Een enerverende zaterdag. Anders zou het niet kunnen omschrijven. Laat me voorop stellen: Ik ben niet 'anti'. Iets wat vrijwillig is, moet echter wel vrijwillig blijven en hekel iedere vorm van drang of dwang. Op zichzelf heb ik niet zoveel op met protesteren. Ik heb het er domweg niet voor over om uren te reizen in het weekend om opgewacht te worden door een cordon ME en waterkanonnen. Veel van de lokale activiteiten ontgaan me omdat ik niet op bepaalde mediakanalen aanwezig ben. Dan lees ik over een tocht op zaterdagmiddag in Steenwijk. In Steenwijk 'of all places'! Ik ben vlug bereid. Regionale lezers zullen het ongetwijfeld hebben opgepikt vanuit de media, hoewel dat niet het goede beeld schept. De agenten hebben het uitgelokt en het was pas ná de demonstratie op het moment dat iedereen naar huis wilde. Een vooropgezet plan. De beelden staan me op het netvlies en dat is precies zoals we eerder dit jaar in Amsterdam hebben gezien. In Steenwijk! Enfin, ik zou niet hierover schrijven maar ik heb gedurende de tocht een oud-buurman getroffen. Op een bepaald moment lopen we langs een hospice en zegt hij: 'Hier heeft hij gelegen in de laatste weken'. Ik kijk hem vol verbazing aan. 'Oh... weet jij dat nog niet?'.
We zijn al een aantal jaar 'vrienden' op Facebook, maar hij plaatst zelden een bericht en bij tweehonderd 'vrienden' wil dit wel eens ondergesneeuwd raken. Hij woont op dat moment tientallen kilometers bij me vandaan en is een gezinnetje gestart. Ik weet nog wel te herinneren dat de relatie op een bepaald moment aan de kant gaat en hij woonruimte zoekt in de omgeving van Meppel. Ook lees ik dat hij kanker heeft en chemotherapie krijgt. Hij had altijd haar tot halverwege zijn rug en heeft het 'preventief' laten kortwieken 'omdat hij dit zélf wilde doen'. De foto met de korte coup is het laatste wat ik van hem heb gezien. Op Facebook lees ik niets meer van of over hem, maar dat betekent niet dat ik hem ben vergeten. Het is nog zeer regelmatig dat ik een plaat hoor of ergens anders aan moet denken waarbij meteen de associatie met hem komt.
We ontmoeten elkaar in De Buze, het jongerencentrum van Steenwijk en plek voor alternatieve muziek. Ik denk aan het allereerste oud en nieuw dat ik in De Buze doorbreng. We hebben elkaar wel vaker gezien voor de tijd maar het is op deze ochtend dat we voor het eerst echt contact hebben. Hoewel? Nu ik erover nadenk: Als mijn buurman de scooter komt ophalen, is hij er ook bij. Dat is eind 2000. De Buze is een vriendenclubje van vrijwilligers, hoewel ondergetekende lange tijd wordt geweerd als vrijwilliger. Voor de vrijwilligers ben ik echter wel een van hen. Een andere vrijwilliger is bezig een lokale afdeling van de SP op te zetten en daarvoor moeten folders worden bezorgd. Wij hebben met zijn allen niet zoveel met politiek op dat moment en het is meer een 'vriendendienst' met uitzicht op bier en een jointje dat we hem gaan helpen. Omdat we bij een actie op de foto worden gezet door de persfotograaf moeten we eigenlijk wel lid worden van de club. En ach... het 'voelt ook wel goed aan' als je eind twintig bent en nog een beetje idealistisch. Getuige zijn Facebook-berichten uit de tijd dat hij, vlak over de grens, in Duitsland woont, stemt hij ook al niet meer vóór socialisme en een linkse agenda. Ik beschouw mezelf dan nog wel als 'links' en het levert een paar felle, doch respectvolle, discussies op. Misschien heeft hij mij ook wel geholpen de ogen te openen?
In 2004 mag ik dan toch worden aangenomen als vrijwilliger en samen met de buurman zetten we de 'filmclub' op. Iedere donderdagavond wordt een (actuele) film vertoond voor de belangstellenden. Wij drieën gaan steeds meer een soort van eenheid vormen. We gaan vaak met zijn drieën op stap. Veel weet ik niet meer te herinneren vanwege de alcohol, maar het Bevrijdingsfestival in 2007 staat me bijvoorbeeld nog goed voor ogen. De Buze mag op een bepaald ogenblik niet meer open met de jaarwisseling en dan stelt hij zijn huis beschikbaar voor vrienden. Ik ben totaal drie keer bij hem geweest met oud en nieuw en heb op nieuwjaarsochtend 2005 mijn eerste snufje. Het begin van een zeer incidentele (2 of 3 keer per jaar) maar ook zwaar ongezonde hobby waar ik al in 2008 een punt achter heb gezet. In maart 2007 mag Nederland in een referendum over de nieuwe grondwet van de EU beslissen. Dat is overigens een 'nee' waarvoor de SP campagne heeft gevoerd. We kijken naar de uitslag bij een andere SP-er en dat wordt natuurlijk een feestje. Na afloop wandel ik naar huis met hem en de buurman. Hij vertelt honderduit over hoe hij, na jaren lang thuis te hebben gezeten en vrijwilligerswerk te hebben gedaan, via de sociale dienst in dienst is gekomen bij de sociale werkvoorziening. Zijn verhaal werkt zó overtuigend op mij dat ik het opeens óók wil. Later dat jaar hervat ik mijn arbeidzame leven weer na zeven jaar min of meer niets te hebben gedaan.
Als ik in 2009 ben gestopt met de drank en nog half-om-half hulp krijg, komen mijn buurman en hij een avond bij me langs als ik thuis ben. Dat is een legendarische avond. Onze conversaties gaan zó diep dat we op een ogenblik met zijn drieën zitten te grienen. We hoeven niet een ritueel uit te voeren, maar dit voelt aan als bloedbroederschap. Ik moet het even opzoeken maar op 23 januari 2019 heb ik geschreven over 'de jurk'. Daar komt hij ook niet voorbij want nadat de eerste kameraad me de deur heeft gewezen, breng ik een uurtje bij hem door. Hij heeft echter ook een afspraak en dus loop ik naar de chinees en later naar de kroeg om een broek met huissleutels aan te trekken. Zijn deur staat altijd open. Dan verhuis ik naar Nijeveen en op dat moment komen we elkaar vrijwel niet meer tegen. Als we elkaar op Facebook vinden, woont hij al ver weg en is druk met zijn gezin. Ik kan me achteraf gezien de haren wel uit de kop trekken, want waarom heb ik nooit eens gekeken op zijn profiel? Waarom heb ik niet geprobeerd contact met hem te krijgen? Ik heb afgelopen zaterdag gehoord dat hij in augustus 2020 is overleden. Zoals ik al heb geschreven: De gedachte aan hem is nooit ver weg geweest, ook al zijn we elkaar uit het oog verloren.
Wat voor plaatje zal ik boven het bericht plaatsen? Een duif? Nee, ik kies voor een paradijsvogel, want zo zal ik je altijd blijven herinneren. Werk, politieke voorkeur en héél veel muziek is direct naar jou toe te herleiden en dus zal je altijd aanwezig blijven in het hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten