Komende zondag ga ik weer beginnen met de reguliere 'The 7" Collection' en dat betekent dat ik veel werk moet verzetten. Op de zondagavond pik ik van iedere categorie één bak: De jaren zestig (en daarvoor), de jaren zeventig, en de jaren tachtig en later. In het eerste uur mogen de bezoekers van onze chatroom mij cijfers geven, in het tweede uur draai ik de aanwinsten uit de betreffende bakken van het afgelopen jaar en tenslotte mag ik in het derde uur mijn favorieten draaien. Het betekent dat ik druk bezig ben om platen terug te zetten en ervoor te zorgen dat er wederom 135 singles in iedere bak zit. Ik ben hoognodig toe aan wat extra bakjes en die wil ik deze middag, vanuit het werk, bij de Xenos halen. Ik sta voor de mandjes en herinner het me weer van voorgaande keren. Mijn gevoel zegt 'de stapel rechts', maar opnieuw twijfel ik weer. Dan krijg ik een idee: Als ik in de platenzaak hiernaast één willekeurige single koop van een euro, dan kan ik het passen in het mandje. Al gauw zit ik met mijn neus in de euro-singles en ontdek dan dat hij de 2,50-sectie flink heeft uitgebreid. Vijf voor een tientje. Uiteindelijk haal ik negen uit de 2,50-bak en twee van een euro. Die ga ik in twee afleveringen aan jullie voorstellen.
* James Brown- It's A Man's Man's World (België, Cherry, 1966, re: 1988)
* James Brown: The Payback Mix Part One (UK, Urban, 1988)
Ik heb vanmiddag even gepraat met de uitbater. 'Ik heb iedere week nieuwe platen', laat hij me weten. Okay, dat wordt dus weer een traditie als 'De Tafel' van een paar jaar geleden. Is het een tijdelijke winkel? Hij opent de deur naar achteren en laat zien dat er nog een ruimte achter de winkel zit met tuin. 'Zolang de eigenaar niemand kan vinden die het hele pand wil huren, zit ik als gebeiteld'. De toonbank is verhuisd en vooral de singles van 2,50 zijn flink uitgebreid. Ik had ook al vijftien singles van een euro bijeen gezocht maar dan gaan slechts twee van mee. De rest zie ik over een week of twee wel weer. Een ruime keuze aan James Brown maar helaas geen stokoud werk. Hoewel 'Man's World' op een Belgisch label is, ondersteunt dit het verzamelalbum dat 'onze' Arcade heeft uitgebracht. Deze mag in de Blauwe Bak voor de b-kant: 'Say It Loud, I'm Black And I'm Proud'. Waar 'Man's World' een beetje stoffig klinkt op deze specifieke persing, daar klinkt 'Say It Loud' heerlijk! 'The Payback Mix' is zowel in de Nederlandse persing met fotohoes als de Engelse. De keuze is dan niet lastig voor mij? Ik moet bekennen dat ik de 'Payback Mix' al een tijd niet meer heb gehoord, maar is niet zó briljant als 'It Began In Africa'. Een leuk feestje voor op de zondagavond. Op de keerzijde een hele lange remix van 'Give It Up Or Turnit A Loose'. Blijkt op papier leuker te zijn dan in werkelijkheid.
* Marianne Faithfull- Sister Morphine (NL, Decca, 1968)
In eerste instantie schrik ik een beetje van de afbeelding op de fotohoes. Heb ik het verkeerd gezien op platenhoezen van omstreeks 1965 of kunnen we in 1968 al het eerste verval waarnemen bij Marianneke. Ze heeft dan al een relatie met Mick Jagger achter de rug (of het loopt op het laatst) en daarbij heeft ze eveneens kennis gemaakt met narcotische middelen. De plaat heeft wat kleine kraakjes maar niet heel erg storend. De fotohoes oogt praktisch nieuw. Discogs vertelt me dat deze single normaal gesproken rond de dertig euro moet zitten. Ik geloof het graag! 'Sister Morphine' heeft Marianne samen met Mick en Keith geschreven en het is overduidelijk The Stones die op de plaat spelen. Op de keerzijde een nummer dat meer in de sfeer is van haar oudere werk: Een melodieus liedje van Barry Mann en Gerry Goffin met een barok intro en in het refrein een folky aanpak.
* Jimi Hendrix Experience- The Wind Cries Mary (Duitsland, Polydor, 1967)
'Is vast wel een paar duiten waard', zeg ik tegen Baz als ik net thuis ben gekomen. 'Begint bij een paar euro', laat hij weten. Ik weet dat hij dit van Discogs haalt en ik ga zelf kijken. Ik zie dan ook de waarde van de Marianne Faithfull-single. Bij 'The Wind Cries Mary' zijn de platen tot een tientje allemaal met een neutrale hoes. De single van vanmiddag zal geen recordbedrag opbrengen door toedoen van stickers en schrijfsels op de hoes, maar ik ben in mijn nopjes met de plaat. Qua vinyl valt die ook niet tegen, hoewel ik de plaat toch vast weinig ga draaien. Daarvoor geef ik de voorkeur aan de Engelse Track-single.
* Led Zeppelin- Black Dog (NL, Atlantic, 1971)
Ik denk dat deze plaat wel baat gaat hebben bij een poetsbeurtje. Nog één van de weinige Led Zeppelin-singles welke ik op mijn verlanglijstje heb. Blijft altijd lekker!
* The Mamas & The Papas- Twelve Thirty (Duitsland, RCA Victor, 1967)
In de zomer van 2019 heb ik al de Amerikaanse persing gekocht op styreen, maar deze Duitse persing is meer dan welkom. Bovendien ook gewoon gekocht bij muziekhandel Spans in Meppel. Het is één van mijn ultieme favorieten als het The Papas &The Milfs betreft. De single klinkt een stuk beter dan het styreen en dus een welkome aanvulling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten