Singles round-up: november 2

Vaak schiet het publiceren erbij in op donderdagavond. Normaal gesproken doe ik 'Afterglow' van elf tot kwart voor vier (onze tijd) en voordat ik ga slapen, kijk ik vaak nog even een video van een uurtje. Gezien we dit weekend de live-uitzending doen vanaf 'The Big One' kan mijn collega niet zijn show doen en ben ik de enige op donderdagavond. Ik heb van elf tot twee radio gemaakt en ben nu dus extra vroeg klaar. Voordat ik de video ga aanzetten, kan ik eerst wel een deel van de 'Singles round-up' doen. Gisteren heb ik jullie zeven Blauwe Bak-kandidaten voorgesteld en nu zeven voor de algemene bakken zoals het nu lijkt. Omdat ik een aantal titels niet ken, kunnen er mogelijke verrassingen tussen zitten hoewel ik dat niet verwacht bij de komende zeven. De apparatuur staat nog aan van de uitzending en dus kan ik meteen los met de volgende zeven singles.

* The Brecker Brothers- East River (UK, Arista, 1978)
Ik heb dit nummer leren kennen dankzij de disco-show van een collega op de zondagavond. 'East River' is gezellige funky disco en helemaal mooi op zo'n keurige Engelse persing. Ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ik niet heel erg kapot ben van de plaat, maar gezellig genoeg voor een zondagavond.

* Caroline Souvenirs (NL, VVR, 1981)
Een 'presentje' van de Vrienden van de Vrije Radio? In 1981 lijkt het helemaal afgelopen te zijn met Radio Caroline als een jaar eerder het schip is gezonken. Het is dan nog niet bekend dat Mi Amigo in 1983 een doorstart zal maken. Anders dan het label doet vermoeden is dit een zeer uitgebreide verzameling jingles uit vooral de jaren zeventig. Er wordt vaak 'seventy seven' gescandeerd en kan nergens een vroegere frequentie vinden met deze cijfers. Of zal het toch afkomstig zijn van een incarnatie uit 1977? Een leuk plaatje voor de heb, maar na drie minuten geloof je het wel. En je moet een enorme fan zijn van de Moog-synthesizer.

* Clover Leaf- Tell The World (NL, Imperial, 1971)
Voorheen werd Clover Leaf min of meer verplicht om met zult op de a-kant te komen en meer de eigen stijl op de keerzijde. In 'Tell The World' lijken ze een balans te hebben gevonden tussen beide werelden. Het intro en eerste couplet klinkt vrij progressief maar in het refrein komen dan toch weer de lullige trompetjes om de hoek kijken. 'Come Home' op de keerzijde begint erg stemmig maar slaat dan om in een fijne boogie. Zoals gewoonlijk is de b-kant eigenlijk weer beter maar ook beduidend minder commercieel dan 'Tell The World'. Het blijft een eigenaardige band...

* Vic Dana- Bring A Little Sunshine (NL, Liberty, 1965)
De opvolger van de crooner 'Red Roses For A Blue Lady' en nog altijd goed voor een bescheiden succes op de vaderlandse hitparade. Vic heeft het hier goed bekeken. Een beetje zonneschijn is in ieder geval guldens goedkoper dan rode rozen. Het gaat weer gezellig worden op de zondagavond!

* E.L.P.- Lucky Man (NL, Island, 1971)
De afkorting staat op zowel het platenlabel als op het (ontbrekende) fotohoesje, maar we weten allemaal dat het Emerson, Lake & Palmer is. Ofwel: Eigenlijk is het Greg Lake met een 'liedje' waar vooral Keith Emerson niet op zit te wachten. Terwijl Lake het opneemt in de studio gaat Emerson met Palmer een potje bier drinken. Terug in de studio leent Palmer een drumtrack  en gaat Emerson freaken met zijn nieuwe synthesizer. Het is het idee dat ze het laatste instrument eruit zullen mixen, maar dan wordt besloten het gehannes erin te houden. Nederland krijgt dan ook de volledige albumversie waar andere landen een 'edit' krijgen. Op de keerzijde staat de ongeknipte versie van 'Knife Edge'. Ik had tot gisteren alleen de Amerikaanse Atlantic uit de 'golden oldies'-serie. Uiteraard wil ik de single nog eens beter en met fotohoes hebben, maar voor een euro kan ik deze niet laten liggen.

* Everly Brothers- Bye Bye Love (NL, London, 1957)
Als ik op mijn 64e nog zo kras ben als deze single, dan doe ik het ervoor. Een geval van een vinylschijf met een klein beetje groef want het feest is na twee minuten alweer klaar. Het is de allereerste single van de broers in Nederland. Hij kan zó in de jukebox want ondanks een gezellig kraakje speelt het probleemloos af van begin tot einde.

* Jay Ferguson- Thunder Island (UK, Asylum, 1977)
In Amerika is het een knaller van een hit, in ons land is het vooral een radiohit geweest. Jay Ferguson is in de jaren zestig en de vroege jaren zeventig de zanger van Spirit, een groep waar ik nooit genoeg van kan hebben. 'Thunder Island' is geknipt voor de radio en staat dus ook al een tijdje op mijn verlanglijstje. Deze puntgave Engelse persing in originele Asylum-hoes is dan het mooiste dat je kan verwachten.