Niet alleen zit ik na deze vier berichten op schema, ook kan ik de laatste soulvolle titels toevoegen aan de lijst voor 'Do The 45' van vanavond. We komen nu terecht in de twee afleveringen met ook singles die ik woensdag heb gekocht. Ik trap eigenlijk ook meteen af met een reden om nog even terug te fietsen langs de winkel. Woensdag ben ik er nog niet zeker van, maar ik heb voor een euro niets te verliezen. Ik schenk opnieuw een kop koffie in en ga er weer eens goed voor zitten. De asterisk achter een plaat betekent dat ik hem woensdag heb gekocht.
* The Shoes- Na-Na-Na (NL, Polydor, 1967) (*)
* The Shoes- Don't You Cry For A Girl (NL, Polydor, 1968)
In augustus (of heel begin september) 1991 bezoek ik de vlooienmarkt in Sneek en ga deze dag de nummer 500 in de verzameling aanschaffen. Na aanschaf en naast de kaartenbak moet ik besluiten welke plaat de 500e wordt. Ik twijfel tussen The Shoes en 'Goodbye' van Mary Hopkin en het wordt de laatste. Overigens heb ik The Shoes dan gekocht met het lege hoesje van 'After All' uit 1970. De single draait op zichzelf best goed, ook al heeft het een 'edge warp'. Nu wil ik opeens sentimenteel doen over dat oude exemplaar en deze mét fotohoes voor een euro laten liggen? De plaat wordt gewoon in zijn geheel vervangen want deze klinkt niets minder dan het oude exemplaar. 'Na-Na-Na' heb ik in 1994 gekocht en deze heeft een zware tijd achter de rug bij een discotheek in Steenwijk. Hij zou met fotohoes het mooiste zijn geweest, maar ach... zo met het witte 'hartje' is het al genoeg een 'upgrade'. Het Negram-hoesje kan ik vast nog wel gebruiken voor een andere single.
* Percy Sledge- Love Me Tender (Duitsland, Atlantic, 1967) (*)
Van Percy kan ik voorlopig ook even niet genoeg krijgen. Hier doet hij het succes van Elvis nog eens dunnetjes over. Qua stem zit hij een octaaf hoger dan Elvis terwijl ook Percy best kan bulderen. 'Treasures are always on the flipside', gaat ook hier op. 'What Am I Living For' is lekker klagerige Southern Soul waar Percy patent op heeft. Voor deze kant mag het uiteraard in de Blauwe Bak, maar dat zal geen verrassing zijn?
* Soft Cell- What! (NL, Vertigo, 1982) (*)
Ik schiet in een hartelijke lach als ik deze zie liggen. In bijna ieder genre heb ik wel een plaat waar ik nóóit genoeg van kan krijgen, maar ook altijd wel eentje waar ik van walg. In de Northern Soul zijn er maar weinig platen die ik echt niet kan aanhoren. Ik heb een paar jaar geleden op een zwak moment nog 'Stay With Me Baby' van Lorraine Ellison gekocht en dat heeft gelukkig een ietwat interessante keerzijde, hoewel het vooral Ellison's capriolen is welke maakt dat ik de plaat het liefste in de container gooi. En dan is er nog 'What' van Judy Street. Wat? Ja, ik begrijp erg goed dat jullie nog nooit hebben gehoord van Judy Street en 'What'. Het is een héle grote klassieker in de Engelse Northern Soul, maar gelukkig helemaal aan Nederland voorbij gegaan. H.B. Barnum kan best goede nummers schrijven en misschien dat 'What' op zichzelf ook best een goed nummer is. Het nadeel heet vooral Judy Street, ook al heeft dat de liefde voor het nummer voorgoed verziekt. Er is immers ook een opname van Tina Mason, de leadzangeres van Tina & The Mustangs. Van de groep staat 'Smokey Joe's' al jaren in de Blauwe Bak, maar ook Tina kan me niet overtuigen in 'What'. Soft Cell heeft in 1981 al een knipoog gegeven naar de Northern Soul door 'Tainted Love' van Gloria Jones op de plaat te zetten. Hoe leuk zou het zijn om nog een andere klassieker als de opvolger te doen? Het lijkt me een ideetje van de platenmaatschappij want aan de heren Ball en Almond heeft het niet gelegen. Zij doen een hemeltergende cover van het al bar slechte (in mijn optiek) nummer van Judy Street. Het is Engeland nog wel goed voor een plek op de hitparade. Voor mij is het niets anders dan een plaagstootje voor op een zondagavond.
* Status Quo- Paper Plane (Duitsland, Vertigo, 1973)
* Status Quo- Caroline (NL, Vertigo, 1973)
Iedere platenkoper kent het probleem. Bij herhaaldelijk de single in en uit het hoesje schuiven, gaan de opening en zijkanten slijten. Als je niet oppast wordt het vanzelf een klaphoesje. Je kan dat preventief aanpakken met stukken plakband, ook al is het de schoonheid van het hoesje daarmee te niet gedaan. Het werkt wel na bijna vijftig jaar! Hier hebben we dus twee stampers van de Quo en beide met het ontsierende plakband over de hoesjes. De platen zijn echter niet schoon gebleven en na een poetsbeurtje gaan ze vast beter klinken?
* The Style Council- Money-Go-Round (UK, Polydor, 1983) (*)
Niet alleen met fotohoesje maar ook nog met de 'insert' in topconditie. Zo zal je hem weinig tegenkomen. The Style Council is altijd fijn in mijn boek en 'Money-Go-Round' is geen uitzondering op deze regel. Het is vooral de staat van het gelamineerde hoesje en het vel met de foto's welke dit aantrekkelijk maken om toe te voegen aan de collectie. Verder sla ik nog wel eens een Style Council-single over als ik ze tegenkom.
* Styx- Boat On The River (NL, A&M, 1979)
Deze heb ik vorig jaar eens in de Duitse uitdossing gekocht in Ruinerwold maar helaas blijkt de single zo krom als een hoepel en geeft het weinig plezier om het te draaien. Dat gaat nu wel lukken met deze keurige Nederlandse persing met fotohoes. Omdat ik iets heb met buitenlandse persingen mag de Duitse overigens gewoon in de jaren zeventig-bak blijven en komt deze er naast te staan.
* Johnnie Taylor- Who's Making Love (NL, Stax, 1968) (*)
Klassieke Stax en ik sta paf van de conditie. De plaat is smetteloos en geheel egaal en dat is best een wonder met de flinterdunne Negram-persingen uit deze tijd. Het hoesje heeft slechts geringe vochtschade. Meer klassieke Stax op de keerzijde maar ditmaal een tandje lager dan 'Who's Making Love'. 'I'm Trying' mag verder gaan 'groeien' bij mij, het mag zonder twijfel in de Blauwe Bak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten