Ik moet even terug bladeren naar januari 2018 om te kijken of ik hier afscheid heb genomen van Ray Thomas. Er staat me niets bij van een 'Dodenrit' met Thomas. Het blijkt dat ik toch een bericht aan hem heb gewijd dat ik 'Afscheid van Ray' heb genoemd. Ik vind het dan wel passend om Graeme Edge dezelfde titel te geven, maar dan leer ik iets dat ik in 33 jaar nooit heb geweten. Het is gistermiddag als ik Facebook open en vriend Albert een foto heeft gepost van de Moody Blues-drummer. Ik weet meteen hoe laat het is. Ik besluit internet even te sluiten en denk terug aan de 'band' die ik heb met Graeme. Hij heeft zijn verjaardag op 30 maart. Ik meen eerst van 29 december, maar dat is de verjaardag van Ray. Is hij niet in 1942 geboren? Nee, dat blijkt dus 1941 te zijn en dat betekent dat de beste man tachtig is geworden. Hij is niet alleen de oudste maar sinds de 'pensionering' van Ray Thomas ook het enige overgebleven lid uit de eerste bezetting van The Moody Blues. Hij is onafgebroken aanwezig geweest sinds 1964 ook al is zijn rol her en der iets ondergeschikt geweest. Plus dat ik vanavond iets 'ontdek' dat nog nooit eerder in me is opgekomen.
Laten we wel wezen: The Moody Blues kent haar hoogtijdagen als ik nog niet eens in de planning lig bij het gezin Louwsma. De groep maakt dan wel van tijd tot tijd albums en een paar singles, maar ze zijn niet populair in huize Louwsma en je hoort ze vrijwel niet op de radio. Dat geldt dan weer niet voor de oudjes. 'Nights In White Satin' ontbreekt alleen in de allereerste Top 100 Aller Tijden en zal stand houden in de lijst tot in de jaren negentig als 538 het stokje overneemt en 'Sex On The Beach' van T Spoon opeens in de lijst staat. Het moet Goede Vrijdag in 1986 zijn geweest. Ik mag een dag met 'heit' mee en we zitten vandaag in een rayon waar hij niet heel vaak komt: Drachten en omgeving. Ik weet nog dat ik tweemaal met de neus tegen het raam zit gedrukt om zoveel mogelijk indrukken op te doen als we langs twee autosloperijen rijden langs de snelweg. Het is ook in de buurt van het autokerkhof van Drachtstercompagnie dat ik 'Nights In White Satin' op de radio hoor in de Top 100 Aller Tijden. Hoewel het nummer niet 'nieuw' is voor me, raakt het daar iets in mijn lijf dat zich nooit meer zal herstellen. In januari 1988 volgt een cassette-opname van een NCRV-special rond de band, drie maanden later krijg ik 'Nights In White Satin' op mijn verjaardag en een half jaar later koop ik mijn eerste Moodies-elpee. In hetzelfde jaar komt ook 'The Other Side Of Life' uit en is 'Your Wildest Dreams' een week lang Avro's RTV-Tip.
Graeme Charles Edge wordt geboren op 30 maart 1941 in Rocester in het Engelse graafschap Staffordshire. In 1963 verblijft Edge reeds in Birmingham en is de drummer voor Gerry Levene & The Avengers. Ook Roy Wood van The Move is korte tijd gitarist van de groep. Ray Thomas, Mike Pinder and John Lodge spelen met El Riot & The Rebels. Brian Frederick Hines noemt zichzelf Denny Laine en speelt met Denny Laine & The Diplomats. Albert Eccles is ook niet tevreden over zijn naam en noemt zichzelf Clint Warwick. Omdat Lodge eerst zijn school wil afmaken, neemt Warwick zijn plek in en is The Moody Blues een feit. De eerste single flopt genadeloos, maar de tweede is een schot in de roos. Het is 'Go Now' dat wekenlang de Engelse hitparade zal aanvoeren. Dan wacht de groep geduldig op geld van de platenmaatschappij, maar dat zal nimmer arriveren. Een corrupte manager blijkt de kink in de kabel. De opvolgers zijn beduidend minder succesvol en The Moodies zal de komend twee jaar voortdurend bankroet blijven. Warwick stapt begin 1966 op en wordt tijdelijk vervangen door Rod Clark. Zodra Lodge zijn papieren heeft gehaald, voegt hij zich bij de groep. Dan heeft ook Denny Laine besloten het solo te proberen. Middels een advertentie in een muziekblad komt Justin Hayward bij de groep en de band moet smeken bij de platenmaatschappij om platen te mogen maken. Dan krijgt het lucht van een project van Deram om pop met klassiek te fuseren op een elpee om 'stereo' te promoten in de klassieke muziek. Het wil aanvankelijk Procol Harum gebruiken maar doordat Denny Cordell een producers-contract sluit met Regal Zonophone is Decca/Deram opeens ook Procol Harum kwijt. Het wordt de laatste strohalm voor The Moody Blues.
Het album wordt echter een doorslaand verkoopsucces en er blijkt leven te zijn ná 'Go Now'. Graeme Edge is tot voordien enkel de drummer geweest en vanaf 'Days Of Future Passed' levert ook hij contributies in het schrijven van nummers. Aanvankelijk zijn dat gedichten. Ik leer vanavond dat deze op de plaat worden voorgedragen door Mike Pinder en dat hij buiten het fluisterstemmetje van 'Don't You Feel Small' nimmer te horen is geweest met zijn eigen stem. Wel horen we hem brullen in 'Procession' op 'Every Good Boy Deserves Favour'. Waar Mike Pinder baanbrekend is geweest door de mellotron te introduceren, daar werkt Edge rond 1970 met een fabrikant aan de eerste elektronische drums. Hij gebruikt dit instrument vanaf 1971 tot vrij recent. Als de groep in 1972 in de studio is om 'Seventh Sojourn' op te nemen, loopt het huwelijk van Edge op de klippen. De mannen zijn zelf het vele toeren ook beu en tijdens een optreden in Kopenhagen in 1974 besluiten ze dat het voorlopig het laatste concert is. De band gaat nimmer uiteen, maar de leden maken afzonderlijk wel solo-albums. Het is altijd al een muzikaal allegaartje geweest en dat komt extra tot uitdrukking in de solo-albums. De twee elpees van The Graeme Edge Band kunnen in de hoek van de oude hardrock, mede dankzij bijdragen van de broers Paul en Adrian Gurvitz. Die hebben in 1969 een hit gehad met 'Race With The Devil' als The Gun. Ginger Baker doet ook nog mee op een nummer.
In 1978 komt The Moody Blues weer bijeen en als een tournee wordt gepland, besluit Pinder op te stappen en te settlen in Californië. De excentrieke Zwitserse toetsenist Patrick Moraz is zijn vervanging tot en met 1988. Edge lever taan ieder album minstens één compositie welke steevast door een ander lid wordt gezongen of voorgelezen. Alleen op 'Sur La Mer' (1988) en 'Keys Of The Kingdom' (1991) staan geen nummers van zijn hand en ook is hij niet op iedere track vertegenwoordigd. Sinds 1991 wordt hij bijgestaan door een extra drummer voor de optredens. Hij woont tegenwoordig in Sarasota in Florida en brengt zijn tijd door met de verhuur van onroerend goed, werk voor het goede doel, golfen en het kijken van 'Deep Space Nine'. En, uiteraard, zo nu en dan een tournee met The Moody Blues. Hij is gisteren van ons heen gegaan en is tachtig jaar geworden. Als fotomodel kies ik voor een hele vroege foto uit de Moody Blues-archieven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten