Vandaag start ik met de eerste van vier afleveringen 'Het zilveren goud' van deze maand. Hoewel ik dit iedere maand doe rondom de eerste woensdag van de maand is het deze maand toch wel bijzonder te noemen. Buiten de maand april om heb ik in augustus 1996 genoeg platen om een maand te vullen. Er dreigt eerst nog een overlap met september te komen, maar dat heb ik hersteld. In augustus krijgen jullie 27 singles te zien waaronder een aflevering met negen schijfjes. Het is het resultaat van een vakantie in Denemarken, iets waar ik later deze maand wellicht op terug ga komen. De platen uit de rest van 1996 hebben niet zo heel veel met het jaar zélf te maken en het gaat daarbij dan ook vooral om even herinneringen te kunnen ophalen aan het jaar. Ik heb het twee of drie weken geleden al beloofd en vandaag ga ik eraan geloven. Ik ga het eens over de liefde hebben, want ook dat is augustus 1996 voor mij. Tevens een schoolvoorbeeld hoe het me ook later zal verlopen in relaties.
Het verhaal begint in The Scrum en dat herinnert me aan iets dat wel even snel de revue kan passeren. Het is ergens rondom de Sneekweek dat Bert en personeel net de deur op slot heeft gedaan als een half uur later het inbraakalarm af gaat. Wat blijkt? Een Schotse toerist is in slaap gesukkeld op de wc. Op de redactie krijgen we het gortdroge persbericht binnen van de politie en ik lig dubbel van het lachen. Maar vooruit... het is een politiebericht en dus moet het serieus blijven. Als collega Cees het leest, oppert hij om er juist een luchtig bericht van te maken. Precies datgene dat ik eerst in gedachten heb. We gieren het uit van het lachen terwijl we het bericht opleuken en de kattenbel komt in een dubbele kader op de voorpagina. De mensen van The Scrum kunnen dit zo goed waarderen dat ze besluiten een t-shirt te maken. Een bevriende kunstenares vervaardigt een hilarische tekening van het voorval en de tekst wordt letterlijk gekopieerd op de achterkant van het shirt. Ik weet niet of deze de strijd heeft overleefd. Ik heb hem een jaar of vijf geleden nog wel eens in de handen gehad, maar het zwart is grijs geworden en de gaten zijn erin gevallen.
Als je kijkt naar de voorbije afleveringen van 'Het zilveren goud' dan zie je een tendens van Solex rijden, singles verzamelen, kroeg hangen en bandjes kijken. Intussen ook nog een beetje werken om de hobby's behapbaar te houden. Er komen zeer weinig dames voor in de berichten. Op je 21e zou je mogen verwachten dat je ogen tekort moest komen met het nastaren van vrouwelijke generatiegenoten, maar het is aan mij niet besteed. De eigenzinnigheid werkt ook niet mee. Ik weet dat ik er niet 'hip' uit zie met mijn lange haren en dat menig jongedame niet in mijn gezelschap gezien wil worden. Bovendien ben ik, nuchter, erg verlegen tegenover dames. Als eenmaal een flinke hoeveelheid bier in de mik zit, komen de praatjes. Nuchter durf ik nauwelijks een dame aan te spreken die mijn interesse heeft. 'Ik ben er nog niet klaar voor' of 'Het kan altijd nog wel eens', zouden antwoorden kunnen zijn als me de vraag werd gesteld in 1996. Toch kan ik me niet heugen dat ik de vraag ooit heb gehad. De lange manen kortwieken of iets anders doen om bij dames op het verlanglijstje te komen, zie ik niet zitten. En zo wordt in 1996 reeds het fundament gelegd voor de eeuwige vrijgezel die ik anno 2021 ben. Zeg nooit nooit...
Vrouwen zijn emotionele wezens. Vertel mij wat! Ik ben niet bepaald breed maar de schouders zijn breed genoeg om uit te huilen als weer eens een klootzak het lieve meisje aan de kant heeft gezet. Mijn schouder wordt een favoriete hangplek voor gedumpte meisjes. Ik geloof dat het een woensdagavond is in The Scrum. Ik raak aan de praat met een meisje dat even ervoor een knalruzie heeft gehad met haar vriendje. Ik ben andermaal de zachte schouder en het luisterend oor. Ik zie het opeens helemaal zitten met haar. Het is een 'alternatief' type en ze is fan van The Doors. 'Daar heb ik een plaat van', is dan al jaren een niet bijster succesvolle 'chat up line', maar bij haar lijkt het te werken. Op de Solex naar huis blijf ik haar naam noemen als een soort van mantra en vooral de tweede lettergreep maakt dat ik helemaal in vuur en vlam kom te staan. Het zal toch niet waar zijn? Een week later zit ik opeens met haar te bellen. Ze werkt als stagiaire voor de gemeente en is de secretaresse voor de persvoorlichtster. Het is rond dezelfde tijd als het schandaal met Het Venster en de tijd dat de voorlichtster weinig zin heeft om die knaap van de Sneeker te woord te staan. Een collega merkt op hoe ik zit te stralen terwijl zij aan de andere kant van de lijn is. Ze noemt al haar mannelijke collega's 'Ome' en al snel gaat het gerucht door het pand van de Sneeker en de drukkerij: 'Ome Gerrit is verliefd'. Als de komkommertijd al niet ten einde was, denk ik dat mijn collega het op de voorpagina had willen zetten.
We spreken wel eens af, maar veel verder dan een drankgelag en praten over The Doors en andere sixties-bands komt het niet. Ik kan me niet herinneren dat er een kusje voorbij is gekomen. Noch een knuffel of een arm om elkaar. Het voelt gewoon goed om bij haar te zijn en dat is alles waar ik naar kan verlangen. Tijdens de vakantie in Denemarken denk ik ook dagelijks aan haar. Let wel: Het is 1996 en nog ver voor de mobiele telefonie en Whatsapp en dergelijke. Een telefoon zit nog met een stekker in de muur en haar nummer staat gewoon in het telefoonboek. Ik denk dat ik haar zelfs nog een kaartje heb gestuurd vanaf het vakantieadres. Ouwe romanticus! Maar nu.... wanneer is de trouwreceptie gepland? Mag het verhaaltje eindigen als een sprookje? Ze leefden nog lang samen en gelukkig? Half september is het allemaal alweer afgelopen als blijkt dat ze haar vriendje heeft vergeven en maar weer bij hem op schoot is gekropen. En ik? Ik heb genoten van de weken en vind het eigenlijk wel best zo.
2544 You Are My Destiny-Paul Anka (Denemarken, Tono, 1958)
2545 Man Of Constant Sorrow-Ginger Baker's Air Forc (UK, Polydor, 1970)
2546 Life Is A Carnival-The Band (Denemarken, Capitol, 1971)
2547 We Can Work It Out-The Beatles (Denemarken, Parlophone, 1965)
2548 Love Is Blue-Jeff Beck (Denemarken, Columbia, 1968)
2549 April Love-Pat Boone (Denemarken, Dot, 1958)
Paul Anka oogt niet schoon op de foto, maar dat maakt ook niet veel uit. De plaat heeft in zonlicht tegen een andere plaat gestaan en het vinyl heeft daardoor bultjes opgelopen. Met andere woorden: Ook al is die schoon gemaakt dan is het nog altijd niet te draaien. Overigens is 'When I Stop Loving You' de a-kant van deze release. 'Destiny' stamt volgens mij officieel uit 1956. Engelse platenlabels persen met regelmaat 'exportversies' voor de Scandinavische markt, maar deze van Ginger Baker lijkt in alles de gewone originele Engelse persing. Voor mij als Moody Blues-fan is het interessant omdat Denny Laine de gastvocalen doet op 'Sorrow'. Interessante lege fotohoesjes gaan ook mee vanuit Denemarken en zo zit The Beatles verpakt in een hoesje van Scott McKenzie. Ik moet wellicht toch maar eens rondkijken voor 'Holy Man' of op zijn minst eens op Youtube kijken voor een video. 'Love Is Blue' ken ik van de vernietigende recensie in de Hitweek. Op de keerzijde staat 'I've Been Drinking', een nummer van de hand van zanger Jeffery Rod. Dat is niemand minder dan Rod Stewart en het kantje zal in Engeland in 1972 een hit worden. De Rak-heruitgave heb ik een paar weken geleden gekocht. Tot slot Pat Boone. Een zanger die uiterst populair is in Denemarken en bovendien heeft Dot een eigen perserij in Denemarken. Ik heb 'April Love' net opgezocht op 45cat en daar blijkt mijn rode-met-zilveren-logo niet tussen te staan. Ik moet nog altijd eens een scanner aanschaffen, maar weet niet waar ik moet beginnen. Tips zijn welkom, het moet een scanner zijn voor platenlabels en geschikt zijn voor Windows 7. Ik heb geen plek voor een grote printer en/of kopieermachine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten