Vier keer achtereen op een dag publiceren, is wat té hoog gegrepen en bovendien wil ik het ook zien te voorkomen. Dus moet ik er een nachtje over slapen en kan ik alsnog de laatste 'Singles round-up' van deze maand aan jullie voorstellen. Ook hier weer enkele 'dubbele' singles en een aantal die ik eerder in handen heb gehad. De plaatjes kosten dan nog 2,50 euro en dat vind ik een beetje gortig voor schijfjes die ik reeds in de Engelse persing in de Blauwe Bak heb staan. Voor een euro mogen ze mee! In deze greep ook een 'droomplaat'. Ik zweer jullie dat het nummer die dag niet op de radio is gedraaid en evenmin in de winkel zélf, maar op een gegeven ogenblik is het plaatje niet uit mijn hoofd te krijgen en hoop ik stiekem dat ik hem daar ga tegenkomen. Telepathie kan een gek ding zijn? Dinsdag mag ik mezelf eerst schrap zetten voor de 'Eindstreep' en wellicht dat dit weer een Gele en Blauwe Bak-versie wordt. In het laatste geval zitten ze wel samen in een bericht. Ik vermoed dat ik woensdagavond ga zitten voor de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Van 300 platen meer dan de helft aan de kant schuiven en uit 150 favorieten een top 100 samenstellen. Dat gaat pijn doen! Maar nu eerst de laatste negen van deze maand. Vergeet de asterisken, alleen Uriah Heep heb ik vrijdag gekocht en de rest woensdag.
* The Tremeloes- Be Mine (NL, CBS, 1967)
* The Tremeloes- Right Wheel, Left Hammer, Sham (NL, CBS, 1971)
'Silence Is Golden' ligt er ook nog, maar die is me in een té slechte staat. Ik denk dat ik de single nog altijd niet heb. Het fotohoesje heb ik echter al sinds 1990 in de bakken staan. In de late jaren zestig neemt The Tremeloes vooral Engelse vertalingen (of ik vermoed eerder hertalingen) op van Italiaanse succesnummers. Dat is op zichzelf niet uniek want zowel The Tremeloes als onze eigen Ben Cramer kiezen op een bepaald moment voor hetzelfde Italiaanse nummer. 'Zai Zai Zai' wordt een hit in ons land en 'Suddenly You Love Me' niet. Dat is het verschil. Ook 'Be Mine' komt niet verder dan de Tipparade. Het liedje heet eigenlijk 'Mi Segurai'. Ik verwacht brallerige bubblegum in de sfeer van 'Even The Bad Times Are Good', maar dit neigt meer naar The Ivy League en onze eigen Buffoons. Een sfeervol nummer met fraaie harmoniezang. 'Right Wheel, Left Hammer, Sham' heb ik vrijdagavond al in de show gedraaid. Dat is het moment dat de hitgevoelige producers zijn verdwenen alsook de kappers en scheerapparaten. Waar The Tremeloes eerder nog wel eens 'experimenteel' wilde doen op b-kanten en elpees, evenals The Marmalade, daar is 'Right Wheel' gewoon een uitstekende rocksong met heavy gitaar. Als ik al op zoek was naar een groot contrast tussen verschillende opnames van The Tremeloes, dan heb ik bij deze de jackpot getrokken.
* T.Rex- Metal Guru (NL, Ariola, 1972)
* T.Rex- 20th Century Boy (Duitsland, Ariola, 1973)
Ik ga mijn collega-presentatoren zeker niet afvallen, maar onze seventies-show op vrijdagavond is een beetje eenkennig. Steevast 'een van de twee nummers die T.Rex heeft gemaakt' en vaak is dat 'Bang-A-Gong' want de beste man kom uit Amerika. Wij noemen dat nummer namelijk 'Get It On'. In Engeland wordt je bijna dood geslagen met T.Rex-singles, in Nederland ligt dat ietsje anders. Ik heb vooral een zwak voor de Ariola-singles die hier zijn uitgebracht. 'Metal Guru' ontbreekt nog helemaal in de verzameling terwijl ik van '20th Century Boy' nu drie verschillende persingen heb: De Engelse en de Franse (beide op het EMI Marc-label) en nu dan de Duitse Ariola. Ik moet toegeven dat het vooral voor de collectie is.
* The Tymes- Someway Somehow I'm Keepin' You (Duitsland, RCA Victor, 1974)
Mark biedt deze single van The Tymes geregeld aan en in de Engelse persing. Ik ben ontzettend gelukkig dat ik de Engelse promo in handen heb gekregen. Hierop staat een langere versie op de b-kant welke nergens anders is uitgegeven. De lange versie staat een jaar geleden hoog in de Blauwe Bak Top 100. De normale single-versie is een stuk korter maar niets minder. Het is nog altijd een klein mysterie. 'Someway' is de directe opvolger van 'Ms. Grace', een gigantische hit in Engeland. Vreemd genoeg valt de opvolger tussen wal en schip en bereikt de tweede opvolger een routinematige positie in de Engelse hitlijst. Deze Duitse komt uiteraard ten goede aan de jaren zeventig-bak want de Engelse blijft in de Blauwe Bak.
* Uriah Heep- Stealin' (NL, Island, 1973)
Hier hebben we hem dan! Ik heb 'Stealin' even ervoor wel gehoord, maar dat kan dagen geleden zijn indien niet een week. Ik heb net mijn nieuwe mp3-speler gekocht als ik besluit een surrogaat voor de iPod te maken. Ik zet dus complete albums op de speler, maar anders dan bij een iPod, gooit 'nnze' speler de nummers meteen dwars door elkaar. Ik heb op Bol precies zo'n stick gezien als de oude en ga deze later vandaag bestellen. Deze is dan voor de radioshows en mixen en dan plemp ik de andere vol met losse nummers. Maar goed... 'Stealin' speelt op een woensdagmiddag in mijn hoofd, maar waarom...? Ik kom niet tot nauwelijks singles tegen van Uriah Heep en heb nog geen single gezien in de winkel die de kant van de hardrock uitwijst. Dan hou ik vrijdag deze in handen. Van dezelfde eigenaar als de Status Quo-singles en dus weer met het ontsierende plakband, hoewel de plaat in een puike staat is. Ik hou van liedjes die blijven groeien totdat een climax wordt bereikt. Dan ben je bij 'Stealin' aan het goede adres en zeker in de geknipte single-versie.
* Anita Ward- Don't Drop My Love (NL, TK, 1979)
Nederland heeft het wel goed bekeken met Anita Ward hoewel het ook hier geen zoden aan de dijk heeft gezet. In Engeland kiest men voor 'Spoiled By Your Love' als de opvolger van 'Ring My Bell'. Een kapitale fout want natuurlijk willen de fans nóg een disco-stamper horen van mevrouw Ward. In Nederland eindigt 'Spoiled' op de b-kant. Als ik de Engelse persing koop, weet ik overigens nog niet dat het een b-kant is geweest in Nederland en redelijk voordelig te bemachtigen is. Hoe dan ook: De Engelse blijft in de Blauwe Bak en 'Don't Drop My Love' mag ons op een zondagavond vermaken.
* Al Wilson- La La Peace Song (NL, Polydor, 1974)
De man wordt in de Northern Soul uitgespuugd vanwege 'The Snake', maar in de midden jaren zeventig levert de man enkele platen van grote klasse af. 'Show And Tell' uit 1973 is daarvan de absolute winnaar. Ik zie eens de b-kant van 'La La Peace Song' geadverteerd als 'bijna net zo goed als Show' maar ik moet bekennen dat 'Keep On Lovin' You' gewoon een stuk minder is. De Amerikaanse persing staat in de Blauwe Bak en deze mag Anita Ward en The Tymes achterna in de jaren zeventig-bak.
* Stevie Wonder- A Place In The Sun (NL, Tamla Motown, 1966)
Voor deze prijs kan ik hem niet laten liggen en onderweg naar huis bedenk ik me dat ik de plaat nog niet heb. Toch staan de meeste Stevie Wonder-platen bij mij gewoon in de jaren zestig, zeventig en tachtig met enkel een uitzondering voor 'I Ain't Gonna Stand For It' omdat het 'Knocks Me Off My Feet' op de keerzijde heeft. 'Place' is dan ook bedoeld voor de jaren zestig-bak want het is me allemaal erg poppy.
Ik ga straks de bakken klaar zoeken voor 'The Vinyl Countdown' van vanavond en ga dan ook een foto nemen voor 'Het zilveren goud'. Dat bericht zou later vandaag moeten volgen. Het 'verhaal' is immers in een zondagse stemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten