Hier en nu: Anika

De vakantie is gearriveerd maar moest vanmiddag nog wel zwaar worden bevochten. Nee hoor, het staat vast in de agenda en van de baas mag ik vrij. Ik hoor aanvankelijk dat er niet veel post is te bezorgen. Dan verneem ik dat een wijk in het centrum is blijven liggen en deze mag ik vanmiddag doen. Ik zal niet zeggen dat ik totaal onbekend ben in de wijk, maar er zijn wijken waar ik gemakkelijker doorheen schiet. Bovendien is dit voor een gedeelte winkel- en horecagebied waarbij ik nog wel een ontdekking heb gedaan. Er zit op het Prinsenplein een handeltje in platen. Nana Mouskouri is de eerste die me aanstaart, maar daar moet ik komende week toch maar eens gaan kijken. Ik kan niet alle post in een keer mee krijgen en moet met een tweede vracht. Daarbij stuit ik dan ook nog op een partij ongesorteerde post. In een straat ben ik maar liefst vijf keer geweest met post. Om zeven uur is de bende rond en dan ben ik ruim 6,5 uur aan de gang geweest. Ik wil straks nog één of misschien meerdere 'Vakantiemixen' opnemen en dus denk ik dat dit even het enige bericht blijft. Volgende week gaan we het vermoedelijk nog druk krijgen met de 'Singles round-up' want er zijn een aantal bestellingen onderweg naar Uffelte. Nu wil ik de volgspots zetten op een zangeres die ik recent heb 'ontdekt', hoewel ze al een paar jaar meedraait in de muziek. Anika en haar meest recente album 'Change' is te gast in 'Hier en nu'.

Het 'jubileum' is zachtjes aan ons voorbij gegaan. Het is nu eenmaal niet de beste tijd voor straatfeesten en gezien ik toch wel enkele duizenden verwacht op dit feest, heb ik het maar verzwegen. In mei 2001 maak ik definitief kennis met zangeres Nico. Christa Paffgen haat haar geboortenaam vanwege de verwijzing naar Christus en dus neemt ze al jong de naam Nico aan. Na omzwervingen in de film en een kortstondig avontuur in Engeland bij het Immediate-label van Stones-manager Andrew Loog Oldham, duikt ze in 1967 op in New York. Ze is te horen op de eerste plaat van Velvet Underground en met behulp van John Cale neemt ze vanaf 1968 enkele uiterst bizarre albums op. Haar debuut, 'Chelsea Girl', is nog vrij poppy en mainstream, maar 'Marble Index' en 'Desertshore' zijn albums die op geen enkele manier zijn in te passen in de actuele muziek. Met name de eerste kent een ontzettend donkere sfeer. Iets dat afwezig blijft tot 'Closer' van Joy Division en dan door meerdere bands zal worden gebruikt. Ik ken de muziek van Velvet Underground al een tijdje en ook 'Chelsea Girl' is me al eens ter oren gekomen, maar in 2001 zwicht ik voorgoed voor het 'zwaardere' werk van Nico. Als ik niet ooit al eens heb geschreven over Nico, dan moest ik dat alsnog eens doen. Als Nico haar laatste jaren slijt op Ibiza wordt op 6 februari 1987 in Engeland een meisje geboren dat 34 jaar later Nico in herinnering brengt.

Annika Henderson heet het wicht en ze komt ter wereld in het graafschap Surrey. Ze werkt aanvankelijk als politiek verslaggever en verdeelt haar tijd tussen Berlijn en Bristol. Het zal in Bristol zijn geweest als ze Geoff Barrow tegen het lijf loopt. Geoff heeft een brede taakomschrijving: multi-instrumentalist, dj, producent, componist en bandleider. In de jaren negentig is hij vooral verantwoordelijk voor de muziek van Portishead en in de nieuwe eeuw staat hij aan de wieg van de experimentele band Beak. Hij is voortdurend op zoek naar vocaal talent om te gebruiken in de muziek van Beak en hij laat zijn oog vallen op Henderson. In 2010 gaat ze met Beak de studio in om, zonder overdubs, in twaalf dagen negen liedjes. Een aantal ervan zijn covers. Zo neemt ze een eigen versie op van 'Yang Yang', een nummer van Yoko Ono. De opnames komen ten goede aan haar debuutalbum 'Anika' dat in 2010 via Barrow's Invada-label verschijnt en in Amerika een distributie krijgt van Stones Throw. De plaat krijgt lovende kritieken en ze mag optreden tijdens het All Tomorrow's Parties-festival waarvoor Portishead de programmering doet. En zo hebben we alweer een verwijzing naar Velvet Underground, maar het concept en de naam zijn al jaren ervoor bedacht door Barry Hogan en daar hebben Portishead en Anika part noch deel aan.

Even later gaat ze aan de slag met lokale muzikanten in Mexico-Stad en dit resulteert in Rxploded View dat in 2016 haar titelloze debuut uitbrengt. Haar discografie kent een paar gaten in de geschiedenis, maar dit betekent niet dat ze op haar krent zit. Ze werkt vooral samen met een veelvoud en diversiteit aan muzikanten, zowel in de experimentele rock als progressief klassiek. 'Change' is pas haar tweede solo-album en in dat licht de eerste in elf jaar. In 2016 maakt ze platen met Exploded View en werkt ze mee aan een benefietsingle met andere muzikanten op het Invada-label. 'Change' is wederom in Engeland en Europa op Invada, terwijl Stones Throw voor de Amerikaanse editie zorgt. Opnieuw zijn de lovende kritieken weer niet van de lucht. Toch is ze teveel avant garde om mainstream te worden en dat hoeft van mij ook beslist niet!

Voor wie bij 'donker' meteen aan een zwoele blues- of soulstem denkt, dat is het beslist niet! Het is een donkere productie met een stem die ik niet meteen kan classificeren als 'mooi' maar wel erg bijzonder. Het is muziek voor in de goot zonder dat het nu zo'n leven verheerlijkt of losbarst in zelfmedelijden. Het uitbundig kunnen vieren dat het een dag hard regent terwijl je post moet bezorgen. Negen-en-driekwart van de mensen zal depressief worden van de plaat en ook ik moet erkennen dat ik het niet alle dagen even goed kan verdragen. Zodra je hebt geaccepteerd dat het leven niet altijd over rozen kan gaan, dan wordt 'Change' opeens een erg spannend en sfeerrijk album. En 'spanning' is uiteindelijk een onderdeel van de muziek welke in mijn optiek wel eens wordt ondergewaardeerd. Spanning in de zin van niet wetend wat er om het hoekje schuilt. De plaat is gemaakt voor druilerige novemberdagen, maar 'spannende' platen kunnen me ook in augustus bekoren.