blijkbaar heeft Dusty het in 1966 op de plaat gezet. 'Goin' Back' raakt bij mij de gevoelige snaar en plots zit ook ik tranen met tuiten te janken. Het is een ommekeer voor mij want hierdoor ga ik heel bewust speuren naar platen van Dusty. 'Goin' Back' kom ik in juni of juli tegen, hoewel de plaat compleet is afgeragd. Die vervang ik in de nieuwe eeuw door een beter exemplaar. Verder ben ik ook vlug bereid om eens een paar centen extra uit te geven voor een plaat van Dusty met de fotohoes. Het is verre van compleet maar desondanks heb ik nu al een fraaie collectie welke nog gerust mag groeien.
Opeens besef ik ook dat Dusty niet zomaar een zangeres uit de jaren zestig was. Ik heb eens geprobeerd een soort van biografie van haar te lezen maar doordat ze zelf niet wil meewerken aan dergelijke publicaties is het meer een plakboek van citaten van anderen. Dusty's verhaal is het sprookje van het meisje dat in een speelgoedwinkel werkt, mag meezingen in de folkgroep van haar broer en dan opeens een zeer succesvol solo-artiest wordt. Dionne Warwick en Dusty hebben elkaar één keer ontmoet, als ik het goed heb, en ze vliegen elkaar meteen in de haren want beide zangeressen zijn lievelingen van Burt Bacharach en Hal David. Dusty is stikjaloers op de nummers die Dionne krijgt en andersom. Ze mag een paar platen in Amerika opnemen waarvan 'Dusty In Memphis' en 'Brand New Me' twee voorbeelden zijn die ik op elpee heb. In 1978 maakt ze een comeback met 'It Begins Again' en in de late jaren tachtig wordt ze op sleeptouw genomen door de hippe Pet Shop Boys. Dusty is altijd al een 'lastig' persoon geweest om mee te werken en in de laatste jaren van haar leven is ze compleet doorgedraaid. Ze vult haar dagen met praten tegen de tijger in de kooi in haar achtertuin.
Nog een eervolle vermelding voor de dubbel-cd die ik tijdens de hersenschudding in 2009 heb gekocht. Het is een Nederlandse compilatie van haar werk door de jaren heen en heeft als titel 'Walk On By' gekregen. Dusty heeft nóóit 'Walk On By' op de plaat gezet. Een vriendin heeft de hele dagen de televisie aan als 'behang' en zo vang ik in 2008 iets op van 'Gooische Vrouwen'. Daar wordt in een scène 'How Can I Be Sure' van Dusty gebruikt en oef... ik kan nauwelijks de tranen bedwingen. Ik koop de cd omdat dit eveneens op de compilatie staat. En vermoedelijk onder invloed van de hersenschudding. Dusty's stem is in ieder geval zacht genoeg om de resterende helft van mijn brein te vermaken terwijl het geen pijn doet aan de andere helft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten