De fiets is voor twee dagen gereserveerd en kan ik morgenochtend halen. Het is tevens de eerste keer sinds maart 2020 dat ik gebruik ga maken van het openbaar vervoer. Naar Havelte wandelen en dan verder op de fiets is geen gezonde optie voor mij en vooruit... dan maar vijf minuten met de mondkap in de bus. Vorig jaar heb ik hem slechts voor een dag gehuurd en betekent het dat ik de volgende ochtend er vroeg uit moet om de fiets terug te brengen. Het is wel zo gezond om een beetje meer slaap te pakken en wellicht 's middags nog 'af te kicken' met een klein rondje. Op dit moment voel ik me redelijk moe, maar vrees dat het wel eens een 'vakantieslaapje' kan worden. Ofwel: Draaien en draaien en ieder uur voorbij zien glijden op de wekkerradio. Eerst maar eens de nieuwe Week Spot aan jullie voorstellen. Komend weekend zet ik 1981 in de schijnwerpers. Op zaterdagavond draai ik een selectie van de singles uit de soul-koffers uit de jaren tachtig, want met 1981 ben ik binnen een uur klaar. De Week Spot komt echter wel uit dit jaar en is 'In Your Eyes' van Massada.
'In Your Eyes' is niet de eerste plaat van Massada in de Blauwe Bak. In de tijd dat ik nog regelmatig in De Buze draai, staat ook 'Latin Dnace' in de bak. Dat past mooi bij 'Ella Fue' van Fania All Stars en 'The Soul Drummers' van Ray Barretto. Als ik me echter meer ga richten op de Northern en de kroegoptredens afnemen, verhuist het plaatje naar de jaren zeventig-bak. Daar is het nog immer een favoriet. Ik hen vorig jaar nog eens 'gegokt' met 'I Never Had A Love Like This Before', maar dat is gewoon voer voor de algemene bakken. De verwachtingen zijn ook niet bepaald hoog als ik 'In Your Eyes' tegenkom. Na de eerste draaibeurt zit ik al te twijfelen en nu is het officieel: De plaat mag blijven in de Blauwe Bak en verdient het deze week de Week Spot te worden.
De geschiedenis begint als The Eagles voornamelijk optreedt tijdens Molukse feesten. We hebben het dan over de late jaren zestig tot en met 1974. Rond die tijd begint de Amerikaanse countryrockband steeds meer een schare te ontwikkelen in Nederland en wordt een naamswijziging overwogen. Massada is een feit en het is genoemd naar een berg in Israël. Hoewel de groep geregeld bezettingswisselingen meemaakt, is Johnny Manuhutu de enige die voortdurend lid zal zijn van de band. In 1975 wint de groep een bandjescompetitie van Muziekkrant Oor en in principe zou dat een platencontract moeten opleveren. Omdat de groep zelf wil bepalen wat het gaat spelen, worden platendeals afgewimpeld. Daarnaast wordt Nederland in 1975 opgeschrikt door de treinkaping bij Wijster en in 1977 de gijzelingen in Bovensmilde en De Punt. Hoewel de groep zich openlijk distantieert van de acties van de gijzelnemers heeft dit toch een weerslag op het succes van de band. Enkele optredens worden afgezegd om ongeregeldheden te voorkomen. Adrian Hoes, de zoon van Johnny, geeft Massada in 1978 een kans om platen te maken en zo ontstaat het Kendari-label. Het zelf geproduceerde 'Astaganaga' is qua opname en productie aan de zwakke kant, maar het laat wel horen dat de heren hun oor te luister hebben gelegd bij Carlos Santana en de artiesten op het Fania-label. 'Latin Dance' is een redelijke hit en verder bevat het album ook enkele nummers gezongen in de Maleisische taal. In 1979 komt 'Pukul Tifa' uit. Op deze plaat komt de identiteit nog meer naar voren dan op 'Astaganaga' en getuige de teksten sympathiseert de groep met de idealen an de RMS zonder de gewelddadige acties van de voorgaande jaren te steunen. Tijdens de opnames van 'Pusaka' ontstaat er wrijving tussen Manuhutu en de rest van de groep en dat betekent het vertrek van drie leden. Onder de nieuwe leden bevindt zich Rudi De Queljoe welke voorheen actief is geweest met Dragonfly, Brainbox en Vitesse.
In 1980 wordt het opeens heel gezellig op de radio als Massada de single 'Sajang É' uitbrengt. Een nummer compleet met kinder- en dameskoor. De plaat staat op nummer 1 in de hitparade en levert de band nieuwe fans op. Deze zijn echter teleurgesteld als blijkt dat ze het niet uitvoeren tijdens concerten. Dan gaat het opeens bergafwaarts met Massada. De platen worden minder grote hits en in 1981 brengt de groep de elpee 'Baru' uit bij Ariola. De titel staat voor 'een nieuw begin' en de hoes toont de buik van een zwangere vrouw. Het geluid is minder Latin geworden en meer funky en dat is niet wat de oude fans willen horen. Voor 'Do The 45' wordt het hier juist interessant. De plaat begint nog vrij traditioneel Latin rock, maar slaat al snel om naar prettige soulvolle funk. Chris Latul maakt in 1981 een solo-album en zal vijftien jaar later succes hebben met Ferry De Groot in Johan & De Groothandel. De rest van de jaren tachtig treedt Massada slechts sporadisch op. Er worden geen platen gemaakt. Johnny componeert wel de muziek voor de Veronica-serie 'Briefgeheim'. Dat doet me een belletje rinkelen en opeens zit ik maandagavond naar de uitzendingen te kijken op Youtube. Sinds de late jaren negentig treedt Massada incidenteel op in bezettingen die weinig meer met de jaren zeventig en tachtig van doen hebben.
Los-vast percussionist Nippy Noya is onlangs nog in het (alternatieve) nieuws gekomen doordat hij betrokken is bij Ukes For Freedom: Een groep muzikanten welke met ukelele en zang corona-demonstraties opluistert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten