dinsdag 20 februari 2024

Singles round-up: februari 6


In het begin ben ik nog van plan om vier berichten te publiceren op maandag. Jullie zullen inmiddels door hebben dat dit het niet is geworden. Enfin, vanavond twee afleveringen 'Singles round-up' en morgen de Week Spot en 'Het zilveren goud' en we zitten weer op schema. Vandaag is zo'n dag zoals iedere andere dinsdag. Zou ik negatief ingesteld zijn dan zou ik spreken van 'same shit, different day', maar dat is niet waar. Er is niet heel veel post om het zwak uit te drukken. Omdat ik dwars door mijn brood heen zit, heb ik niet echt een ontbijt gehad en dus hou ik halverwege even pauze met een broodje en een ijskoffie. Het is fris maar op zijn minst is het droog. Het grappige aan de 'Singles round-up' is dat het steeds meer mainstream pop wordt naarmate het einde in zicht komt. Dat heeft ermee te maken dat ik heel bewust naar singles heb gezocht van The Turtles en ik dus daarmee meteen al hoog in het alfabet zit. Omdat de bak van de T ook de letters U en V bevat, koop ik zelfs nog een single door een artiest met de letter V maar die komen we als allerlaatste tegen in de volgende aflevering. Eerst maar eens door de volgende acht plaatjes.

* Chuck Jackson & Maxine Brown- Something You Got (US, Wand, 1965)
Doorgaans loop ik niet heel erg warm voor de duetten van Chuck en Maxine want in principe kun je ze op iedere straathoek krijgen. Ik veronderstel dat Minstrel 'schappelijke' prijzen heeft voor deze dozen want je moet immers nog flink wat moeite doen om tot deze koopwaar te komen. Hij is wél schappelijk maar niet gek en dus denk ik dat ik voor deze gewoon een Ebay- of Discogs-prijs heb betaald. Het label is wederom gedecoreerd met viltstift door Glenn en dus moet het wel de moeite waard zijn? 'Something You Got' is een rhythm & blues-klassieker en ik moet bekennen dat ik het duet een leuk idee vind. Er is echter een puntje van kritiek bij Maxine Brown, hoewel ik haar soloplaten erg kan waarderen. Als je goed luistert en kijkt, is Maxine eigenlijk helemaal geen sterke zangeres. Ze heeft in ieder geval niet de 'power' om tegenover een stem als die van Chuck Jackson haar mannetje te staan. Haar stem klinkt dus ietwat ijl in dit duet en soms domweg té lief terwijl Chuck hoorbaar liever een stoere meid heeft. Dan de b-kant. 'Baby Take Me' is geschreven door Nick Ashford, Valerie Simpson en Joshie 'Jo' Armstead en dus kunnen we niets aanmerken op de compositie. Krijg nu tieten! Dit is 'The Real Thing' met een andere tekst.

* Jimmy James- Bewildered And Blue (Jamaica, Gaydisc, 1962?)
Waarom een vraagteken achter het bouwjaar? De plaat is voor het eerst verschenen in 1962 maar op een ander label. De vroege Gaydisc-platen van Jimmy James schijnen in de jaren rond 1973 opnieuw te zijn uitgebracht. Het kan evengoed ook nog wel eens een bootleg zijn zoals mijn Ken Boothe. Enfin, Gaydisc op het witte, flink verweerde, labels die in de typemachine hebben gezeten. Het doet me op het eerste gezicht aan als een demo, maar dan opnieuw... Niets wijst erop dat deze twee titels oorspronkelijk op Gaydisc zijn uitgebracht. Muzikaal is het 'island soul' dat leunt tegen calypso maar o zo lekker! 'I Don't Want To Cry' is de meest ultieme schuifelkant. Ik zie in dezelfde doos ook 'Come To Me Softly' liggen op hetzelfde witte Gaydisc-label. Ik durf daarbij niet te gokken welke versie het is, maar nu weet ik dat dit de eerste versie moet zijn. Voor een volgende keer!

* Jethro Tull- Sweet Dream (Duitsland, Island, 1969)
Helaas dus geen terugkeer van de 'Telefoontoppertjes' nu de Nokia N95 weer terug naar de afzender is gegaan. Ik wacht nog wel op het geld maar daar mag maximaal drie weken voor staan. Nou, vooruit maar! Ik heb 'Sweet Dream' van Jethro Tull nooit in dat kader behandeld, maar... het is in die jaren wel een 'Telefoontoppertje'. In het begin moet alles gratis worden gedownload en zo heb ik een adresje gevonden met een hoop dode links, vrij rond lopende virussen maar ook praktisch iedere plaat die ik mezelf wens. Zo zoek ik eens naar Jethro Tull en zie daar 'Sweet Dream' staan. In 2024 kan ik zeggen dat ik de plaat in meer dan twaalf jaar niet heb gehoord. Ik ben hem écht vergeten en dus is het een fijn weerzien. Ik heb me altijd verbaasd over het orkest en de blazers, het klinkt alsof de platenmaatschappij erop heeft gestaan om de single meer geschikt te maken voor de radio, maar de plaat zou beter af zijn geweest zonder deze externe musici. O ja, ook nog lekkere 'cowbell' in het refrein en pas Ian's fluit tegen het einde.

* Johnny Johnson  & The Bandwagon- Sweet Inspiration (UK, Stateside, 1970)
Een klassiekertje waarin ik opeens erg veel zin heb. Het is compleet inwisselbaar tegen iedere andere Bandwagon-plaat en zelfs The Foundations. Tony Macauley is de producent van beide. Hoewel zowel Johnny Johnson als Clem Curtis een kleurtje hebben, is dit desondanks typische 'blue-eyed' soul. Maar... het is en blijft een zeer gezellig plaatje en dus mag het in de Blauwe Bak. Ook de b-kant even proeven. 'Pride Comes Before A Fall' is dat andere deuntje van Johnny Johnson dat hij nog eens opnieuw doet. 'Sweet Inspiration' blijft daarmee de leukste kant van de twee.

* New York City- I'm Doin' Fine Now (UK, RCA Victor, 1972)
Ik heb al verschillende platen van New York City maar deze 'hit' nog altijd niet. Als ik hem dan tegenkom voor een zacht prijsje als Engelse persing dan ben ik vlug bereid. Ik denk dat ik New York City nog niet eerder als Week Spot heb gehad, dus dat kan ik in één klap oplossen. De b-kant is een sfeervolle ballade. Maar ja, wat wil je ook als Thom Bell de arrangeur is. Ik denk dat 'I'm Doing Fine Now' deze week de Week Spot gaat worden. Nog even vierentwintig uur geduld opbrengen.

* The Ovations- Don't Cry (US, Goldwax, 1965)
Over de Week Spot gesproken. Een paar weken geleden is deze titel in handen van The Ovations. Hoewel 'I Need A Lot Of Loving' de meeste viltstift op het label heeft, is 'Don't Cry' schijnbaar de Surisoul-favoriet. Het is in 1976 zelfs nog uitgebracht op het Nederlandse Old Gold-label! Ofwel... een bootleg met de naam van een latere Engelse platenmaatschappij. 'Don't Cry' is een ballade met opvallende acccenten voor de elektrische gitaar en dat is het toontje dat ze in Suriname kunnen waarderen. En weer opnieuw de leadzanger wiens' stem ik uit duizenden kan herkennen. 'I Need A Lot Of Loving' is meer uptempo en klinkt een beetje als The Impressions, maar 'Don't Cry' is de 'standout'.

* The Rotary Connection- Soul Man (NL, Chess International, 1968)
Voordat ik besluit om naar Zwolle te gaan, hang ik ook nog even rond op Discogs. Ik heb flink wat singles in mijn mandje bij een Nederlandse dealer en daar zit ook deze van The Rotary Connection bij. Dan echter mét fotohoes en hopelijk in een betere staat. The Rotary Connection is de band van Marshall Chess, de zoon van Leonard Chess van de gelijknamige platenmaatschappij. Minnie Riperton is de zangeres van de 'supergroep'. 'Soul Man' is een zeer interessante interpretatie van de Sam & Dave-hit maar ik kan me voorstellen dat de groep populairder is geweest bij het rockpubliek dan in de soul. Hoewel Minnie 'aan de grond' blijft met haar stem is het nog altijd goed voor een laagje kippenvel. Het kan zomaar zijn dat ik die met fotohoes nog wel ga aanschaffen en deze van Minstrel in de jaren zestig-bak zet. Op de keerzijde wordt 'Like A Rolling Stone' de soul in getrokken? Nou nee, het blijft instrumentaal maar ondanks een aardig arrangement wordt het nergens écht spannend.

* The Rutles- I Must Be In Love (NL, Warner Bros., 1978)
Eindelijk eens deze single te pakken van Dirk, Stig, Nasty en Barry. Het is begin 1990 als op de zaterdagavond een aantal weken lang een serie wordt uitgezonden van muziekfilms uit een grijs verleden. Ik zie daar de eerste keer 'The Commitments' alsook de 'mockumentary' van The Rutles. De composities van Neil Innes klinken als, maar dan net ietsje anders. Tegelijk zou je jezelf kunnen voorstellen dat John en Paul ze inderdaad zo hadden geschreven in 1963. Op de keerzijde staat 'Cheese & Onions' dat een prachtige parodie is op 'I Am The Walrus' en 'A Day In The Life'. Ik moet de film nog eens zien te vinden want ik wil hem dolgraag weer eens kijken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten