'Ik heb deze melding nog nooit eerder gehad. Er staat iets dat ik de retourzending gereed moet maken'. Ik ben nog maar net wakker en weet zo gauw niet wat het betekent, maar achteraf gezien begint me wel iets te dagen. Hij heeft waarschijnlijk een keertje te vaak gedrukt in de app waardoor het een niet thuis-code is geworden? Althans, dat vermoeden heb ik. Ik vrees nog even dat ik zal moeten bij betalen, maar dat is gelukkig niet aan de orde. Devies aan de Engelse dealers is om de pakketjes zo compact mogelijk te houden. Ik heb immers ook nooit een cent invoerbelasting betaald over de vele pakketjes die uit Amerika zijn gekomen. Hoewel de postbezorgers nog een dagje weekeinde hebben, kunnen de pakketbezorgers op maandag weer aan de bak en dat betekent dat ik vanmiddag de bestellingen compleet heb. De voorgenomen 'Blauwe Bak Veteranen' blijft dus nog even in de ijskast en ga ik jullie eerst voorstellen aan de laatste vijf aanwinsten. Twee 'tweelingen' en een individu en allemaal hagelnieuwe releases. Ik doe ze dus ook niet op alfabetische volgorde, maar hou de tweelingen 'samen'.
* G.C. Cameron- Straight In The Eye (UK, Streetwalk/Izipho Soul, 1991, re: 2021)
* Frankie Gaye- Crystal Ball (UK, Representative/Izipho Soul, 1991, re: 2021)
Patrick van Izipho Soul heeft er zijn handen vol aan op Facebook. Meteen nadat hij deze twee releases bekend heeft gemaakt, zijn de eerste flauwe opmerkingen niet van de lucht. Hij weet ze echter allemaal uit te filteren en het zou me niet verbazen als de 300 sets al zijn uitverkocht. De naam van Ian Levine is wel vaker gevallen op Soul-xotica, ik heb ooit (de eerste Week Spot voor Venicia Wilson?) nog een soort van eerbetoon geschreven voor de man. Ian is in 1974 één van de dj's in de legendarische Wigan Casino en een Motown-adept. Hij is tevens bekend met studiotechniek en krijgt dan het idee om 'nieuwe' Northern Soul-platen te vervaardigen. The Exciters ('Reaching For The Best') en Evelyn Thomas ('Weak Spot' en 'Doomsday') zijn enkele van de vroege Levine-producties, maar dan wordt hij uitgekotst door de Northern Soul-beweging. Hij krijgt ontslag bij The Casino. In 1983 introduceert hij de 'Hi-NRG' dat met 'High Energy' van Evelyn Thomas een titelsong krijgt. Goed beschouwd zal de 'Hi-NRG' de overgang vormen van disco naar de acid house van 1988. In 1990 biedt hij met zijn Motorcity-label onderdak aan veelal ex-Motown-artiesten alsook nieuwe namen die hem recent zijn opgevallen. Zoals iemand schrijft onder de Facebook-post: 'Je mag denken van Levine wat je wilt, maar hij blijft een onderdeel van de Engelse Northern Soul en enkele van zijn Motorcity-producties zijn steengoed'. G.C. Cameron en Frankie Gaye zijn twee voorbeelden van dat laatste. Het schijnt dat Nigel Lowis de originele opnames nog een remix heeft gegeven voor deze single-releases. G.C. Cameron is in 1970 tijdelijk lid van The Spinners, maar is daarbij wel te horen in de lead op hun klassieker 'It's A Shame'. 'Straight In The Eye' heeft na het plastic intro een prettige Motown-vibe. De b-kant heet 'No Need To Explain' en klinkt een stuk authentieker als een opname uit 1991 en ik geef zelfs een lichte voorkeur aan deze kant. Je moet maar lef hebben om als soul-artiest de naam Gaye aan te nemen, mits je de broer bent van Marvin. Frankie is de broer van Marvin en dus is het geoorloofd. Hij zingt op veel van Marvin's platen en is ons in 2001 ontvallen. 'Crystal Ball' ademt iets van 'What's Going On' in het intro, maar slaat dan om naar een typische Ian Levine-productie van omstreeks 1990. Met name het gitaarloopje houdt het Motown en Frankie's zang is adembenemend. Het zou nog mooier zijn geweest als de gimmicks waren weg gelaten, maar ach...? 'What Goes Around' op de keerzijde begint met een dramatisch intro, maar slaat om in pure Motown met het kenmerkende klokkenspel in de percussie. Ook dit is opnieuw de betere kant. Gelukkig heb ik de reacties uit staan op Soul-xotica want de 'serieuze' dj's zullen dit niet willen horen, maar ik prijs beide singles van harte aan. Een deel van de opbrengst is ook nog voor een goed doel!
* Kenyatta- Let Me Love You (UK, Epsilon, 1975, re: 2021)
* Kenyatta- If We Only Had (UK, Epsilon, 1975, re: 2021)
Yann Vatiste is voortdurend op zoek naar zeer obscure jazzy en funky plaatjes welke hij kan uitgeven als legale heruitgaven in een gelimiteerde oplage. Ik heb eerder 'Shardarp' van Nobody's Children via hem gekocht en nu biedt hij deze 'tweeling' aan. Kenyatta heeft in 1974 een zeer gewilde single uitgebracht op het Ndugu-label: 'Kick It Off'. Hij heeft in het verleden ook al eens een single uitgebracht van de band van bassist Paris Ford en opeens vallen de stukjes op hun plek. Ford is namelijk in 1975 lid van Kenyatta en weet nog een aantal opnames te liggen die het nooit tot een plaat hebben geschopt. Eerlijk is eerlijk: Tweelingen horen niet van elkaar te worden gescheiden en bij aanschaf van twee krijg je een leuke korting, maar het is aanvankelijk alleen 'Let Me Love You' dat me tot de verbeelding spreekt. Het is niet gek dat dit nummer de 'Eindstreep' heeft gehaald. Hoewel Kenyatta niet een platenlabel achter zich heeft staan zoals bijvoorbeeld The Commodores of Earth, Wind & Fire, horen we zeven uiterst begaafde muzikanten die precies weten hoe ze het willen laten klinken. De opnames zijn gemaakt in de studio van CBS in New York. Ik ben er nog niet aan toe gekomen om ook de b-kanten te draaien. 'Ain't Doing Nothing' staat op de keerzijde van 'Let Me Love You'. Dat beukt meteen los in een onweerstaanbare groove. Eigenlijk net zo goed als 'Let Me Love You' dat uiterst jazzy begint en daarna in een lekker groovend funkfeestje resulteert. 'If We Only Had' is zeker niet slecht, maar na twee kanten begin je het wel een beetje te geloven. 'Didn't I Treat You Right Girl' heeft een heerlijke atmosfeer en vind ik persoonlijk beter dan de a-kant. De eerste single blijft echter de topper van de twee. Net als Nobody's Children zullen ook deze singles de winkel uit vliegen en binnenkort idiote prijzen doen op Ebay en Discogs.
* The Freedom Affair- Outta My Mind (UK, One World, 2021)
Ik ken het Engelse One World-label dankzij de recente aanwinsten van Michelle David. Hier neemt het een nummer van een recente cd van The Freedom Affair, een nu-soul groep uit Kansas, dat eerder al eens een single voor Colemine heeft gemaakt. 'Outta My Mind' valt voor mij in dezelfde categorie als 'Yes I Am' van Michelle David. Hoewel er een oceaan zit tussen de studio's van David en The Freedom Affair klinkt het alsof de opnames in naburige studio's zijn gemaakt met dezelfde technici. Het lijkt in zekere zin erg op 'Yes I Am', maar van dat nummer lust ik inmiddels wel soep. Het is lastig om goed op de hoogte te blijven van de meest actuele soul-releases, maar ik doe mijn best. Het heeft al enkele aanwinsten opgeleverd en The Freedom Affair is daar eentje van. Ik denk dat dit volgende maand nog wel eens de Week Spot kan worden. Of ik moet toch nog met vakantie gaan...? Morgen blijf ik dicht bij huis met de Week Spot want dan een Nederlands plaatje uit 1981!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten