Van buiten spelen is gisteren niets meer terecht gekomen. Ik mag per slot van rekening vandaag ook al buiten spelen en ik hoop op hetzelfde soort weer. Helaas, de zon is vanmiddag de grote afwezige geweest. Een bizarre dag. Het zou logisch moeten zijn. Het grofvuil wordt altijd gehaald op maandag. Bij ons in de gemeente gebeurt dat nog slechts eens per twee maanden en ik heb de eerste maandag van januari al over het hoofd gezien. Sinds eind januari zit mijn grijze container propvol. 'Ze komen op de eerste maandag van maart', heb ik maar in mijn hoofd zitten. En dat is vandaag. Toch begin ik te twijfelen omdat niemand anders een container buiten heeft staan. Ik zou het heel eenvoudig kunnen opzoeken maar doe dat niet om onduidelijke reden. Ik word deze ochtend wakker van de vuilniswagen en, ja, het is wel de dag van de grijze container. Die staat nog propvol naast mijn huis en ik zal de komende weken vaak even een wandeling moeten maken naar de ondergrondse container bij het dorpshuis. Het is niet anders. Zo ben ik om half acht even heel erg wakker maar word al snel moe van het kwaad zijn en val weer in slaap. Het werk is niet veel maar op een ene of andere manier is mijn dag al in de soep. Dan ga ik hem nu besluiten met één of misschien twee berichten op Soul-xotica en te beginnen in maart 1999. Maar tegelijk ook in de jaren ervoor en nog enkele jaren erna. Ik zou moeten hebben geleerd van Dr. Martin Luther King om niet over dromen te praten, maar vanavond ga ik het één keer doen.
Wat is een droom? Moet je het serieus nemen of is het een afvalputje voor gevoelens en belevenissen van de voorbije dag? Daarover kun je alleen al een lange discussie voeren. Hoewel ik al bijna vijftien jaar geen druppel alcohol meer heb gehad, droom ik nog eens per twee maanden dat ik drank krijg voorgeschoteld. De laatste keer is ergens afgelopen week geweest. Ik ga opeens aan de Hoegaarden alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb al langer geleden eens een droom gehad met een werkelijke 'herinnering' van jaren geleden. Ik loop dan dronken door de binnenstad van Steenwijk. Dat is een vreemde gewaarwording want ik ben 'vergeten' hoe het is om dronken te zijn. Wees niet bang, ik ga het ook niet meer uitproberen. Het is mooi geweest! De griep van december heeft me heel heftig laten dromen en sindsdien is het, gelukkig, ietsje rustiger geworden met mijn slaap. Ik droom dingen die té ver af staan van de realiteit en die ik de volgende morgen ook alweer ben vergeten. In de late jaren negentig is echter een steeds terugkerende droom. Ik begin de 'omgeving' op het laatst te herkennen hoewel het allemaal fictief lijkt te zijn. En iedere keer weer deze dame die in een onverstaanbare taal tegen me begint te praten.
De droom speelt zich af in het buitenland. Het begint dan ook vaak in de buurt waar mijn oudste broer lang heeft gewoond in Denemarken. Volgens mij gebruik ik ook zijn racefiets in de droom zoals ik deze in de vakanties tot mijn beschikking had. Ik ga deze dag een fietstocht maken hoewel ik het niet heel erg uitgebreid kan doen omdat ik weer bij tijd thuis moet zijn. Dat gevoel refereert aan een fietstocht in Denemarken in 1993. Mijn moeder is die dag jarig en we gaan die avond uit eten. Het strookt niet helemaal met een plan voor een ambitieuze fietstocht en hoewel ik het in 1993 op tijd heb gehaald, denk ik dat ik dit heb meegenomen in de droom. Maar goed... al snel verandert de omgeving van een stuk Denemarken dat ik goed ken naar een totaal onbekende omgeving. Het is duidelijk wel in het buitenland want de heuvels zijn fors. Op een gegeven moment moet ik weer omkeren en zie dan dat ik een afdaling maak en door een bos moet. Boven het bos hangt een zware regen- en onweersbui, maar vooruit... ik zal er doorheen moeten. Ik sjees naar beneden en door het bos. Aan het einde van het bos is vrij onverwacht een dorpje. Hier is het droog en naast het witte kerkje staat een picknickbank. Ik parkeer de fiets en ga hier even zitten. Er komt een groep mensen voorbij wandelen en opeens is ze daar. De groep houdt halt en zij roept iets naar mij in een taal die ik niet kan verstaan. Ik wil antwoorden en dan...? Goedemorgen. Dat is de wekker.
Deze droom komt herhaaldelijk terug in deze jaren en ik probeer iedere keer méér te concentreren op wat de dame zegt. Op het laatst ben ik zó gefocust op dat stukje droom dat ik wakker word van de schrik. Begin 1999 meen ik toch even iets te verstaan en hoewel er geen touw aan vast is te knopen, kan ik een taal herkennen. Zou dit Pools zijn? Het is waarschijnlijk een taal uit het voormalige Oostblok. Als ik heb gezien dat in het Poolse Lublin een Emmaus zit, meen ik de boodschap even heel duidelijk te hebben: Ik moet naar Polen om mijn geluk te vinden met deze mysterieuze dame, waarvoor ik iedere droom méér gevoelens krijg. Als ik de eerste keer 'Think Turquoise' zie, meen ik meteen deze dame te herkennen. Het is een 'lelijke' Prints For Pleasure, een kitscherige kunstposter uit de jaren zestig op hard karton. Ze staat erg turquoise te zijn in een rommelig hoekje van de Emmaus in Mossley als ik besluit haar in mijn kamer neer te zetten. Ik geef haar een naam en praat geregeld met haar. Dan heb ik de link met Polen nog niet gelegd. Als ik verneem van Lublin kan ik wel iets Pools in haar herkennen en geloof ik écht dat er me iets wordt aangereikt dat ik met beide handen moet aan pakken.
Bij de katoenspinnerij aan de voet van Queen Street staan geregeld Poolse vrachtwagenchauffeurs en ik heb al een 'deal' gesloten met één van hen om met hem te liften. Ik denk niet dat hij het heel goed heeft begrepen en té snel 'ja' heeft gezegd en ook ik zou niet weten hoe je een paar dagen met iemand in een truck moet zitten die drie woorden Engels kent. Ik ben echter vastberaden om mijn droom te volgen maar dan komt (gelukkig!) een kink in de kabel. Ik heb in 1999 namelijk een Europese Identiteitskaart en daarmee kom je niet voorbij de Poolse grens. Ik zal dus eerst een paspoort moeten aanvragen. Ik zal echter nog bijna een jaar vastberaden zijn om naar Polen te gaan, dus dat zaadje is al wel geplant.
'Think Turquoise' is een beetje lelijk dubbelgevouwen mee gegaan in een koffer met kleding naar Nederland. Volgens mij heb ik in 2009 afscheid genomen van de dame. Ik ben al jaren op zoek naar een foto van het schilderij als ik vanavond een poging waag. 'Prints For Pleasure' is genoeg en ik val van de ene verbazing in de andere. 'Think Turquoise' heeft een 'zusje' in de vorm van 'Think Indigo' en beide zijn met hetzelfde model. Het zijn schilderijen van de kunstenaar Michael Johnson en ik zie, tot mijn grote verbazing, dat deze posters op hard karton tegenwoordig voor een slordige 35 euro over de toonbank gaan. Ik denk dat mijn arme meiske in 48 stukken in de Kliko is gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten