Beilen? Assen? Leeuwarden? Gewoon een paar plaatsen waar ik de afgelopen weken en maanden heb gedacht om opnieuw te bezoeken voor singles. Omdat ik gisteravond ben vergeten om te douchen (en dat toch wel weer eens tijd wordt!), zet ik vanmiddag de hogedrukspuit op mezelf en het weelderige haar. Hierdoor gaat een fietstocht hem niet worden en zeker niet naar een plaats om singles te kopen. Dan denk ik opeens in Zwolle en... dat hebben we gedaan! Met de bus en de trein en gebruik gemaakt van de koopavond op donderdag. Qua vinyl is het een vangst van 24 singles. Verder heb ik vanmiddag drie singles in de 'pre-order' gezet en dat zijn dan wel de eerste van deze maand. De singles van Mark heb ik nog in januari afgerekend. Vanavond ga ik de laatste zeven aan jullie voorstellen. Eentje heeft 'wear and tear' en een andere wordt door Mark niet goed genoeg bevonden en krijg ik er gratis bij. Plus eentje die ik in principe 'dubbel' heb maar ditmaal echt voor de onontdekte b-kant heb aangeschaft. Even de koffie laten door pruttelen en ik ben klaar voor de luistersessie!
* Chuck Strong- You Left A Gold Mine (US, Team, 1990)
Van deze Chuck Strong heb ik inmiddels al een ander plaatje en kan dit niet meteen voor de geest halen. Geen goed teken? In geval van 'Gold Mine' hoor ik best een goede zanger alleen met een té harde disco beat. Misschien is het een kwestie van gewenning maar met meer organische drums zou dit drie keer beter zijn geweest. De keerzijde is instrumentaal en dat geloof ik wel.
* The Three Degrees- I Didn't Know (UK, Philadelphia International, 1974)
Eigenlijk de b-kant van 'When Will I See You Again'. Die heb in een latere uitgave met 'Dirty Ol' Man' in een Engelse persing en natuurlijk heb ik ook de Nederlandse gewoon in de jaren zeventig-bak. Mark prijst ditmaal 'I Didn't Know' aan en dat is een kant waar ik nooit eerder naar heb geluisterd. Een kleine switch van songschrijvers en producenten en nu met Bunny Sigler aan het roer. Qua geluid heeft het iets van The Anderson Brothers. Een héle grote verrassing want ik kan me nu al geen leven meer voorstellen zonder dit nummer. Natuurlijk is het een rasechte 'double-sider' want hoewel de a-kant een té grote hit is geweest voor de soul-scene is dat een plaatje dat me nog altijd kippenvel geeft. Helaas is die kant wel stuk gedraaid door de vorige eigenaar maar dat geeft niet.
* Tierra- Hidden Tears (US, Boardwalk, 1982)
Ik heb jaren geleden eens een andere single van Tierra gekocht in de '5-4-3-2-1'. 'Hidden Tears' is geschreven door Keni St. Lewis die in 1969 een single maakt met de titel 'Ba'e Brother' als Keni Lewis. Dat is in 2022 opnieuw verschenen bij Epsilon en heb ik ook in de bakken staan. 'Hidden Tears' in 'in-your-face' 2 step boogie met een lekkere optimistische vibe. Het heeft wel geleend van verschillende liedjes want in het refrein zit een zangmelodie die me meteen doet denken aan 'Heaven Must Be Missing An Angel' van Tavares. Op de keerzijde gaat het op de Latin toer met 'Baila Gente Baila' en ook dat is het aanhoren meer dan waard. Ik noem het een 'double-sider'.
* The Valentine Brothers- No Better Love (UK, EMI America, 1987)
'Op mijn draaitafel levert het geen problemen op, maar zie maar. Ik heb hem gratis erbij gestopt', zijn de woorden van Mark bij deze van The Valentine Brothers. Als ik de plaat op het tableau leg, zie ik het euvel al. Het is in zeer lichte mate een kommetje geworden. Hoewel ik weinig naalddruk heb (vooral om het styreen te sparen) levert het geen problemen op. Van The Valentine Brothers heb ik reeds twee singles uit 1979/1980 en de groep is in 1982 verantwoordelijk voor 'Money's Too Tight To Mention' dat een grote hit zal worden voor Simply Red. 'No Better Love' is moddervette disco zoals dat anno 1987 populair is in de Engelse clubs. Dezelfde potentie als L.J. Reynolds van vorig jaar want ik vind hem nu al heel leuk hoewel het muzikaal erg mechanisch is. Op de keerzijde nog meer van hetzelfde met 'Ladies Delight' maar nee... na 'No Better Love' heb ik voorlopig wel even genoeg.
* Nancy Wilson- Here It Comes (UK, Capitol, 1977)
Mark adverteert de plaat alleen met deze b-kant. Als ik even huiswerk doe, zie ik de a-kant en beoordeel ter plekke dat deze er ook mag zijn. Misschien zelfs beter dan 'Here It Comes'? Enfin, ik reserveer de plaat en ook nu noem ik als eerste de b-kant. Nancy gaat op de discotoer met een stem die in de coupletten vooral uit de jazz lijkt te komen. Het maakt het wel erg 'oddball' maar daar heb ik doorgaans geen problemen mee. Maar... wat is dan toch die a-kant? Dat is het titelnummer van Wilson's meest actuele album en een liedje dat in 1976 door iemand is opgenomen voor het Motown-label. De plaat zal zes jaar later pas een knaller van een hit worden. Het is 'I've Never Been To Me' van Charlene. Nou nee, de 'second opinion' zegt dat dit wel een brug te ver is. Het liedje is op zichzelf al een drama maar Nancy lijkt het vooral vanuit de jazz te willen aanvliegen. Dan toch maar gewoon 'Here It Comes'.
* The Winans- Let My People Go (UK, Qwest, 1985)
In een lang vervlogen tijd ben ik een regelmatig bezoeker van het clubhuis van Youth For Christ en ben aan het 'reli-shoppen' langs uiteenlopende kerkgemeenschappen. Op dat moment zijn The Winans de BZN van de gospel. Bebe zingt in dezelfde tijd met Eternal 'I Wanna Be The Only One' en heel stiekem vind ik dat dan een gezellig en leuk plaatje, maar door mijn gospel-achtergrond kan ik dat niet opbiechten. Nu dan deze single van The Winans. Het komt uit de koker van Quincy Jones en dan moet het wel goed zijn? Het blijkt een fantastisch lekker nummer te zijn! Overigens krijgt Quincy nergens een credit behalve dat het op zijn label is uitgebracht. Nu moet ik alleen nog besluiten of deze in de gospel komt te staan of de bak met de Engelse persingen.
* Bobby Womack- More Than I Can Stand (US, Minit, 1970)
'Quite some wear and tear, accordingly priced'. Ik ben gewaarschuwd! Het label ziet er inderdaad niet smetteloos uit. Het geluid is 'schoon' alleen zijn de kraakjes wel hoorbaar op de achtergrond. Ik heb ze beslist minder gehoord. 'More Than I Can Stand' is een lekker poepje crossover van Bobby. De kant van 'Arkansas State Prison' heeft meer last van het achtergrondgeluid maar nog steeds niet helemaal aan poeier gedraaid. Een beetje 'distortion' want we hebben het natuurlijk weer over het onvolprezen styreen (said no-one ever!). John Manship heeft een 'flawless copy' voor vijftien pond en, ja, dan mag ik spreken van een kassakoopje in mijn geval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten