Het is niet vaak dat ik een foto maak van mijn maaltijd en deze deel op Facebook. Niet dat ik het uiteindelijke resultaat heb getoond maar ik moest wel even een foto plaatsen van het geplande toetje dat ik net achter de kiezen heb. Morgen is het Aswoensdag, vandaar dat in het zuiden carnaval wordt gevierd. In Engeland is het traditie om op de dag vóór Aswoensdag pannenkoeken te eten. Ik ga zelf niet lopen klungelen met beslag en het moeten op gooien van de pannenkoeken. Als je bedenkt hoeveel moeite het me kost om een bal te vangen, is dat een onderdeeltje motoriek dat ik niet ga uittesten. Het is eveneens pannenkoekendag voor mijn PostNL-collega want deze heeft een pakketje met groot uitgevallen poffertjes in mijn brievenbus gedaan. Zoals verwacht zijn het er 31 in totaal. Dertig en eentje 'gratis', hoewel ik uiteindelijk wel drie gratis heb gehad. Ik reken de drie meest dramatische singles als de extraatjes. Ik ga vanavond tweemaal acht aan jullie voorstellen. Morgen de Week Spot en nog eens acht en vervolgens donderdag de laatste zeven. 'Het zilveren goud' hou ik voor het weekend. De seventies overheersen in het pakket maar ook genoeg jaren tachtig en eentje uit 1997. Verder een handjevol uit de jaren zestig. Ik ga de apparatuur aan zetten en de eerste acht de eerste draaibeurt geven.
* Average White Band- Help Is On The Way (UK, RCA, 1980)
Ik noem wederom de singles bij de kanten waarvoor ik het heb gereserveerd. In geval van Average White Band is het dan de b-kant. Dat kan! Ik draai 'When Will You Be Mine' ook altijd om voor 'Ace Of Hearts'. Hoewel het vocaal niet helemaal tot dezelfde hoogte komt, kiest Average White Band andermaal voor het Earth Wind & Fire-geluid en dat wordt pas duidelijk als het refrein is aangebroken. Lekker kantje maar onderhand ook wel benieuwd naar de a-kant. 'For Love For Love' is een ballade en niet de meest bijzondere die ik heb gehoord. Nee, hier kom ik niet voor mijn stoel uit. Als extraatje komt deze Engelse persing met de fotohoes.
* The Band A.K.A.- Joy (UK, Epic, 1983)
Hoe de band anders bekend is, blijft een mysterie. Qua titel is het precies wat het zegt op het etiket. 'Joy' is een zeer plezierig disco-dingetje dat het zeer goed heeft gedaan in de Engelse discotheken van die tijd. Bovendien een positieve en optimistische boodschap en dat is ook wel prettig in 2024. Op de keerzijde staat de instrumentale versie en afgaand op de vocale versie zal dat niet veel zijn. Het swingt lekker maar muzikaal gebeurt er nu eenmaal weinig. Dan toch liever met de gezongen positieve vibe.
* Brook Benton- Taxi (UK, All Platinum, 1976)
Deze veteraan gaat een avondje op stap en legt dit vast op een single in 1976. Hij heeft goed geluisterd naar Sjakie Schram en 'Glaasje Op... Laat Je Rijden' want de keerzijde van 'Mr. Bartender' heet 'Taxi'. Het is overigens de kant waarvoor ik de plaat heb gereserveerd. Er zit iets op de plaat dat ik niet kan verwijderen. Het veroorzaakt een hanger in het intro, maar wellicht kan ik de plaat ook starten bij het gesproken stukje waar hij een taxi aanhoudt. Het wordt geen onstuimige taxirit en hij mag zijn volledige verhaal doen. De teller tikt inmiddels gewoon door maar Benton heeft genoeg platen verkocht om de rekening te betalen. In de All Platinum-traditie klinkt het als een Sylvia-nummer maar dan met de karakteristieke stem van Benton. 'Mr. Bartender' klinkt op zichzelf ook niet aardig, het is iets meer uptempo en Benton doet zijn best om erg zwoel te klinken. Ik hou het bij de taxi!
* Bull & The Matadors- I Can't Forget (US, Toddlin' Town, 1969)
'Drama deel 1'. Ofwel... Mark heeft al laten weten dat deze plaat niet helemaal fris meer is. 'Hence price', ofwel een vriendelijk prijskaartje. Omdat Mark geen rommel verkoopt, durf ik wel te gokken. Ach, wat kan ik zeggen? Bij het opzetten kun je wat lawaai horen maar als de plaat losbarst is het erg minimaal en op de achtergrond. Goddank zijn het kraakjes en geen 'distortion' want het is en blijft styreen. Een zeer prettig geluid voor wat betreft de muziek, upbeat soul met een hele enthousiaste xylofoon. Op de flip staat 'Move With The Groove' en dat is eveneens een feestje, ditmaal met een enthousiast cowbell-achtig instrument. Goed beschouwd is Brook Benton er minder aan toe dan dit schijfje.
* Janice Bullock- Do You Really Love Me (US, WRC, 1987)
Ik heb een duet met Janice Bullock in de koffers zitten maar met welke mannelijke veteraan? William Bell! In haar eentje klinkt het precies zoals iedere soul/disco-plaat uit 1987 maar dat maakt het niet onaardig. Het klinkt alsof het met een kleine remix zo uitgebracht had kunnen worden op een 'major' label. De keerzijde heet 'I'm Riding High On Love' en dat is eenzelfde laken een pak alleen ligt het tempo ditmaal hoger. De productie is een beetje aan de minimalistische kant. Ik vind deze kant eigenlijk beter hoewel het ietsje 'lo-fi' is.
* Richard Darbyshire- When Only Love Will Do (UK, Dome, 1994)
Qua sound is geen groter contrast denkbaar. Bam, ineens is het 1994 en inderdaad een 'major' label-productie. De soulvolle kant van de jaren negentig popmuziek. Richard komt precies dertig jaar geleden de Engelse top 75 binnen en is na twee weken alweer verdwenen. Een piekpositie van 54. 'When Only Love Will Do' is niet héél erg essentieel maar leuk voor in de nineties soul-collectie. Ik heb recent nog een andere héle grote jaren negentig-hit gereserveerd bij Mark. Op de keerzijde doet hij 'Living In A Box' met de leden van Living In A Box. Dat wordt uiteraard wel een heel elektronisch verhaal en dus slaan we die maar over.
* Ral Donner- Don't Let It Slip Away (UK, Inferno, 1972, re: 1979)
Northern Soul is een vergaarbak. Ral Donner is in 1972 al een 'oude rocker'' In 1972 maakt hij deze single voor Sunlight welke in 1978 wordt ontdekt in The Casino. Beide kanten zijn geheide dansvloerkrakers en dus brengt Inferno ons deze single in 1979. Op groen vinyl maar helaas niet met het fotohoesje. Ik neig meer naar 'Wait A Minute Now' maar beide hebben evenveel met soul van doen als Omtzigt met de PVV.
* The Esquires- You Say (US, Bunky, 1968)
Mark adverteert de single met de andere kant maar ik kies ter plekke voor de eigenlijke a-kant. 'You Say' is net zo maniakaal als de voorgangers 'Get On Up' en 'And Get Away'. Toch geef ik 'State Fair' op de flip nog wel een kans want bij de voorgenoemde twee ben ik uiteindelijk ook meer van de keerzijde gaan houden. Nee, vooralsnog gaat 'State Fair' het niet worden bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten