Omdat mijn enkels niet heel erg stevig aan voelen, heb ik de hink-stap-sprong een dag uitgesteld en heb ik nu door middel van een plankje een brug kunnen slaan tussen de nummers 73 en 75. Hoe is de werkdag geweest? Welnu, het zou druk zijn geweest. Door ziekte ligt er flink wat post en ik zie mezelf genoodzaakt om naar Steenwijk te fietsen. Na een ontbijtje trek ik de jas aan en wil de sleutels pakken... Waar zijn mijn sleutels? Ik heb alles overhoop gehaald maar geen sleutels. Tja, wat nu? Ik heb mijn chef maar weer opgebeld dat het hem vandaag niet gaat worden. Een anderhalf uur later vind ik alsnog de sleutels. Consequentie is wel dat ik morgen flink wat heb te bezorgen, maar het gaat qua weer een stuk rustiger worden. Terug naar de 'Honderd achteruit'. Gisteren heb ik de nummer 73 te gast gehad. De nummer 74 is 'Bumble Bee' van The Searchers en deze heb ik op 29 maart van het vorige jaar in een dubbelaflevering gehad met 'He's Got No Love'. Binnenkort komen we op deze manier ook nog een single van Marianne Faithfull en Earth & Fire tegen zodat ik nog een paar maal een sprongetje kan maken. De nummer 75 is voor Chicago en deze band staat tweemaal genoteerd in de Gele Bak Top 100 van 2023. Net als bij Yes en Roxy Music richt ik me dan op een periode in de geschiedenis van de band. Omdat de 'Just You'N'Me' uit 1973 de nummer 75 is, loopt dit bericht van de oprichting tot en met 'If You Leave Me Now' in 1976. Over een paar maanden kijk ik naar de periode na de monsterhit.
Een muzikale kennis van mij is een gepensioneerde wiskundeleraar. Het grappige is dat de wiskunde er bij hem al vroeg in zit want zijn favoriete bands zijn King Crimson, Steely Dan en vooral Chicago. Hij is het punt van platen verzamelen al lang gepasseerd en zoekt nu uitsluitend naar verzamelboxen (terwijl hij sommige nummers al zeventig keer heeft) en gouden platen en dergelijke memorabilia. Hij kan eveneens creatief boekhouden want als ik op een forum eens een Top 100-lijst organiseer waar maximaal één per artiest of groep mag worden genomineerd, komt hij met Chicago en Chicago Transit Authority. Nee Jac, daar trap ik niet in! Op 15 februari 1967 vindt de eerste samenkomst plaats van de band die we later als Chicago zullen kennen. Het zijn de heren Walter Parazaider (saxofoon), Terry Kath (gitaar), Danny Seraphine (drums), James Pankow (trombone), Lee Loughnane (trompet) en Robert Lamm (zang en toetsen). De groep gaat zich The Big Thing noemen en speelt vooral het populaire top 40-werk in de nachtclubs van Chicago. Er ontbreekt echter nog wel iets in de sound van The Big Thing. Het zou ideaal zijn als ze een tenor en basgitarist zouden kunnen vinden. Ze vinden het eventueel in één persoon en dat is Peter Cetera. Hij voegt zich eind 1967 bij de groep. Manager James William Guercio verzoekt de band op naar de Amerikaanse westkust te trekken en de naam te veranderen in Chicago Transit Authority. De band treedt met de nieuwe naam geregeld op in de Whisky A Go Go in Los Angeles en verzorgt voorprogramma's voor Janis Joplin en Jimi Hendrix. In begin 1969 verschijnt bij het Amerikaanse Columbia ('onze' CBS) het eerste album meteen op twee schijven. Iedereen is gelukkig met het album behalve de organisatie van het busvervoer in Chicago. Zij staan erop dat Chicago Transit Authority de naam inkort tot Chicago.
De band zal aanvankelijk optreden op Woodstock maar ze hebben voor die dag een dubbele boeking. Chicago wordt eveneens verwacht in de Fillmore. Graham stuurt Santana als vervanger en Woodstock zal de doorbraak worden voor Santana. Minder dan een jaar na het debuutalbum is daar de tweede. Het heet gewoon 'Chicago' maar al snel gaat de band Romeinse cijfers gebruiken en in dat kader is het tweede album 'II'. 'III' is opnieuw een dubbelalbum in 1971 en vanaf dat moment gaat Chicago een album per jaar produceren voor de rest van de seventies. 'Chicago IV' bestaat echter niet, dat is 'Live At Carnegie Hall', een album set van maar liefst vier albums. 'V' is het eerste album van Chicago dat als een enkele schijf verschijnt. De overige albums zijn dubbelaars buiten 'Live At Carnegie Hall'. CBS heeft een sterke troef in de hand met de 'koperpop' want naast Chicago heeft het ook Blood Sweat & Tears onder contract en minder bekende acts als The Flock en Chase. Bij Chicago hebben de blazers het niet alleen voor het zeggen want de gitaar kan soms fel uit de hoek komen. Waar de albums soms lang uitgesponnen stukken kent, levert de band ook dynamische singles af. In 1973 verschijnt het album 'VI' en daarmee wordt Cetera steeds meer de vaste leadzanger. 'Just You'N'Me' bereikt in Amerika een vierde plek op de Billboard, nummer zeven in de 'Adult Contemporary' en nummer 1 in de Cashbox. In Nederland moet het tevreden zijn met een bescheiden notering in de Tipparade. In november 1975 staat het evenwel op 'Chicago IX', de 'Greatest Hits'-compilatie met alle populaire singles uit de voorliggende vijf jaar.
In de zomer van 1976 verschijnt 'Chicago X', door fans liefkozend 'The Chocolate Album' genoemd. Niet alleen vanwege de hoes maar wellicht ook vanwege het mierzoete 'If You Leave Me Now' dat in Nederland een nummer 1-hit zal worden. In oktober 1974 is in Amerika 'Wishing You Were Here' uitgekomen. In Engeland en de rest van Europa zal de plaat pas in 1977 hoge ogen gooien. 'Wishing You Were Here' komen we over een paar maanden tegen als ik ben begonnen aan de 'Honderd achteruit' over 2023. Dan zal ik naar het verdere verloop van de band kijken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten