Geen Beilen, Assen of Leeuwarden. Nee, de keuze valt op Zwollywood. Ik ben nog immers mooi op tijd en bovendien heeft Zwolle op donderdag koopavond. Ik zou nu wel eens het geduld kunnen opbrengen en door de knieën te gaan. De laatste keer bij Minstrel is nogal hectisch. Het is dan september en ik ben op de fiets naar Zwolle gegaan. Straks moet ik nog door de duisternis terug naar Uffelte en ook het moment leent zich er niet voor om door de kastjes en bananendozen te gaan. Dat staat dus voor deze donderdag op het programma. Welnu, de kastjes ben ik niet geweest. Arjan heeft stapels elpees voor de kastjes staan en waar moet je die eens kwijt? Gelukkig kan hij een paar bananendozen tevoorschijn toveren met een hele ruwe selectie op genre en tijdperk. Ik ga de soul door nadat ik al de 'bovengrondse' soulbakken heb doorgespit. Opvallend veel Suri-soul en achteraf gezien ook vrij veel Jamaicaanse persingen. Ik ga de 24 singles in 3 afleveringen doen. Bij deze eerste lijkt het alsof het alleen maar obscure soul gaat worden maar later in het alfabet treffen we ook nog een paar pure popsingles uit de jaren zestig.
* Clarence Ashe- Trouble I've Had (US, J&S, 1966)
'Ken je ze allemaal of gok je maar wat?'. Beide. Arjan zegt dit terwijl hij Mitty Collier bekijkt en haar 'coljee' noemt zoals het sieraad. Nee, Mitty Collier is geen gok, daarvan weet ik op voorhand dat het me goed gaat bevallen. Met de Barbadiaanse persingen is dat weer iets anders. Ik begin deze 'Singles round-up' met een plaatje dat ik absoluut niet kan laten liggen. Het is op Zell Sanders' J&S-label en dat is dezelfde Zell Sanders als van het plaatje van The Hearts op het Zells-label van vorige week. Eenmaal thuis zoek ik het bouwjaar op van dit plaatje van Clarence Ashe en zie terloops dat het bijna evenveel waard is als de totaalprijs van alle 24 singles. Goed gegokt! De vorige eigenaar heeft het gepersonaliseerd met viltstift en dan weet je wel hoe laat het is. Clarence klinkt als een dominee maar dan wel iemand die aan lager wal is geraakt. Hij heeft nauwelijks iets te eten, het licht is afgesloten en zijn vrouwtje moet opeens ook niets meer van hem weten. Het is een dag uit het leven van Clarence Ashe. Dit is 'deep soul' dat zó diep is dat het de luisteraar zelfs pijn doet. En ook Zell Sanders krijgt nog een naamsvermelding aan het einde. 'Dancing In A Dream World' is méér 'deepness' en ditmaal zingt meneer Ashe wel. De Zell Jackson-fascinatie zal nog wel even duren, denk ik zo, en haar catalogus telt tientallen singles dus we zijn pas net begonnen!
* Bobby & Clyde- My Day Is Comin' (US, Blue Candle, 1972)
Het blijft vooralsnog obscuur en 'deep'. Alhoewel? Bobby is niemand minder dan Bobby Marchan. Clyde is Clyde Edmonds. De laatste is een oorspronkelijk lid van The Broadways waarvan ik 'Goin' Goin' Gone' heb. Zijn collega Billy Brown zal later zingen met The Moments en Ray, Goodman & Brown. Tussen 1970 en 1975 toert Edmonds met Bobby Marchan en deze single is het enige resultaat op het vinyl. Het 'deep soul' in de meest uitgeklede vorm. Een zeer eenvoudige basis en twee stemmen die dwars door de ziel snijden. Op kant 2 is 'Part 2' en daar gaat het verhaal verder maar nu vooral half gesproken.
* The Chi-Lites- Here I Am (Italië, Brunswick, 1975)
Ik heb zaterdag al het erg leuke 'It's Time For Love' gedraaid maar zal nu eens 'Here I Am' proberen. 'Here I Am' is een ballade zoals The Chi-Lites deze aan de lopende band heeft afgeleverd. Het zit productioneel erg fraai in elkaar maar verder is het inwisselbaar. Nee, dan heb ik goed gegokt met de b-kant. Veel 'cowbell' voor de liefhebber! Oh wacht eens even? 'Reversed labels'? Euh... ja dus! 'It's Time For Love' is de ballade en 'Here I Am' de meer uptempo a-kant. Ik ben er zaterdag dus niet met mijn kop bij geweest.
* Mitty Collier- Sharing You (US, Chess, 1966)
Zaterdag heb ik de b-kant gedraaid, 'Walk Away', maar beide kanten zijn prachtige ballades met de krachtige stem van mevrouw Halsketting. Oh nee toch, dat is dus het 'delen' in de titel? Mitty ligt dus ook te rotzooien met een getrouwde man. Om het nog duivelser te maken, vraagt ze van de man om zijn huwelijk achter zich te laten en zijn leven te spenderen met Mitty. Ik noem het een 'double-sider' want beide zijn de moeite méér dan waard.
* The Four Tops- One Chain Don't Make No Prison (UK, Probe, 1972)
Komende zaterdag ga ik uitsluitend Engelse persingen draaien en dan komen ook de 'nieuwe' Engelse persingen aan bod. Bijvoorbeeld deze van The Four Tops. Het kwartet heeft pas Motown verlaten en brengt op deze single enerzijds een eigen compositie en op de a-kant een nummer van Lambert en Potter. Het is niet bepaald een 'Keeper Of The Castle', het is zelfs méér rock dan soul in mijn optiek. Toch is het best een gezellig nummer. De b-kant eens uitproberen want ik wist niet dat The Four Tops ook zelf liedjes konden schrijven. 'Turn On The Light Of Your Love' begint met een Moog en dan heb je meteen mijn aandacht. Dit neigt naar het geluid van The Temptations van een paar jaar eerder. Zonder meer de betere kant van de twee.
* Boris Gardner- Elizabethan Reggae (Zuid Afrika, Fontana, 1970)
Deze heb ik bij het laatste bezoek al zien liggen en sta op het punt om hem mee te nemen. Ik heb dan echter al afgepast geld meegenomen en wil niet naar een pinautomaat lopen. Vandaar dat deze nog vijf maanden mag blijven logeren in Zwolle. Ik heb zaterdag de b-kant gedraaid: 'Soul Serenade' van Byron Lee & The Dragonaires. 'Elizabethan Reggae' is natuurlijk de klassieker van de twee. Uiteraard gewoon voor de Gele Bak.
* Big John Hamilton- I Have No One (US, Minaret, 1968)
Hier heb ik de keuze uit de Minaret en de latere SSS International-uitgave. Beide platen zien er even goed uit en dus ga ik voor de eerste persing. Wellicht moet hij even groeien maar ik vind 'I Have No One' niet zo sterk als de andere Minaret-single die ik heb van Big John. 'I Just Want To Thank You' klinkt ietsje gruiziger in mijn oren en wellicht gaat dit de favoriete kant worden. Maar dan opnieuw, het is niet zo sterk als de single die ik in 2021 heb gekocht (en waarvan ik me de titel even niet kan herinneren).
* The Hodi Boys- Tell Me (Barbados, Reprise, 1977)
Een uitstekende 'double-sider'. 'Tell Me' is meer upbeat waar 'Something Good' een sentimentele ballade is. De laatste is blijkbaar het meest favoriet geweest bij de eerste eigenaresse maar ik ga stiekem toch voor 'Tell Me'. Eenvoudige doch doeltreffende Carib-soul waar ik goede luim van krijg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten