Eigenlijk weet ik het wel zeker. Ik ben in 1998 nauwelijks in Manchester zélf geweest en zal dus elk moment aangrijpen om singles te kopen. In maart 1999 ben ik opnieuw in de stad voor een formaliteit waar ik later op terug kom. Ik kan me in ieder geval één single voor de geest halen maar die ben ik alweer een paar jaar kwijt, hoewel ik hem in Nijeveen nog wel heb gedraaid. Het zit waarschijnlijk nog in een verhuisdoos. Tja, ik woon hier immers ook nog maar acht jaar. Ik heb voor maart 1999 één single genoteerd waarvan ik echter denk dat ik hem al eens eerder heb gekocht. Maar goed... dat is iets voor volgende maand maar zoals het nu lijkt hebben we dan één single in 'Het zilveren goud'. Vandaag zijn dat er vijf en alle vijf singles zijn 200 procent zeker in februari 1999 in mijn collectie gekomen. Een paar weken geleden heb ik de wandeling naar Uppermill opnieuw gemaakt, vandaag ga ik de opmaat geven voor de berichten in de komende weken. Ik ben namelijk vrij rusteloos in begin 1999 en heb last van 'itchy feet' zoals ze dat in Engeland noemen.
Ik ben in september en oktober 1998 een depressie in gegleden welke me enige tijd uit het werk houdt. Niet heel lang natuurlijk want een woonwerkgemeenschap verwacht nu eenmaal dat je wel gaat werken voor je maaltijd, ook al zij het aangepast werk of aangepaste uren. Het duurt ruim een maand voordat de Prozac begint te werken voor mij en tot die tijd kan ik voortdurend slapen. Hoewel? Als het goed en wel is aangeslagen, ben ik er ook wel weer klaar mee en sinds de kerst ben ik weer van de Prozac af. Even kan ik me verbeelden dat ik de depressie heb overleefd maar niets is minder waar. Mijn gemoedstoestand is in de eerste maanden van 1999 nog erg labiel en het zal pas duren tot de dag vóór mijn verjaardag eerder uitsluitsel komt. In november 1998 weet ik eigenlijk al wat er precies aan scheelt. Ik ben het afgelopen jaar voortdurend 'op doorreis' geweest. Wat begint met Ruigoord en de ADM via logeerpartijen in Sneek naar York. Bishophill Senior, in huis bij de priester en dan een paar weken YWCA gevolgd door de 'korte stop' in Mossley welke inmiddels een langere stop is geworden van zes maanden. Let wel: Een maand nadat ik in Mossley ben gekomen, kondig ik aan dat ik weer terug naar de ADM ga. Ik blijf echter zitten waar ik zit en dat is iets waar ik anno 2024 helemaal niet rouwig om ben.
De bewoners van de Emmaus hebben allemaal van tijd tot tijd met 'itchy feet' te maken. Ik denk dan altijd in het bijzonder aan Rob. Een hele fijne rustige kerel. Een harde werker die zijn borreltje lust op zijn tijd. Voor Rob is de Emmaus een 'way of life' geworden. Hij houdt het maximaal drie maanden uit op een adres. Dat is slim want na drie maanden krijg je je 'leaving money' en opgespaard vakantiegeld zodat je weer een week kan leven van de drank. Omdat hij nooit wordt weggestuurd, kan hij na een week weer terecht in de volgende Emmaus. In de periode dat ik in Mossley woon, komt Rob twee of driemaal voorbij. Volgens mij zit hij ook weer even in de Emmaus als ik in 2001 een bezoekje kom brengen. Het is, volgens mij, Rob welke tegen me zegt: 'Mossley isn't Mossley anymore'. Ik zeg niet dat alles moet blijven zoals het altijd is geweest, maar ik zie meteen wel weer de 'eilandjes' en mis de knusse keuken met de twee banken en hutjemutje op elkaar de maaltijd genieten. Je kan het je niet veroorloven om langdurig ruzie te hebben met iemand want je komt hem tweemaal per dag tegen. Over 'haar' ga ik het even niet hebben want het is pas eind 1999 als de eerste dame komt binnen wandelen. De Emmaus is een herensociëteit. En op zondag gaat de Sunday Sports rond.
De 'itchy feet' maakt niet dat ik meteen de deur uit stap. Ik weet dat ik veel in de waagschaal leg want op zichzelf heb ik het prima in Mossley. Leuk werk, mooie omgeving, fijne companions en een leiding die begrip en geduld kunnen opbrengen voor individuen met speciale gebruiksaanwijzingen. Ofwel... in een andere gemeenschap hadden ze me er misschien al veel eerder uit geknikkerd. En toch blijf ik het gevoel houden dat er een volgend hoofdstuk is. Ik heb in die tijd vaak een 'recurring dream' en eentje die ook later nog wel eens voorbij is gekomen. Ik ontmoet een dame bij een kerk. Het is een vreemde omgeving vol donkere bossen en heuvels. Het gezicht van de dame kan ik me ook nog wel voor de geest halen. Lang donker haar en donkere ogen. Als ik dan zie dat in het Poolse Lublin een Emmaus-gemeenschap zit, ben ik vlug bereid. Het moet een Poolse zijn? Bob en Carol, mijn leidinggevenden, zijn verschillende malen in Polen geweest en juichen in principe het idee wel toe. Alleen... wat is het nu precies daar in Lublin?
Daar zijn de meningen over verdeeld. De ene heeft het over een gigantische winkel, de ander over een soepkeuken. 'We always need volunteers', is de reactie vanuit Lublin. Ja maar... ik ben geen vrijwilliger, ik ben een companion. Ik geloof dat ik vijf jaar geleden nog eens een foto heb opgezocht van de Emmaus in Lublin. Het is nu in ieder geval wel een grote winkel maar of dat het ook is geweest in 1999 en 2000? Internet staat goed beschouwd nog in de kinderschoenen en veel meer info is er niet te vinden. Ik ben in februari en maart 1999 echter druk met het pakken van mijn koffers. Wat moeten Bob en Carol hebben gedacht? Misschien hebben ze me gewoon de gang laten gaan om er zelf achter te komen? Ik kan in principe een lift krijgen van een Poolse vrachtwagenchauffeur. Of deze me in Lublin gaat brengen? Waarschijnlijk niet. Denk ik werkelijk dat ik koffers vol spul zomaar kan meenemen? Denk ik dat hij een deel van zijn trailer vrij houdt voor mijn spulletjes? Het is in deze tijd dat mijn bed eens helemaal bezaaid ligt met spulletjes en ik een uiltje knap in mijn leunstoel. Ik heb gedurende het uur een droom welke ik altijd als 'visioen' zal blijven herinneren. De boodschap van het visioen: Geef niet zomaar iets weg waarvan je later spijt zult krijgen. Dat zal de komende weken voortdurend in mijn achterhoofd blijven rond zingen.
3180 China Girl - David Bowie (UK, EMI-America, 1983)
3181 Christian - China Crisis (UK, Virgin, 1982)
3182 Waiting For A Train - Flash And The Pan (UK, Easy Beat, 1983)
3183 Woman - John Lennon (UK, Geffen, 1980)
3184 Spacer - Sheila & B. Devotion (UK, Carrere, 1979)
In februari 1999 komt er een vrij interessante partij platen binnen waaronder veel elpees uit de jaren tachtig. Er zijn een aantal die ik mee neem naar mijn kamer of welke ik tijdelijk neerzet op Manchester Road om voor entertainment in de winkel te zorgen. Op het gebied van de singles herinner ik de bovenstaande vijf nog goed. Vooral John Lennon is eentje die dan al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. China Crisis heb ik later ook nog eens in de Europese uitdossing gekocht. Qua 'Het zilveren goud' gaat het voorlopig even stil worden. Zoals gezegd heb ik maar eentje genoteerd voor maart 1999 en helemaal niets in april. Pas in mei en juni komen de singles weer binnen druppelen. Qua verhalen weet ik nog wel het ene en het andere en dus moet het wel goed komen met een paar afleveringen van 'Het zilveren geheugen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten