Het was al niet gepland om een tocht te maken welke een 'Uffelter vergezicht' zou verdienen. Nee, het zou 'gewoon' een ritje naar Meppel worden. Ik ben nieuwsgierig geworden naar de winkel die ik vrijdag heb gezien en begin een vermoeden te krijgen. Als ik de overige attributen in de winkel in ogenschouw neem, zou dit zomaar de man van de platenzaak in Dwingeloo kunnen zijn? Het pand heeft een horecabestemming en is te huur, dus ideaal voor een pop-up winkel voor het zomerseizoen. Ik sta echter voor de dichte deur en ik zie geen bordje met openingstijden of iets dergelijks. Ik zie wel dat de singles per vier voor vijf euro gaan. Ik heb echter nóg een boodschapje want de scheermesjes raken op. Ik denk dat dit een voorbode is op de klimaatterreur welke gaat komen. De Action heeft helemaal geen goedkope wegwerpscheermesjes meer. Wel Gilette, maar deze kan ik ook wel bij de drogist in Havelte halen. Ik zet de herinnering aan de microfoon in 2012 aan de kant en heb een elektrisch scheerapparaat gekocht. Dat wordt wennen na bijna kwart eeuw nat scheren! Een oplaadbaar ding voor vijf euro bij de Action. Dat kan niet veel zijn? Enfin, ik durf de gok wel aan. De accu moet eerst tien uren aan de lader en dus ga ik het morgenochtend toepassen. Vanavond het tweede deel van de singles van Mark.
* Ben E.. King- I'm Standing By (Frankrijk, Atlantic, 1962)
Buiten dat de collectie van Ben E. King serieuze vormen gaat aan nemen, heb ik bij deze man nog een extra sport in het leven geroepen. Ik wil 'alles' van de man hebben, maar geen Amerikaanse persingen. Tot dusver heb ik Engeland, Barbados en Jamaica in de bakken staan en daar komt nu een Franse bij. Wellicht niet het meest bekende nummer van Ben E. King, maar wie bekend is met 'Stand By Me' herkent de man in dit liedje. De keerzijde heet 'Walking In THe Footsteps Of A Fool' en dat is meer in dezelfde groove als het werk van King met The Drifters. Ik moet toegeven dat het niet de meest essentiële single is uit mans' discografie maar de verzameling mag verder groeien wat mij betreft.
* Latimore- Qualified Man (US, Glades, 1976)
Dit is dus het plaatje dat per ongeluk in het pakket is terecht gekomen. Op de bon staat dat Mark veertien singles heeft verzonden, maar dit is nummer vijftien. Ik heb de single al een paar jaar geleden van hem gekocht en een extra exemplaar kan nooit kwaad. Mijn voorkeur gaat uit naar de uitstekende b-kant: 'She Don't Ever Lose Her Groove'. Ik denk dat ik de 'oude' preventief ga vervangen en de 'dubbele' komt dan in de jaren zeventig-bak.
* Jimmi Mayes- Substitute For You (US, Depo, 1987)
Van zingen is nauwelijks sprake en voor rappen komt het ook niet in aanmerking. Hulde aan de dames voor het gezongen refrein, maar verder praat Jimmi de coupletten vol. Hij komt erachter dat robots bestaan die alle huishoudelijke klussen kunnen uitvoeren, maar het is nog enkele decennia voor de 'realdolls'. Hij zoekt dus een vervanging voor zijn liefste dame. Het is een sfeerrijke 'jam' uit de late jaren tachtig. Vooral tegen het einde is het heel erg lo-fi maar ook dat heeft zijn charme. De b-kant is meer van een funky blues en opnieuw weer een 'talking' Jimmi. Voor 'Do The 45' is de andere kant echter het meest geschikt.
* Curtis Mayfield- People Never Give Up (US, Ichiban, 1980, re: 1990)
Het heeft me meer gekost dan de drie minuten en vijftien seconden van 'People Never Give Up' om erachter te komen hoe het zit met deze plaat. Er zegt me iets dat Curtis anno 1990 in dienst is van Warner Bros. Welnu, ik doel op de remix van 'Superfly' en dat is eigenlijk een samenwerking met rapper Ice-T. Hij is degene die verantwoordelijk is voor de connectie met Warner Bros. Mayfield is dan al enige jaren verbonden aan het soul- en blues-label Ichiban dat toestemming heeft gekregen om Curtis' oude platenlabel te mogen reproduceren. 'People' is de reden van aanschaf en is eigenlijk een nummer uit 1980. De a-kant heet 'Homeless' en is dan van Curtis' meest recente album. 'Homeless' heb ik nog niet eerder gehoord en dat laat Curtis op zijn best horen. Een fraai orkest en een lekkere groove hoewel de instrumenten iets minder organisch zijn dan in de jaren zeventig, het is een nummer dat dezelfde sfeer ademt als de tijden van 'Superfly' en 'Freddie's Dead'. 'People' is tien jaar ouder en dat verschil hoor je meteen. Het geluid is authentieker. Toch vind ik het lastig om hier nu al een favoriet uit te moeten kiezen. Ik denk dat beide kanten nog even verder moeten groeien bij mij, maar het gaat helemaal goed komen met deze single!
* Billy Stewart- By The Time I Get To Phoenix (US, Chess, 1970)
Het geldt voor meerdere composities van de hand van Jimmy Webb. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wie het zingt, maar iedere versie is een winnaar. Hier hebben we dan de man van 'Summertime' en 'Secret Love' maar hier is het andere koek. Een zeer fraai arrangement met een ietwat nerveuze drummer en een mooi ingetogen zingende Billy. Ik durf mijn hand in het vuur te steken dat dit één van de mooiste soul-versies is, hoewel Isaac Hayes' twintig minuten durende uitvoering geen concurrent is. De keerzijde is ook een winnaar in mijn boek: 'We'll Always Be Together' is eveneens opgenomen in het 'revolutionaire' 'Cadet Concept 12'-stereo dat ik ken van platen van The Dells. Billy kan hierin iets meer excelleren met de trucs die we kennen van de hits van jaren geleden. Eigenlijk vind ik het ietsje beter dan 'Phoenix'.
* Ike & Tina Turner- I'm Gonna Do All I Can (UK, Minit, 1969)
Ik kan het nog moeilijk voorstellen. Tot een paar jaar geleden ben ik altijd stevig om Ike & Tina heen gefietst omdat het niet interessant zou zijn voor de Blauwe Bak. Dit is inmiddels de tweede single van het duo en opnieuw weer een glansrol voor Tina. Dit is het meest soulvolle van Annie Mae dat ik tot dusver heb gehoord. Een heerlijk nummer en bovendien de eerste Minit in mijn verzameling. De b-kant is meer bluesy maar niets minder. Bovendien is dit mede-geschreven door J.R. Bailey wat het weer interessant maakt voor een toekomstige 'Sweet 16'.
* Charlie Whitehead- I Was Dancing When I Fell In Love (UK, Contempo, 1977)
Ik heb eigenlijk twee singles van Whitehead gereserveerd bij Mark en ben blij dat hij ze heeft gescheiden. De andere is een oudje. Deze single op Contempo is geschreven en geproduceerd door mijn grote held Swamp Dogg. 'Dancing' is een typische Swamp Dogg-groove met 'cowbell galore'. De b-kant heet 'Poeple Tell Me I'm Losing My Baby' en is rustiger van aard. Wel weer een heerlijke observatie van Jerry Williams Jr. Twee contrasterende kanten en beide gewoon even goed.
* Jackie Wilson- Forever And A Day (US, Brunswick, 1972)
Wilson neemt dit nummer al in 1966 op, maar de uitvoering uit 1972 is nog mooier gearrangeerd. Willie Henderson maakt het tot een crossover-feestje om je vingers bij af te likken. Jackie kan in ieder geval niets verkeerd doen bij mij, maar deze uitvoering is één van de beste producties van de man uit de jaren zeventig. 'The Girl Turned Me On' mag er echter ook zijn! Het intro is in ieder geval al mooier en verder doet de opname denken aan de voorgenoemde 'Cadet Concept 12'. Wellicht iets meer 'poppy' dan 'Forever' maar twee ontzettend fijne kanten van Jackie. Ik kan dik tevreden zijn met dit pakket van Mark!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten