Qua uitzicht zijn we geen meter verder gekomen dan de Albert Heijn in Havelte en dat is ook de bedoeling. Ik ben vanmiddag vooral bezig geweest met de radioshow. Ik kwam gisteren erachter dat Don Everly vorige week is overleden en zou een klein eerbetoon doen aan de man. Als de lijst in principe klaar is, ga ik naar Facebook en zie ik dat Brian Travers van UB40 is overleden. Zo kan ik opnieuw nummers schrappen en UB40 toevoegen. Tien minuten voor aanvang van de show lees ik op Twitter dat juist bekend is geworden dat Charlie Watts is overleden. Ik ren tijdens een lang nummer op en neer naar zolder voor een paar singles van The Rolling Stones. Verder staat deze dag in het teken van nieuwe vinylaanwinsten. The Decisions heeft een recordtijd neergezet en eindelijk heb ik een kaartje in de bus dat ik het pakket kan halen op het postkantoor. De schade qua invoerbelasting valt reuze mee! Mark heeft me, zoals afgesproken, vijftien singles gestuurd plus een hagelnieuwe single met oude opnames. Er is per ongeluk een 'dubbele' in het pakket terecht gekomen van Mark. Ik mag hem houden en het is op zichzelf geen bezwaar om een extra exemplaar van deze single te hebben. Vandaag het eerste deel met acht singles.
* The Decisions- We're In Love (UK, Soul Direcion, 2021)
We beginnen vanavond met een band uit Atlanta in de staat Georgia. De groep ontstaat in de vroege jaren zestig tijdens hun schoolperiode. Uncle Sam heeft echter Howard Simpson nodig en de rest gaat als kwartet verder met muziek maken. Ze zetten hun eigen label op: York Records (niet te verwarren met het Engelse label uit de jaren zeventig). Ze maken een paar singles en proberen hogerop te komen. In 1968 neemt de groep twee nummers op voor een mogelijke single. Dan maken ze de fout door de mastertape te sturen naar een promotor. De promotor zal het nimmer terug sturen en het is pas in de nieuwe eeuw dat de tape opnieuw opduikt. The Decisions zal overigens in de jaren zeventig nog platen maken voor het grotere Sussex-label. 'We're In Love' is een rauwe opname. Qua productie zou het ene en het andere kunnen gebeuren maar het stoort niet. De mannen weten namelijk heel goed hoe het moet gaan klinken. 'I Love You' is een tandje lager en meer bluesy. Het is een aangename kakofonie van stemmen in de coupletten maar zodra ze bij het refrein aankomen, is alles weer keurig georganiseerd. Ik vind het lastig om een favoriet te kiezen. Ik denk dat 'I Love You' dan toch de winnaar is, maar het is nipt!
* Lamont Dozier- Sight For Sore Eyes (UK, Warner Bros., 1977)
Is er leven na Holland-Dozier-Holland? Voor Lamont Dozier in ieder geval wel. Waar Motown en Holland-Dozier-Holland wel eens monotoon wil klinken, daar breekt Lamont los uit deze traditie. Zijn platen staan hoog aangeschreven bij Modern Soul-liefhebbers en 'Sight' is daar een terecht voorbeeld van. Lekkere midtempo soul met een speels arrangement in de brug en vocaal doet Dozier niet onder voor veel van de Motown-sterren. 'Tear Down The Walls' op de keerzijde is rustiger van aard maar mogelijk nóg mooier. Ook hier weer een uiterst fraai arrangement. Een fijne 'doublesider' in mijn boek.
* Aretha Franklin- I'm In Love (UK, Atlantic, 1974)
Ik weet dat ik dit heel voorzichtig moet zeggen. Ze is immers alom erkend als de 'Queen Of Soul', maar eigenlijk heb ik niet heel veel op met Aretha Franklin. Het is niet slecht en ik krijg evenmin een pesthumeur als ik haar liedjes hoor. Toch zal ik het niet snel aanschaffen of opzetten. Het is vooral het 'gekrijs' dat me tegen staat. In de gospel vind ik dat nog net te kauwen. Helaas blijkt dit de grootste invloed van Aretha te zijn op de latere r&b-stroming waardoor ik daar ook geen hoge pet van op heb. 'I'm In Love' is van de hand van Bobby Womack en de productie lijkt solide te zijn: Jerry Wexler, Arif Marden en Aretha zelf. Het stamt evenwel uit een 'underdog'-periode. Na 1972 is de mainstream-interesse weg en duurt het tot de 'Blues Brothers'-soundtrack eer Aretha weer een paar jaar vooruit kan. Naarmate het nummer vordert, gaat de stem alweer de hoogte in en is het weer ouderwets 'over the top'. Jammer want verder is het een heerlijk ongedwongen nummer. Ik had het liever van zus Carolyn gehoord. Op de b-kant staat een ballade van eigen hand. Dat duurt bijna vijf minuten en dat geduld kan ik niet opbrengen. Ik hou het dus bij 'I'm In Love'.
* David Hudson- Just A Feelin (US, Waylo, 1986)
Willie Mitchell is in de jaren zeventig verantwoordelijk voor de 'smooth' Memphis Soul van onder andere Al Green. In 1986 begeleidt hij zanger David Hudson en dat levert eveneens fraai werk op. Een fijne 'indie sound' zonder dat het lo-fi wordt. Hoewel het verre van een Al Green-parodie weg blijft, heeft Hudson wel dezelfde manier van zingen en klinkt niet zelden een beetje lijzig. De combinatie met een harde midden jaren tachtig-beat past goed en de soul druipt er vanaf. 'Let's Get Back Together' is puur zwijmelwerk en daar ben ik vanavond niet zo voor in de stemming.
* The Impalas- I Can't See Me Without You (US, Steady, 1966)
Waar eerder een plaat van twintig of vijfentwintig pond een uitzondering was, daar gaat Mark nu regelmatig erover heen. Vaak zijn het platen die aanmerkelijk duurder zouden zijn als ze in de buurt van 'Mint' waren. De singles van Mark zijn niet afgedraaid, maar hoeven ook niet perse in absolute nieuwstaat te zijn. The Impalas is één van de duurdere recente platen. Het heeft een beetje steenslag voor het hoofd gehad, maar de muziek is 'schoon' en dat is het belangrijkste. Als ik tien seconden kon knippen uit dit nummer, dan zou het de aanzet tot het refrein zijn. Laatste zin couplet en dan de overgang. Een magisch moment in mijn oren. De b-kant is een snel nummer met kopstem in het refrein. Hier zou ik nog geen dubbeltje voor geven.
* Gregg Jackson- One For The Road (UK, ZIP, 2016)
De betalingen gaan nog altijd naar ZIP Productions, is me al eens opgevallen. Vanaf de volgende release zal het label echter Izipho Soul heten. De volgende release is overigens 'Love Stormy Weather' van Melvin Brown & James Matthews, een grote favoriet van vorig jaar. Ik kan me nog goed heugen dat deze single werd gepromoot door enkele vrienden maar dat ik na herhaaldelijke luisterbeurten niet enthousiast kon worden. Ben ik dat nu wel? Ik denk dat ik nu wel klaar ben ervoor om er aan te wennen. Het is heerlijk 'mellow', een favoriete 'end-of-nooner' naar het schijnt. 'Noon' slaat in dat geval op de Modern Soul-feesten die vaak op zondagmiddag worden gehouden. Ik heb het gevoel dat het helemaal goed gaat komen met deze plaat in mijn collectie! 'Your Love' op de keerzijde klinkt ook niet onaardig. Jackson heeft vooral een erg prettige stem.
* Jacqueline Jones- A Frown On My Face (UK, Kent, 1974, re: 2019)
Eigenlijk is Mighty Whites de a-kant en dat is een niet eerder uitgebrachte opname. De b-kant is wel eens eerder op een single verschenen maar deze doet recordbedragen als die opduikt. Voor Kent-begrippen is het een redelijke opname. Het deinst lekker van rechts naar links op de koptelefoon en de bas is weer de grote afwezige. Kent is dan ook de dealer voor echt het onmogelijke! Het nummer blijft echter fier overeind ondanks de technische onvolkomenheden. 'Given My Life' van Mighty Whites is niet eerder verschenen en klinkt qua stereo een stuk beter. Ook een bijzonder fijn nummer. Zo fijn zelfs dat ik hem onder de 'M' van Mighty Whites ga zetten. Ik heb echter geen idee wanneer de opname is vervaardigd en dat stoort me heel erg. Of je kijkt even op het label waar het zegt dat het uit 1977 komt. Opgelost!
* Tom Jones- Stop Breaking My Heart (US, Parrot, 1970)
Heeft ome Tom dit niet ook in Europa als b-kant gehad? Ja hoor! Dan weet ik niet goed waarom ik dit kreng op styreen heb gekocht. Johnny Harris leidt het orkest en Tom mag erover heen schreeuwen en dat resulteert in één van de betere Northern-platen van Tom Jones. Het styreen klinkt niet onaardig overigens maar het loont de moeite voor een Europese rond te kijken. Het is trouwens de b-kant van 'I, Who Have Nothing'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten