Ben ik wellicht een dag té vroeg geweest met fietsen? Dat is iets wat ik mezelf heb afgevraagd. Of het weer moet anders zijn geweest dan in Uffelte waar de zon de hele middag uitbundig aanwezig is geweest en het in de schaduw zelfs warm maakt. Ik heb zitten denken om in de tuin aan het werk te gaan maar ik moet ook nog een speellijst voor 'Tuesday Night Music Club' maken en daarna komt er weinig meer van terecht. Ik zal de komende dagen tussen de buien maar eens aan de slag moeten. Het gras moet worden gemaaid en verder vragen de struiken aan de weg ook om aandacht. Wellicht dat de controle nu zwaarder wordt nu het informatiepaneel van de fietsknooppunten recht tegenover mijn tuin is gesitueerd. Het is ook best fijn om even te rusten na zo'n energieke dag als gisteren, zeker als je het vergelijkt bij de afgelopen weken. Ik heb het weer eens 'lastig' met de Week Spot voor deze week, hoewel het nu pure luxe betreft. Welke van de platen uit de handel van Mark zal ik eens naar voren schuiven als de Week Spot? Bij voorkeur een plaat waarover op zijn minst een heel klein beetje is te vertellen. Dan kom ik uit bij 'I'm The One' van het duo Mel & Tim uit 1971 en dat mag deze week de Week Spot heten.
Zoals jullie zullen weten doen elpees niet mee in de verzameling en cd's al helemaal niet. Toch heb ik van 1993 tot en met 2011 regelmatig cd's gekocht. De laatste cd die ik nieuw heb gekocht was van Hooverphonic, de band die België vanavond een stap verder heeft gebracht op het Eurovisie Songfestival. Cd's is vooral in de periode dat in Nederland niet tot nauwelijks nieuw vinyl is te krijgen en de voorbespeelde cassette bijna onopgemerkt uit de schappen is verdwenen. Dan heb je ook nog het equivalent van een Youtube-rip: De verzamel-cd. In veel gevallen is het gemakkelijk binnenlopen met een paar grote hits en een hoeveelheid rommel, al dan niet opnieuw opgenomen door één of meerdere leden van de groep. Ik weet niet meer precies welke cd het is geweest, maar het zal omstreeks 1995-96 zijn geweest dat ik kennis maak met Mel & Tim. Hun 'Backfield In Motion' is zo'n plaatje dat op verschillende jaren zestig-compilaties staat. De overeenkomst met de naam van Mel & Kim valt me direct op en maakt dat ik de naam van de act kan heriineren als het hoesje en cd-boekje al lang zoek is geraakt. Omstreeks 1997 draai ik ze vaak en veel op de discman.
'Backfield' heb ik inmiddels al zeven jaar op een single en geheel in lijn met de budget-compilatie op een bootleg. Het label is een parodie op het Oldies 45-label van Vee Jay (dat in de jaren zestig vroege singles van The Beatles doet verschijnen in Amerika) en de single bevat twee titels die nooit eerder op het Oldies-label zijn uitgebracht. Ik reken 'The Joker Went Wild' van Brian Hyland als de a-kant en daarmee staat het al jaren in de reserve-Blauwe Bak. Anderhalf jaar geleden kom ik op de platenbeurs in Steenwijk de Duitse 'Starting All Over Again' tegen met fraai fotohoesje. De plaat heeft wel op de nominatie gestaan om Week Spot te worden maar het blijft erbij. Nu zijn de beide heren echt aan de beurt.
Melvin McArthur Hardin heet kortaf Mel. Hubert Timothy McPherson heeft zijn tweede naam als roepnaam en dat wordt dus kort gezegd Tim. Melvin en Hubert zijn neven en groeien op in Holly Springs in de staat Mississippi. De details gaan niet ver terug in hun jeugd. We zullen dus nooit weten of Mel en Tim afzonderlijke talenten zijn geweest in het kerkkoor of dat ze meteen samen als duo uitblinken. Feit is wel dat de families hun zangtalenten serieus nemen en de gezinnen verhuizen naar Chicago om de heren in het muzikale centrum te brengen. Yolanda Hardin, de moeder van Mel en de tante van Tim, is zelf zangeres geweest en werpt zich op als zakenbehartiger van het duo. De neven en nichten doen elk hun deel in de zaken rondom Mel & Tim. Yolanda brengt Mel & Tim onder de aandacht van Gene Chandler en op die wijze komt een contract bij Bamboo Records. In juli 1969 verschijnt de debuutsingle voor Mel & Tim: 'I've Got Puredee'. Toch hoeven de mannen niet lang te wachten want in september 1969 verschijnt hun 'signature tune': 'Backfield In Motion'. De single stoomt moeiteloos naar een derde plek in de R&B en een tiende positie op de Pop. In januari 1970 verschijnt de opvolger: 'Good Guys Only Win In The Movies'. Ook dat zal nog een redelijke hit worden. De verkoopsuccessen nemen snel af en volgens mij gaan de zaken voor Bamboo ook niet heel erg goed. Het lijkt erop alsof 'I'm The One' verschijnt als het duo reeds is vertrokken naar Stax.
'Starting All Over Again' is in 1972 een grote hit en hoewel het duo twee albums mag opnemen, is daarmee wel het meeste van het verhaal verteld. Het duo is in 1973 nog te bewonderen op het Wattstax-festival en een jaar later gaat de stekker uit het duo. Tim is ons in 1986 ontvallen. Hij heeft dus niet meer het succes uit de latere jaren meegemaakt. Dat is het geval als Cypress Hill een stuk uit 'Good Guys Only Win In The Movies' gebruikt voor de hit 'Insane In The Brain'. Zoals zo vaak bij artiesten en groepen uit de jaren zestig en dan vooral de eendagsvliegen en marionetten van de platenmaatschappij, zijn de muziekrechten in de loop der tijd verhandeld en eigendom van reclamebureaus en dergelijke. Er zijn slechts enkele muzikanten die het voor elkaar hebben gekregen om alle rechten weer in bezit te krijgen. Dave Clark van Dave Clark Five is daar eentje van. Zelfs David Bowie strijdt zijn hele leven tegen Decca dat opnames uit 1967-68 opnieuw doet verschijnen.
Ik kom superlatieven tekort als ik de single mag introduceren in de 'Singles round-up' en opnieuw kan ik het weer niet onder woorden brengen. Het is de zwanenzang van Mel & Tim voor het Bamboo-label en hun mentor, Gene Chandler, zit aan de knoppen. Dat moet dus wel magie opleveren en dat is dan ook het geval. Mel & Tim is bovendien een duo dat in elf jaar Soul-xotica niet tot nauwelijks aan bod is gekomen, dus het wordt eens tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten