Het wordt een relaxt weekend maar ik heb ook binnenshuis nog veel te doen. Zo wil ik morgen een show opnemen voor vrijdagavond en heb ik vandaag de 'Singles round-up' en de 'Eindstreep'. Er zijn gisteren vijf binnengekomen uit Engeland maar als ik even verder kijk in een 'Do The 45'-bakje van een paar weken geleden, zie ik dat ik mogelijk een release heb 'gemist' op Soul-xotica. Dat maakt het dus tot een aflevering van zes. Morgen dus een radioshow opnemen en de laatste boodschapjes doen voor dinsdag. Ik ga waarschijnlijk om een uur of acht 's ochtends van huis om lekker te kunnen ontspannen. Ik ben wel eerder op de fiets naar De Bilt gegaan en daarmee ben je normaal gesproken geen halve dag bezig. Ik ga de apparatuur aanzetten en vijf van de zes singles voor het eerst draaien. Bij de 'vergeten' single moet ik ook even mijn geheugen opfrissen.
* Coast To Coast- Love Is The Same (UK, Athens Of The North, 198?, re: 2024)
De grote Londense platendealer Juno rekent voor haar klanten in de EU meteen al de invoerkosten, deze betaal je als je de order plaatst. Het is dan de bedoeling dat Royal Mail een bulkbetaling doet aan het Europese fonds. Een pakketje waarover al kosten zijn betaald worden vervolgens voorzien van een sticker met een afkorting. Negen van de tien pakketjes van Juno komt moeiteloos door maar in januari blijkt er iets mis te zijn bij Royal Mail. De sticker is wel geplakt maar de kosten zijn door een storing niet uitbetaald aan de belastingdienst. Ik krijg dus het verzoek om inklaringskosten te betalen en dat is niet gezellig. De douane rekent bijna twintig euro voor een plaat waarover ik al een tientje invoerkosten heb betaald. Ik laat het terugsturen. De tweede keer moet ik ook betalen, maar de helft minder en Juno stort dat even later op mijn rekening. Hierdoor is de plaat ruim een maand onderweg geweest. Was dit het wachten waard? Coast To Coast is een band welke omstreeks 1982-83 het meest actief is. Athens Of The North heeft zich ontfermd over hun obscure album en geeft dit nummer een eerste single-release. En het is de moeite waard! We horen een zeer getalenteerd gezelschap dat iets te lijden heeft onder een goedkope productie maar waarbij je de goede bedoelingen wel kan horen. Met name rond het refrein geeft het een rommelige indruk maar toch... Goed dat het Schotse Athens Of The North dit bereikbaar maakt voor de meer progressieve disco-dj's. De b-kant is instrumentaal en laat ik voor wat het is.
* The Bobbettes- That's A Bad Thing To Know (UK, Action, 1972)
De reden voor deze bestelling bij Rarenorthernsoul zal ik straks uitleggen want ik ben doorgaans niet (meer) zo happig op dit bedrijf. In het begin van mijn Northern Soul verzamelen heb ik al wel heel veel platen bij ze besteld maar het is dan ook bij gebrek aan kennis van betere adressen. De overige vier singles zijn kassakoopjes. Of nee... er zit eentje bij die een tikkeltje duurder is. The Bobbettes is wel erg goedkoop. De band zal later platen maken als The Sophisticated Ladies maar wordt ten tijde van deze single geproduceerd door Jimmy Webb. Ik heb het, geloof ik, voor de b-kant besteld. Het maakt eigenlijk weinig verschil. 'All In Your Mind' is iets meer 'sisterfunk'-achtig en heeft lekkere hysterische vocalen daar waar 'Bad Thing' een beetje braaf is qua vocalen. Niet heel erg essentieel maar leuk genoeg voor deze prijs.
* Leroy Brown- One Woman Man (UK, EMI, 1975)
Het grappige is dat RNS 'used US-singles' heeft genoteerd op de bon terwijl het allemaal Engelse persingen zijn. Leroy Brown is goedkoper dan goedkoop. Normaal gesproken gaan ze op de website niet onder de vijf pond maar dit is een uitzondering. 'Dit wordt per draaibeurt leuker', schrijft de winkel op de website. Het heeft voor mij al iets 'instant'. Het zou me niets verbazen als Leroy blank is als vla maar ook als 'blue-eyed soul' is dit uitzonderlijk goed. Zeker niet 'bad', maar dan opnieuw... Ik trek me weinig aan van de mening van Jim Croce. Het zit voor mij in de hoek van Ronnie Limar en Al Matthews en dat is een goed teken. De instrumentale versie staat op de b-kant.
* Hank Hollywood- Take Your Time (UK, Sonic Wax, 2024)
Sonic Wax is al een paar jaar een soort van 'lachertje' in de soul-scene. Jammer want ze hebben best een paar leuke dingen uitgebracht. Dan denk ik specifiek aan 'Sha La La' van Mixed Feelings in 2020 waarmee een lang gekoesterde wens in vervulling gaat. De laatste tijd doet het aan nieuwe opnames van Northern Soul-klassiekers met nieuwe artiesten op zéér gelimiteerde demo's voor recordprijzen. Terwijl he-le-maal niemand op een coverversie zit te wachten en dan zeker niet een plastic cover zoals de traditie is geworden op Sonic Wax. Het is twee weken geleden dat ik na de fietstocht op Facebook kijk en een video zie waarin Lee Jeffries van Sonic Wax twee nieuwe releases aankondigt. De eerste is weer zo'n idioot slechte cover, maar dan...? Hij vertelt dat hij 'Hank Hollywood' jaren geleden van zijn vader heeft gekocht. Een 'one-off' acetate-demo met perfecte crossover uit de late jaren zestig. En ja, dit is weer een release van het niveau Mixed Feelings! Bam! Geen intro, meteen los met de business. 'Hank Hollywood' is natuurlijk een 'cover-up'-naam en het is gissen wie hier achter zit. Dit is de demo welke in een gelimiteerde oplage van honderd aan de man wordt gebracht. Misschien dat in de zomer een officiële release komt maar daar wil ik niet op gokken. Net als Mixed Feelings. is deze ook eenzijdig bespeelbaar.
* Margie Joseph- One More Chance (UK, Expansion, 1969, re: 2019)
Helaas is een '3' snel te verwarren met een '8' en dus weet ik niet of ik nummer 37 of 87 heb te pakken. Feit is dat de demo is uitgebracht in een oplage van 100. Het heeft daarna ook nog een reguliere release gehad. Ik mis Margie in eerste instantie maar sinds een paar maanden groeit er een liefde voor dit nummer. De demo is in dat geval extra mooi. Het verschijnt in 1969 op Volt en heeft ook een lekker vol Memphis-geluid, vooral qua blazers. Over de b-kant kan ik kort zijn, dat is een uitvoering van 'Nobody'. Ik heb deze reeds in het uitgeklede versie door Sonji Clay (de ex van Muhammed Ali) en geef daar de voorkeur aan. Margie is heel erg jazzy met té overdadige blazers maar 'One More Chance' smaakt naar meer!
* Cynthia Richards- A Change In My Life (Jamaica, Melrose, 1977)
Ik heb geschreven dat het alleen Engelse persingen zijn, maar ik bedoel dat er geen Amerikaanse persingen in het pakket zitten. Cynthia Richards is een reggae-zangeres maar 'A Change In My Life' is niet bepaald reggae. Het is wel een onweerstaanbaar nummer, maar het grenst een beetje aan de middle of the road-pop. Ik wil best het geduld opbrengen om dit te laten groeien want ik vind het sowieso een schitterend nummer. De b-kant is instrumentaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten