Het eerdere voornemen om nog eens de platen van mei en juni 1999 door te gaan, heb ik verder maar laten zitten. Bij de plaat van Family twijfel ik immers ook of ik hem in oktober 1998 of maart 1999 heb gekocht. Het is niet belangrijk. Bepaalde platen zijn zoek geraakt en ik heb ook het nodige achter gelaten in Engeland. Het heeft echter wel als consequentie dat ik slechts één single voor maart 1999 heb genoteerd, maar dan opnieuw: Dat is eentje meer dan in april. Pas in mei en juni komt 'Het zilveren goud' weer op stoom, maar tot die tijd heb ik nog wel de nodige verhaaltjes. Zo herinner ik me opeens dat ik 'iets' had willen doen rondom het gegeven dat Dusty Springfield vijfentwintig jaar geleden is overleden. Dat blijkt op 2 maart 1999 te zijn en dus is dat nog voer voor een extra 'Het zilveren geheugen' voor deze maand. Omdat deze aflevering van 'Het zilveren goud' slechts één single kent en dat plaatje ook wel een verhaal op zichzelf heeft, ga ik me in dit bericht beperken tot deze ene single.
3185 Black Hole Sun - Soundgarden (US, A&M, 1994)
Haal ik verschillende gebeurtenissen door elkaar en vergis ik me met de data? Dat zou zomaar kunnen maar Soundgarden mist al heel lang het blanco hoesje en de kans is groot dat ik daarop een datum heb geschreven. Het begint met een 'zakelijk bericht' in een lokale krant. In Manchester heeft namelijk een winkel de deuren geopend welke zich toelegt op de import van Amerikaanse platen. Onderaan het artikel zit een bon waarmee je een paar pond korting krijgt op een nieuwe single. Ik knip hem uit en ga de volgende maandag naar de winkel. Ik weet zeker dat ik er twee heb gekocht maar de andere wil me niet meer te binnen schieten. Het vermoeden is dat deze destijds in Mossley is achtergebleven. Ik hou enige tijd 'Daydream' van Wallace Collection in mijn handen maar of ik die ook heb gekocht? De koop van de andere single is snel besloten. Het is een Amerikaanse jukebox-uitgave van Soundgarden's 'Black Hole Sun' met 'Spoonman' op de keerzijde. Ik denk dat ik de cd-maxi dan helemaal stuk heb gedraaid en dat het nummer wordt ontsierd door 'knippende schaartjes' in de achtergrond. Het is in 1999 méér dan zomaar een nummer. 'Black Hole Sun' is een soort van lijflied (zonder dat ik me in de tekst heb verdiept) en een drager van veel recente herinneringen die ik dan nog als héél belangrijk beschouw.
Hoewel Nederland en de rest van de wereld eind 1994 kennis maakt met 'Black Hole Sun' op de radio, 'mis' ik de plaat in eerste instantie. De reden? Bij een groot deel van mijn werkzaamheden in die tijd staat de radio op Noordzee Nationaal en dat draait, uiteraard, geen Soundgarden uit Seattle. Als ik zelf weer de beschikking krijg over de radio gaat die al snel op Omrop Fryslân en dat draait evenmin Soundgarden. Ik ken de naam van de band dan al wel want het is één van de 'up-and-coming' bands in navolging van Nirvana en Pearl Jam. Vrienden luisteren vooral naar Kyuss of gaan een standje hoger met Rage Against The Machine. Temple Of The Dog en Soundgarden zijn namen die, evenals Kyuss, behoren tot de 'underground' tot zover daar sprake van is sinds de doorbraak van Nirvana. Het is pas in de zomer van 1995 als het voorbij komt op MTV en dan staat mijn wereld even stil. De psychedelische clip en effecten op de plaat, de zware drums en de immer prettig klinkende stem van Chris Cornell... Deze plaat moet ik hebben! Ik vind de cd-maxi bij Free Record Shop en hoewel deze vijf gulden onder de nieuwprijs zit, neem ik hem meteen mee. 'Black Hole Sun' wordt de ultieme soundtrack van de zomer van 1995.
De vaste lezers zullen weten dat ik doorgaans toch niet met veel plezier terug kijk op 1995. Het is een uiterst donkere zomer voor mij waarin 'Black Hole Sun' voor mij dagelijks schijnt. Ik worstel met mijn identiteit. Niet de keuze tussen man of vrouw zijn of een liefde voor één van de twee. Ik worstel met welk imago ik naar voren wil hebben. Bijna dertig jaar later begin ik het steeds beter te begrijpen. Ik ben teveel hippie voor de metalcultuur. Ik wil me helemaal vereenzelvigen met het satanisme waardoor ik afschuwwekkend moet worden, terwijl ik eigenlijk een véél te lieve jongen ben. Ik vind een uitweg in gokken en zuipen. Van het gokken word ik spontaan bevrijd als ik in Engeland ben, het zuipen zal op en af zijn en even langer duren. Als ik thuis kom na een zuipavontuur draai ik graag 'Black Hole Sun' op tien over de koptelefoon en soms met het nummer op repeat. Het is als een psalm voor mij. Innerlijke boosheid, verdriet en misschien van binnen ook wel spijt van mijn destructieve wandel des levens op dat moment. Alles komt los als ik in 1995 dit nummer op oorlogssterkte hoor.
In 1996 wend ik me helemaal af van het gevoel van 1995 en mag weer even écht hippie zijn. Ik kan menig favoriet uit 1995 niet meer aanhoren, maar... 'Black Hole Sun' blijft kicken. Ik heb het eind 1997 op een cassettebandje staan en daar luister ik naar met vriend Jan uit Sneek als we op een vrijdagavond in een geleende auto naar een feest op de ADM rijden. Bij 'Black Hole Sun' zet Jan de auto aan de kant van de weg en we luisteren zoals menigeen luistert naar 'God Only Knows' van The Beach Boys. Eerbiedig en stil. De cd-maxi is ongetwijfeld mee gegaan naar Engeland. Ik heb dan een aantal cd-mapjes met favorieten in de rugzak zitten. Als ik de vinylsingle tref in Manchester moet deze mee. Eenmaal thuis moet ik dan concluderen dat de plaat flink wat magie heeft verloren. Is dat vreemd? Nee, natuurlijk niet! Met name de eerste maanden in Engeland zijn erg heftig geweest. Ik heb het gevoel dat ik in deze vier maanden méér heb beleefd dan in de voorgaande tweeëntwintig jaren. Hoewel ik nog steeds graag een biertje lust, ben ik een halve slag gedraaid ten opzichte van 1995 of 1997. Gelukkig heeft de single 'Spoonman' op de andere kant en dat ken ik nog niet in 1999. In 2003 heb ik ook nog de cd 'Superunknown' gekocht van Soundgarden maar daar begin ik steeds meer te voelen voor 'Head Down' en sla ik 'Black Hole Sun' heel vaak over.
Tegenwoordig komt de plaat gemiddeld eens per jaar voorbij in mijn shows en dat is precies genoeg. De ene keer maakt het iets meer indruk dan de andere maar ik heb nooit het gevoel dat ik de plaat nóg eens wil opzetten. Iets te vaak gedraaid en het herinnert teveel aan een periode die zó veraf voelt dat ik soms zelfs eraan twijfel dat ik het heb beleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten