De Week Spot heb ik afgelopen weekend al uitgezocht en is dus niet uit de partij van Mark. Zijn 'Five A Day'-pagina is 'duurder' geworden en dat heeft niets met inflatie te maken. Ik ben sinds eind 2015 een dagelijkse bezoeker en in de eerste paar jaren zijn de singles zes, acht of tien pond per stuk. Een recente heruitgave soms twaalf. Per dag heeft hij één uitschieter van hooguit vijftien of twintig pond. Tegenwoordig plaatst hij al méér platen van vijfentwintig of soms veertig pond. Omdat de lijst héél lang dreigt te worden, vraag ik hem voor deze bestelling om singles van zes of acht pond per stuk. Het resultaat is dat je nog genoeg lol kunt hebben voor een tientje of minder maar ook dat er geen héle zeldzame platen tussen zitten. Er zitten ook een paar 'dubbele' bij, maar dat zijn Engelse persingen van platen die ik al in de Amerikaanse uitdossing heb. In deze tweede aflevering komen we daarvan eentje tegen. Na een kleine onderbreking met een paar Youtube-video's ben ik klaar voor het tweede deel. De draaitafel kan weer aan en de koptelefoon wordt nu aangesloten.
* Executive Suite- You Believed In Me (US, Babylon, 1974)
Deze groep uit Philadelphia kan niets verkeerd doen bij mij. Het begint allemaal met 'Christine', tevens de enige opname met oorspronkelijk lid Daryl Hall. Naarmate de jaren zeventig vorderen, wordt Executive Suite steeds meer funky. Net zoals 'When The Lights Go Out' is het lastig voor te stellen dat dit plaatje uit 1974 is want het is proto-disco van de bovenste plank. Phillysoul, perfecte harmonieën en toch ook weer boterzacht, dit is de Philadelphia sound bij uitstek. Het styreen heeft betere tijden gekend, maar ach... voor deze prijs?
* Lily Fields- Love Has So Many Meanings (US, Sunburst, 1975)
In 1975 verdienen al enkele producenten dik geld aan de disco en her en der wordt getracht het succes te kopiëren. Ik weet niet hoeveel het heeft gescheeld voor Lily Fields, want dit is kwalitatief hoogstaand genoeg om het goed te doen op de hitparade. Het is erg catchy en hoewel Fields erg hoog gaat met haar stem blijft ze buiten de pijngrens. De keerzijde is instrumentaal voor als ik eens een karaoke wil doen. Die hoge noten ga ik sowieso niet halen.
* Fiesta- E.S.P. (US, Arista, 1978)
Een stereo- en mono-promo. 'E.S.P.' staat vandaag voor 'Extra Sense of Pleasing me'. Ach, vooruit dan! Het is funky disco maar weinig opvallend. Leuk voor erbij.
* Ray Godfrey- Candy Clown (UK, Mercury, 1973)
Oorspronkelijk een opname voor het Amerikaanse Spring-label. 'Candy Clown' klinkt als Northern Soul uit de jaren zestig en dan vooral een band uit Detroit dat probeert in de buurt te komen van Motown. Lieve help! Het nummer is pas net begonnen of het sterft alweer weg? Er staat geen tijd op het label maar ik denk dat het verhaal in twee minuten klaar is. De b-kant klinkt instrumentaal op een dameskoortje na. Ah, 'I Want To Be Your Only Love' is toegeschreven aan Ray Godfrey And The Rae Ford's. Dit is misschien heel stiekem wel de betere kant maar vooralsnog hou ik het op een 'double sider'.
* The Hearts- Don't Let Me Down (US, Zells, 1970)
Uit dezelfde stal als de Blauwe Bak-veteraan 'It Doesn't Matter' van Neice Dezel. Met het gesproken intro waarin de dames oproepen om de luidsprekers op standje dodelijk te zetten en deze plaat eens goed te laten absorberen. De dames realiseren zich dat erg als een traditioneel meidengroepje klinken en dus moet er véél gebeuren in de paar minuten. Dat maakt het tot een plaatje dat té 'gek' is voor de mainstream hitparade maar 54 jaar later is het alsnog genieten geblazen. 'Do You Remember' is de eigenlijke a-kant en dat klinkt gewoon als een meidengroep-plaatje uit 1964. 'Don't Let Me Down' is de winnaar voor mij. Een beetje vreemd maar wel lekker!
* Willie Hobbs- Don't Take It Away (US, Bandit, 1989)
Gaat 2024 het jaar worden van Willie Hobbs? Naar aanleiding van deze plaat heb ik een conversatie met Mark en hij laat me een plaatje uit 1974 horen van de beste man. Onvindbaar maar het heeft een release gehad in Zuid Afrika. Toch maar eens een gokje wagen bij ome Minstrel. 'Don't Take It Away' is overigens heerlijke Modern Southern Soul Ik heb al een andere single van Hobbs en heb een duurdere gereserveerd bij Mark. Plus het zoekplaatje uit 1974 kan me dit in 2024 wel eens bezig gaan houden! 'Don't Take It Away' kan in ieder geval niet stuk bij mij. Eerst denk ik nog dat het een foutje is met het label maar nee... op kant 2 staat precies dezelfde plaat en ook weer in stereo. Alleen is het vinyl aan die kant een stuk minder.
* Cheryl Hunter- Hooked On Your Lovin' (US, Chelar, 1987)
Tja, LAKIA-312 komt uit 1988 dus ik schat dat LAKIA-213 dan uit 1987 komt? Het zijn de enige twee bekende releases op het Chelar-label uit Alabama. De mannen blaffen 'Hooked' als 'Who Let The Dogs Out' en Cheryl lijkt vooral inspiratie te hebben opgedaan bij Whitney Houston. Gelukkig is ze een stuk soulvoller dan Houston maar qua productie zijn er verschillende ingrediënten die ik kan herleiden. Een lekker bakje Modern Boogie en daar is uiteraard niets mis mee. De b-kant is instrumentaal met de achtergrondzang volgens het label. Mooi, scheelt weer het opzetten van een plaat!
* The Independents- It's All Over (UK, Pye International, 1973)
De paralelle Blauwe Bak. Een van de komende laatste zaterdagen van de maand ga ik weer een show doen met uitsluitend Engelse persingen. The Independents heb ik begin 2020 gekocht op de Amerikaanse Wand. Dat styreen is bijna als glas en begint volgens mij al te sissen. De Engelse is qua geluid ook veel mooier gebalanceerd. Het is een wonderschone plaat. De b-kant heet 'Sara Lee' en ik betwijfel of dit ook de b-kant is op de Amerikaanse. Ja, dat is wel het geval. Misschien dat ik dan toch de promo heb? Het is een sfeervol nummer maar 'It's All Over' blijft gewoon één van de absolute hoogtepunten uit de Blauwe Bak. Goed om deze eens op de Engelse persing te hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten