Omdat ik morgen in 'Do The 45' de aanwinsten uit augustus wil draaien, vind ik het eigenlijk wel van belang om ze vanavond eerst eens te beluisteren. Eentje heb ik namelijk al een week en daarbij heb ik het luistermoment aldoor uitgesteld. Waarom? Omdat deze dermate 'deep' is dat ik bang ben dat de plaat me kan gaan beheksen. Dat wil ik niet gedurende de vakantie hebben en ik ga er straks voor de eerste keer aan geloven vanaf het vinyl. Twee weken geleden heb ik drie besteld via een Discogs-contact in Engeland Deze zijn vandaag pas binnengekomen en gelukkig geen invoerkosten. Voor de rest heb ik totaal 68 singles die nog aan bod moeten komen. Als ik daarvan vijf neem en voeg ze samen met de vier andere singles, dan heb ik hier een aflevering van negen hou dan nog zeven afleveringen over. Ja, tel het maar naar, het klopt! Hoewel ik nu al wel een beetje duizelig word van de voorgaande zin. Ik trap dus af met vier uit Engeland (met een vreemde eend in de bijt) en vijf vermoedelijke Blauwe Bak-klanten van de afgelopen week. Veiligheidsriemen vast, platenspeler aan en de voet op het gaspedaal.
* Jaibi- It Was Like A Nightmare (UK, Diggin' Deep, 1967, re: 2019)
Ik ben helemaal betoverd geraakt door de stem van Joan Bates en de mysterieuze singles die ze in de jaren zestig heeft gemaakt. 'Nightmare' geldt als één van de ultieme favorieten van Dave Godin en hij weerhoudt alles en iedereen ervan om de niet eerder verschenen opname uit te brengen op vinyl. Als Godin in 2004 overlijdt, is Kent als eerste met een eerbetoon aan het baanbrekende werk van Godin. De originele Kent is inmiddels zijn gewicht in goud waard en dus heeft het Engelse Diggin' Deep een volgende gelimiteerde oplage uitgebracht. Deze is anno 2021 stijf uitverkocht en doet nu al handelaarsprijzen op Discogs en dergelijke. Deze vind ik bij een Spaanse dealer en dat blijkt de voordeligste optie te zijn. Toch is dit een single die je niet gauw beneden de dertig euro meer tegenkomt. Hij is het seconde voor seconde meer dan waard! Het is vooral de opbouw binnen het refrein dat het zo ongewoon maakt. Als ze de eerste keer zingt dat het een nachtmerrie is, verwacht je een andere toonhoogte dan degene op de plaat als de volgende zin komt. Neem daarbij het orgel (?) op de achtergrond dat voor een vreemd soort spanning zorgt en je mag met recht spreken over één van de meest ultieme 'deep soul'-platen. En Dave Godin is degene die de term heeft uitgevonden. Als dit het uitgangspunt is, zou je de plaat kunnen vergelijken met het brok steen dat een kilo vertegenwoordigd.
* Alice Clark- Don't You Care (UK, Mainstream/BGP, 1972, re: 2015)
Verhip, het is exact tien jaar geleden dat ik 'You Hit Me' heb gekocht. Of eigenlijk gisteren. Ik ben dan de wereld te rijk met de plaat en ben dat eigenlijk nog steeds. Intussen komt ook deze aan me voorbij, maar ik vergeet steeds hem te bestellen. Twee weken geleden ben ik er eigenlijk nog veel meer klaar voor, want deze plaat past naadloos in het rijtje van Jo Ann Garrett en Barbara Acklin. Alice gaat hier flink tekeer in een compositie van Bobby Hebb (van 'Sunny') en met een fraaie breakbeat in de brug. Het is moeilijk om het in de 'deep'-hoek te plaatsen, maar alles leeft en beweegt aan Alice' zang. Het is en blijft een knaller van een plaat!
* The Soul Stirrers- Don't You Worry (UK, Deptford Northern Soul Club, 1969, re: 2021)
Deptford is al jaren verantwoordelijk voor hele leuke heruitgaven van zeer moeilijk te vinden werk. Hun platen gaan echter ook in gelimiteerde oplagen waardoor oudere uitgaven al een fortuin waard zijn. Deze van The Soul Stirrers is pas uitgegeven en ik hoop nu wat beter op de hoogte te blijven van het label. Hier hebben we de bekende gospel-groep met ditmaal een meer maatschappijkritische uiting en verpakt in een stijlvol soul-jasje Tot zover ik kan nagaan, is het nog niet eerder uitgebracht als single. Op de keerzijde staat een nummer van The Spinners en dat is puur Motown. Ik zit nu te twijfelen of ik The Soul Stirrers in de gospelkoffer moet zetten of de Blauwe Bak-koffers. Daar slaap ik nog een nachtje over!
* Tina Turner- Way Of The World (US, Capitol CEMA Special Products, 1992)
Ook deze single wacht bij de Northern Soul-dealer te wachten op een nieuwe eigenaar. Ik ben niet bepaald een fan van het solo-werk van Tina maar als puntje bij paaltje komt, heb ik dit altijd wel een fijn nummer gevonden. In 1992 is al veel vinyl uit de winkels verdwenen en is de cd de toekomst. God mag weten wat er van dat zilveren schijfje is geworden? In de horeca staan echter nog altijd de vinyl-jukeboxen en om daaraan tegemoet te komen, start EMI in 1992 haar CEMA Special Products-afdeling dat singles perst exclusief voor jukebox-gebruik. De Engelse afdeling van Capitol wil 'Way Of The World' aanvankelijk niet uitgeven als single en dus gaan veel van deze jukebox-singles op de boot naar Engeland. Maar ja... hoe je het ook wendt of keert, Tina Turner is gewoon een mainstream popartiest in de jaren negentig en de begeleiding is iets teveel 'rock' voor de Blauwe Bak, maar toch blijft het knagen. Enfin, als het niet de Blauwe Bak haalt, is het nog altijd een fraai bezit in de Gele Bak en kan het wellicht hoge ogen gooien in de Top 100 van volgend jaar?
* Detroit Spinners- Games People Play (UK, Atlantic, 1975) (M)
Vanwaar die extra 'M'? Dat is een systeem dat ik voor de komende afleveringen ga gebruiken. M staat voor Meppel, A voor Assen en E voor Emmeloord. Bij 'Games People Play' denk ik als eerste aan Joe South, maar dit blijkt een ander liedje te zijn. Ik lees net even de recensie van 'Blues & Soul' uit het najaar van 1975 en ik kan me er wel in vinden. Het tijdschrift zegt dat Detroit Spinners of een 'hit' of een 'miss' afleveren en dat het voor hun in de laatste categorie valt. Niet dat het een slecht nummer is, maar het mist de magie van de grote hits. Het is niet vaak dat ik het eens ben met 'Blues & Soul'. Een ongelofelijk leuk en inventief nummer is het wel, maar meer iets voor 'erbij' dan een hoofdgerecht. Op de b-kant een pure ballade, maar nee... ik ga dan toch voor 'Games'.
* Facts Of Life- Sometimes (US, Kayvette, 1976) (M)
Het hoesje hoort niet helemaal bij de single maar is wel een mooi item op zichzelf: Een Engelse All Platinum-hoes. De single is op styreen en deze zit qua distortion al een beetje tegen de pijngrens. Kayvette is een onderdeel van het grotere TK Records en zangeres Millie Jackson doet de productie. Haar invloed is te horen in 'Sometimes', hoewel het oorspronkelijk een country-hit is geweest. Op de b-kant staat 'Love Is The Final Truth' en deze klinkt vrij 'schoon' van distortion en is eigenlijk ook de betere kant in mijn beleving.
* The Meters- Look-Ka-Py-Py (UK, Charly, 1969, re: 1980) (M)
Op de toonbank staat een bakje met 'duurdere' singles, hoewel de prijs op 2,50 euro blijft steken. Een paar Beatles-gerelateerd, een Stones-single (welke ik heb gekocht) en een rits Charly R&B-singles uit 1980. Ik twijfel nog even bij Betty Everett maar het gaat dan uiteindelijk alleen om haar versie van 'You're No Good'. The Meters mag in ieder geval mee, waarschijnlijk het meeste vanwege 'Cissy Strut'. 'Look-Ka-Py-Py' begint al goed met loodzwaar groovende funk. Ik heb aanvankelijk de reserve-Blauwe Bak in gedachten, maar dit mag van mij ook wel in de koffer. Lekker voor aan het einde van het tweede uur van 'Do The 45' of wellicht een funky uitsmijter. Mijn exemplaar heeft het label van de a-kant aan beide kanten. 'Tippi-Toes' is nog meer van datzelfde. Ik zie op 45cat dat de single in 2019 nog 22 dollar heeft opgebracht in een veiling. Je moet snel zijn want hij heeft nog een paar liggen. 'Cissy Strut' is de onbetwiste klassieker van het stel. Ik zet hem gewoon in de Blauwe Bak-koffers.
* Rose Royce- Love Me Right Now (UK, Streetwave, 1985) (E)
Ik kom de laatste tijd steeds vaker leuke dingen tegen op het Engelse Streetwave-label. Nu zou ik op voorhand niet veel verwachten van een Rose Royce-plaat uit de midden jaren tachtig, maar het Streetwave-label maakt me optimistisch. Geen spoor meer van Norman Whitfield en een keiharde New York Disco-beat vormt de inleiding. Het refrein is echter weer net zo prettig als de andere Streetwave-singles. Ja, deze mag in de Blauwe Bak-koffer. Goed gegokt! Laat me voorop stellen dat het commerciële jaren tachtig-disco is en niets meer van doen heeft met bijvoorbeeld 'Wishing On A Star' of 'Love Don't Live Here Anymore', maar prettig genoeg om een zaterdagavond op te fleuren.
* Joe Tex- You Better Believe It Baby (UK, Atlantic, 1966) (A)
Een beetje een gek ding ter afsluiting. Hoewel de Engelse Atlantic wel degelijk 'solid centres' heeft in 1966 kan ik deze niet vinden in de uitvoering van Joe Tex. Het label is wit met de informatie geschreven op het label waarbij 'Believe' wordt gespeld als 'Beleive' en het labelnummer niet geheel duidelijk lijkt. Werk van een amateur of werkelijk een authentieke demo? 'Believe' is de b-kant in Amerika, maar in Engeland vindt deze kant gretig aftrek. Ik vermoed dat het een demo is want het geluid is erg summier (en demo's waren niet gemaakt om lang plezier van te hebben). 'Believe' heeft al een fuzz-gitaar nog voordat Jimi Hendrix het effect een plek zal geven in de popmuziek. De b-kant is een heerlijke ballade en klinkt na het intro al een stukje beter, maar nog altijd is het een summier geluid. Nog maar eens rondkijken voor een Engelse 'stock copy'. Deze mag evenwel in de koffers voor de keerzijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten