Het wil me deze ochtend maar niet lukken om vroeg genoeg uit bed te komen. Op zichzelf is er geen man overboord want het werk valt reuze mee op het moment maar het is wel een gegeven dat ik pas later op de middag aan de slag ga. Als ik wel eerder uit bed was gestapt, had ik het waarschijnlijk droog gehouden. Enfin, het is weer een bijzondere fietstocht geworden want ik heb maar liefst twee brieven voorbij de watertoren van Tuk. Ik besluit daarmee te eindigen zodat ik weer eens langs de rondweg kan fietsen. Zou het in 2016 voor de laatste keer zijn geweest? Opeens herinner ik me dat ik hier langs ben gekomen op de Pioneer. Ik heb het rode gevaar dan pas een paar weken en wil hem dolgraag aan moeder laten zien. Meestal knal ik door Tuk richting Wolvega of ik ga langs het Steenwijkerdiep naar Ossenzijl. Vanavond is het zaak om een andere route te kiezen want ik moet uitkomen in New York City. Ik heb gisteren tijdens het schrijven van de 'Singles round-up' al min of meer besloten dat dit de Week Spot kan worden. Ik ga komende zaterdag weer een show doen met uitsluitend Engelse persingen uit de jaren zestig, zeventig, tachtig en misschien een enkeling uit de jaren negentig. Daar hoort dan ook een Week Spot bij welke ik als Engelse persing in de koffers heb. De eer valt deze week te beurt aan New York City en haar grootste hit 'I'm Doin' Fine Now' uit 1972.
Helaas. Er zijn geen telefoonboeken vol geschreven over de band en het is dus slechts summiere informatie waarmee ik een bericht in elkaar moet zetten. New York City is een vocaal kwartet met zangers met een ruime ervaring in de doowop. John Brown heeft bijvoorbeeld gezongen bij The Five Satins, The Cadillacs en in een latere bezetting van The Moonglows. De laatste groep heeft eerder onder andere Marvin Gaye en Harvey Fuqua in de gelederen. Claude Johnson heeft bij The Genies gezongen. Tim McQueen is de leadzanger van New York City en Eddie Schell maakt het kwartet compleet. De groep ontstaat in 1972 als Tri-Boro Exchange maar dan kiest het de succesvolle weg van bijvoorbeeld Chicago door de groep te noemen naar de oorsprong. Voor de platen kan de groep rekenen op de hulp van Wes Farrell en Thom Bell. Farrell is aanvankelijk het beste bekend als liedjesschrijver en hij heeft een aantal grote hits op zijn naam staan. 'Hang On Sloopy' is de bekendste maar bijvoorbeeld ook een 'Come A Little Bit Closer' van Jay & The Americans (welke hij eveneens produceert). In 1972 zet hij het Chelsea-label op en New York City is één van de acts op het label. Chelsea heeft echter geen vaste distributiepartner in Europa waardoor sommige platen op RCA verschijnen en anderen via Polydor lopen. Hoewel de Engelse persing geen fotohoes heeft, gebruik ik de Duitse omdat het iets meer kleur geeft aan het blog. Hoewel? Dat doen de oranje labels ook, maar toch liever een hoesje. Latere singles gaan via Polydor.
Thom Bell wordt beschouwd als een van de architecten van de Phillysoul en hij is naast New York City bijvoorbeeld actief met The Spinners en The Stylistics. New York City is als het ware een kruising tussen deze twee bands. Enerzijds de mierzoete harmoniezang, anderzijds meer avontuurlijk en funky. 'I'm Doin' Fine Now' had zo afkomstig kunnen zijn van The Spinners en het platenpubliek kan er niet genoeg van krijgen. De single bereikt een zeventiende plek op de Billboard en doet nummer twintig in Engeland. In de Adult Contemporary en de R&B doet de plaat het uiteraard beter. De opvolger heet 'Make Me Twice The Man' maar deze kan het succes niet herhalen en krijgt in Engeland niet eens een release. 'Quick, Fast, In A Hurry' heb ik eveneens als Engelse persing, nu op het Polydor-label. Het sfeervolle 'Happiness Is' verschijnt in Engeland op Chelsea en is de derde single die ik heb. Het is in 1974 de laatste keer dat New York City binnen de top 100 van een lijst zal uitkomen. De groep maakt twee albums: 'I'm Doin' Fine Now' in 1973 en 'Soulful Road' in 1974.
Toch mist de groep iets. Als er moet worden opgetreden is het wel handig dat ze de beschikking heeft tot een band. In 1973 gaat New York City toeren met The Big Apple Band. Het heeft niets met Walter Murphy van doen ofschoon zijn 'band' ook The Big Apple Band heet. Nee, Murphy doet alles in zijn eentje. The Big Apple Band van New York City bevat echter twee muzikanten waarvan we in de toekomst zullen gaan horen: Bernie Edwards en Nile Rodgers. Anders dan vaak gedacht, spelen ze waarschijnlijk niet mee op 'I'm Doin' Fine Now' of ze moeten héél toevallig in de studio zijn geweest op die dag. De studiomuzikanten worden niet genoemd en The Big Apple Band is er uitsluitend voor de live-optredens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten