Als ik de speellijst van afgelopen zaterdag heb gepubliceerd voel ik me even ontzettend trots. Geen enkele fout te bekennen! Geen tikfout of per ongeluk een kleine letter in plaats van hoofdletter of een ander cosmetisch foutje. Om door een ringetje te halen. De volgende dag zie ik de speellijst opnieuw en ja hoor... Een plaat op het Contempo-label weg geschreven onder een ander platenlabel. Namelijk het platenlabel van de voorgaande single. Ik weet het niet precies te herleiden. Of het is toch een stukje motoriek (waarbij mijn kop sneller wil dan mijn vingers) of wellicht een resultaat van de acrobatische buiteling in 2009? Bij het samenstellen van een Blauwe Bak of Gele Bak Top 100 gaat ook altijd wel iets mis. Bij de eerste 'vergeet' ik altijd een plaat die zonder meer in de Top 100 zou moeten staan. Zie het 'Week Spot Kwartet' van afgelopen week en de plaat van Duane Clark. 'Het moet zo maar', is mijn oordeel als ik de Gele Bak Top 100 over 2023 heb samengesteld. Het is pas een paar weken later als ik ontdek dat ik de nummer 70 in de lijst al in de Gele Bak heb staan. Werkelijk? Ik wist niet dat ik hem had. Wanneer heb ik die gekocht? Welnu, dat is eind 2021 geweest want de plaat staat ook op 79 in de Gele Bak Top 100 van 2022. Ik twijfel eerst nog om 79 over te slaan en bij de 'Honderd achteruit' over 2023 stil te staan bij nummer 70, maar nee... toch maar andersom. Ik beperk het verhaal tot de jaren zestig en het einde van Page One in 1970. De Gele Bak Top 100 van 2024 ga ik pas over vier maanden samenstellen maar daar komt zeker een latere Troggs-single in voor. Die 'Honderd achteruit' kan ik dan over twee of drie jaar schrijven. Vandaag de nummer 79 in 2022 en nummer 70 in 2023: 'Hi Hi Hazel' van The Troggs uit 1967.
Met Lemmy en David Bowie is in 2015 en 2016 de 'Dodenrit' goed in gang gezet. Op zichzelf best logisch omdat de meeste artiesten uit de jaren zestig en zeventig inmiddels zelf voorbij hun 'seventies' zijn en sommige niet bepaald een gezond leven hebben geleid. Tot 2015 is het meer sporadisch dat een artiest overlijdt en ik daar een bericht aan wil wijden op Soul-xotica. Ik kan me bijvoorbeeld nog herinneren dat ik via het nieuws verneem dat Reg Presley is overleden. Het is de maandag na een lange fietstocht. Hij is op 4 februari 2013 overleden. De fietstocht is de NAP tot Peize, vervolgens een stuk Flevoroute tot Heerenveen en dan door het donker terug naar Nijeveen. Ik kan me nog precies herinneren naar welke muziek ik heb geluisterd tijdens deze tocht. Zit daar The Troggs tussen? Nee, maar het is wel een manier om weer terug te komen op het bericht dat ik vanavond wil schrijven. Reg krijgt die maandag volop aandacht op Soul-xotica.
In mei 1964 voormen de schoolvrienden Reginald Maurice Ball en Ronnie Bond hun eerste rhythm & blues-band genaamd The Troglodytes. Pete Staples en Chris Britton maken de groep compleet en al snel wordt de naam ingekort tot The Troggs. In begin 1966 wordt de groep ontdekt door Larry Page, manager van The Kinks en tevens orkestleider. Het resulteert meteen in een single voor het CBS-label: 'Lost Girl'. Dat wordt geen hit en CBS probeert het zeven maanden later nog eens zonder succes. The Troggs heeft een contract met Page zoals The Move, Procol Harum en Joe Cocker een contract hebben met Denny Cordell. Leonard Davies is zijn eigenlijke naam en hij breekt eerst door als zanger waarbij zijn grote bril een kenmerk is. 'Larry Page The Teenage Rage' geeft hem eventueel zijn podiumnaam. Hij treedt veel op als voorprogramma van Cliff Richard en gaat zich vanaf 1965 bemoeien met The Kinks en The Troggs. Als The Larry Page Orchestra brengt hij verschillende albums uit. Na de single voor CBS stapt Page over naar Fontana waar hij al snel groen licht krijgt voor zijn eigen platenlabel: Page One.
De Amerikaanse songschrijver Chip Taylor heeft in 1965 een nummer geschreven voor The Wild Ones, maar dat wordt geen hit. Dat verandert als The Troggs in begin 1966 'Wild Thing' uitbrengt op single. 'Wild Thing' bereikt een eerste plek in de Billboard en strandt op twee in Engeland. De single zal een blauwdruk worden voor de volgende garagerock-scene in Amerika. Toch zal The Troggs nooit veel verder komen in het land van Uncle Sam, mede omdat de band pas in 1968 voor het eerst op een Amerikaanse tournee gaat. In Engeland en Europa heeft de groep verscheidene andere grote hits. 'With A Girl Like You' is zelfs een nummer 1 in ons land maar ook 'I Can't Control Myself' bereikt de top tien bij ons. Over het algemeen bezien is 'Love Is All Around' eind 1967 de laatste grote hit voor de band. Dat succes zal in 1992 worden geëvenaard als Wet Wet Wet een cover-versie op de plaat zet. In 1968 doet 'Little Girl' nog een klein beetje in een paar oorden. De laatste is mijn nummer 33 uit de kaartenbak en de derde en laatste single die ik op 17 juni 1989 heb gekocht, de datum die ik beschouw als het startschot van de verzameling. Hoewel 35 jaar niet echt aanleiding tot een groot feest is, wil ik toch nog wel iets doen met dit kleine lustrum.
'Hi Hi Hazel' is een nummer dat eerst op de plaat is gezet door Geno Washington. Het is in alle opzichten slechts een bescheiden hit voor The Troggs met een magere 42 in Engeland en 36 in Duitsland. In Australië blijft het steken op 81. In ons land staat het slechts twee weken in de Top 40 met 39 als hoogste positie. In 1968 is het succes helemaal voorbij voor The Troggs. Pete Staples verlaat in 1969 de band en wordt vervangen door Tony Murray uit Plastic Penny, een van de weinige andere hitmakers op Page One met 'Everything I Am'. In 1970 gaat de stekker uit Page One en kort daarop zal Page het Penny Farthing-label starten. Het duurt echter pas tot 1974 eer The Troggs weer met hem zal samenwerken. Meer over de jaren zeventig, tachtig en negentig in de andere 'Honderd achteruit' van The Troggs. Zoals gezegd kan dat nog gemakkelijk twee jaar duren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten