Singles round-up: november 10

Zou ik het niet rustiger aan gaan doen in november met de aankopen? Nu alweer op de tien 'Singles round-ups' en ik denk dat daar morgen of donderdag nog wel een aflevering bij komt. Morgen ben ik immers wederom in Meppel aanwezig en ik ben nu in twee weken niet bij het winkeltje geweest. Kan een goed idee zijn als ik de plannen voor versnelde persconferenties in acht neem. Ik heb echter nog één aflevering voor jullie liggen met vier platen uit de partij van Mark. Tot slot twee Izipho's die al een paar weken in de koffers staan maar waar ik nog niet aan toe ben gekomen in de 'Singles round-up'. De koffie is in de maak en ik ga de apparatuur aanzetten Qua aantal berichten blijf ik achter de zaken aan hobbelen maar ik ga er, hoe dan ook,  voor zorgen dat ik volgende week dinsdag dertigmaal heb gepubliceerd.

* Swamp Dogg- Mighty Mighty Dollar Bill (US, Stone Dogg, 1973)
* Swamp Dogg- I Sure Love To Ball (US, Wizard, 1977)
Maar liefst twee schijfjes van mijn grote vriend Jerry Williams Jr. Volgens mij wil Mark bij iedere publicatie meteen al mijn naam invullen in de opmerkingen, maar meestal zorg ik daar zelf wel voor. Mark biedt geregeld singles aan van Swamp Dogg en ik ben de vaste klant. Dit duo heb ik nog vrij recent gereserveerd, eerst 'I Sure Love To Ball' welke niet op 45cat is te vinden. Beide platen zijn al vanaf het intro helemaal Swamp Dogg op zijn best. 'Mighty Mighty Dollar Bill' is solide Southern Soul met fluit ter decoratie rond het refrein en een koortje dat lijkt te zijn ontsnapt uit een naburige kapel. 'Choking To Death' op de keerzijde is meer funky en hierin kan 'the original D-O-double-G' lekker janken. Het is dus uiteindelijk mijn favoriet van de twee. 'I Sure Love To Ball' heeft weer de typische Swamp Dogg-groove te pakken en tot het midden bestaat de percussie uit de cowbell waar Williams in deze jaren dankbaar gebruik van maakt. Op de flip staat 'I Did It All' en klinkt een beetje té alledaags voor Swamp's begrippen. 'Chokin' To Death' en 'I Sure Love To Ball' zijn hier dus de winnaars.

* Ted Taylor- Steal Away (UK, Contempo, 1976)
Ook heb ik een abonnement op Contempo's bij Mark. Ted Taylor is een bekende naam en dat klopt: Ik heb vorig jaar zomer al eens een andere van Ted Taylor op Contempo gekocht. De scheidslijnen tussen gospel, soul en blues zijn soms erg dun, maar Ted Taylor is pure blues. Toch al soulvol genoeg voor Contempo om dit in hun serie op te nemen. 'Steal Away' is een fraaie Southern ballade en Taylor neigt een beetje naar kopstem op plaatsen. En het ontbeert een gitaarsolo waardoor het bij de oubollige blues uit de buurt blijft. Op de keerzijde staat 'You Make Loving You Easy'  en dat is meer upbeat. Ook beduidend minder blues en daardoor wellicht interessanter voor de Blauwe Bak. Laat me dus vooral de focus houden op deze kant.

* Timmy Thomas- The Magician (UK, TK, 1976)
Een andere single uit de vijf euro-actie op de dag na de 'blackout' op Facebook. Ik ken wel Engelse TK-labels met 'solid centres' uit de late jaren zeventig. Deze is echter uit 1976 en heeft nog een 'hartje' in het label. Die heb ik niet eerder gezien. Ik heb zaterdag 'The Magician' al gedraaid en dat klinkt als de Miami Soul uit die tijd en past naadloos tussen KC & The Sunshine Band en George McCrae. De b-kant is een instrumentaal nummer met de titel 'Don't Put It Down' en is meer van hetzelfde. 'The Magician' is echter niet te versmaden en een fraaie aanwinst voor de koffers!

* The Village Choir featuring Lee McDonald- All Purpose Love (UK, Izipho, 2021)
* Cleveland Parker aka Lee McDonald- How Long (UK, Izipho, 1989, re: 2017)
Ik heb sinds een jaar een abonnement op releases op het Izipho-label en ik heb The Village Choir inmiddels besteld en betaald als ik nog eens door de achtergrondinformatie ga van Lee McDonald. Dan zie ik dat hij in 2017 al een single heeft gehad en dat Patrick nog exemplaren heeft liggen. Die gaat dus extra bij de bestelling in. 'All Purpose Love' begint heel rustig en net als je een zwijmelballade verwacht, komt de band in actie en wordt het een lekker disco-feestje. Op de keerzijde staat 'Sweet Hot Lips' en dat is dezelfde prettige muziek met een heerlijk zingende McDonald. Een fraaie double-sider! 'How Long' wordt aangeprezen als een 'gospel stormer' en dat heeft dus meteen mijn aandacht. In het intro wordt de Bijbel al meteen geopend en zonder een uitmuntende kennis van het boek weet ik meteen waar het boek openvalt. Het is Prediker en de tekst kennen wij ook dankzij 'Turn Turn Turn' van The Byrds. Een zeer welkome nieuwe gast in de gospelkoffer! Op de keerzijde staat een nummer van Ronfo & Kindred Spirits Orchestra welke is opgenomen in 1985. Dat is uiteraard instrumentaal maar er zit een mooie opbouw in het nummer welke voorkomt dat het een zouteloze stoplap wordt.