Het gebeurt niet vaak dat ik de Northern Soul-show van mijn kameraad moet missen, maar vanavond is zo'n geval. Ik word tegen de avond ontzettend moe en dat is niet vreemd: Ik heb het afgelopen weekend opnieuw in korte etappes geslapen en bovendien moet ik morgen in actie komen. Ik heb een afspraak bij de bedrijfsarts en 'niet nakomen van de afspraak kan financiële gevolgen hebben'. Mijn lichaam vraagt van me om een paar uren extra rust te houden en hierdoor mis ik de genoemde show. Nu wil ik nog even publiceren en dan ga ik weer proberen rust te pakken. Proberen, want slapen is nogal dramatisch op het moment en ik moet er niet aan denken om morgen slaapdronken op de fiets te zitten. Vandaag heb ik opnieuw een jaren zeventig-bak in de 'Verzamelwoede', ik heb immers de meeste bakken uit dat decennium. Vandaag de tiende bak van de jaren zeventig en dat resulteert aanvankelijk in een top 13 en dan opeens een top 11 als ik de foto wil nemen. Dan wissel ik ook nog twee platen om van positie en druk ik het knopje in van de camera om de top twaalf definitief te maken.
Zo op het eerste gezicht ziet de tiende jaren zeventig-bak er tegenwoordig al heel anders uit. Ik moet de top twaalf echt verzamelen uit twee verschillende bakken. Daar waar bij de vorige aflevering slechts een plaatje uit de volgende bak moest komen. In september 2020 trapt de tiende jaren zeventig-bak af met mijn Hollies-verzameling. 'I Can't Tell The Bottom From The Top' is de vroegste uit het decennium. De bak wordt afgesloten door de Amerikaanse persing van 'Hey Babe' van The Joneses. Ik koop tegelijk de Amerikaanse en de Engelse persing en de laatste staat in de Blauwe Bak-koffers. Het styreen hou ik als reserve in de jaren zeventig-bak. Tegenwoordig trapt de tiende af met 'Born To Be Alive' van Patrick Hernandez. De genoemde single van The Hollies is nu nummer zeventien. De bak besluit tegenwoordig met 'Your Song' van Elton John en The Joneses is dan de achttiende single in de elfde jaren zeventig-bak. Artiesten en groepen met drie of meer singles zijn: Hollies (8), Honey Cone (3), Jimmy Bo Horne (4), Hot Chocolate (8), Houseband (3), Hues Corporation (3), Les Humphries Singers (4), Isley Brothers (3), Michael Jackson (3), Jackson 5 (6), Elton John (7) en Tom Jones (3). De top twaalf is een momentopname en ziet er op deze tiende mei er als volgt uit:
1. Every 1's A Winner - Hot Chocolate (NL, RAK 5C 006-80601, 1978)
2. It's Different For Girls - Joe Jackson (UK, A&M AMS 7493, 1979)
3. Witch's Promise - Jethro Tull (NL, Island 6014 002, 1970)
4. The Baby - The Hollies (NL, Polydor 2058 199, 1972)
5. Far Beyond - If (UK, United Artists UP 35263, 1971)
6. In-A-Gadda-Da-Vida - Iron Butterfly (Duitsland, Atlantic ATL 70.322, 1970)
7. Sky High - Jigsaw (NL, Basf 06 19263 6, 1975)
8. Gypsy Woman - Brian Hyland (NL, Uni 6073 019, 1971)
9. Lovin' And Hurtin' - Jojo (NL, Polydor 2050 156, 1971)
10. Temma Harbour - Mary Hopkin (Duitsland, Apple 1C 006-91098 M, 1970)
11. Goodbye Nothin' To Say - The Javells featuring Nosmo King (NL, Pye DDS 2003, 1974)
12. Run Run Run - Jo Jo Gunne (NL, Asylum 5C 006-93270, 1971)
Even dreigt deze top twaalf 'dramatisch' te eindigen en dus kijk ik meteen hoe ik de lijst kan beginnen op een huppeldrafje. 'The Man From Manhattan' van Eddie Howell moet het veld ruimen en daarvoor in de plaats komt Jo Jo Gunne. Een plaatje waarbij ik moet erkennen dat ik het té vaak heb gedraaid om nog hetzelfde effect te verkrijgen als in de eerste maanden van 2000, maar het smaakt desondanks nog altijd erg fijn. Jo Jo Gunne is de volgende groep als Jay Ferguson het zinkende schip van Spirit heeft verlaten. Het resultaat is een lekkere 'feelgood'-plaat. The Javells staat in 2011 en 2012 in de Blauwe Bak, maar moet uiteindelijk helemaal het veld ruimen. Misschien zou ik de plaat meer eer toedragen als ik het in de reserve-Blauwe Bak zou zetten, maar ja... met soul heeft het helemaal niets van doen. In 1974 is Northern Soul 'booming business'. De bussen rijden af en aan bij 'The Casino' in Wigan en hoewel de club een capaciteit heeft van 1500 zijn er regelmatig meer bezoekers dan toegestaan. Pye springt in op de rage met een aantal heruitgaven op haar Disco Demand-label alsook deze nieuwe productie van The Javells. De Nosmo King is een gast welke, naar verluid, van een dansvloer is geplukt vanwege zijn 'looks' maar ook bij The Javells is niet echt op zangkwaliteiten gelet. Het resultaat: Als jaren zestig-plaat had een grote Northern Soul-dj het nog altijd niet met een stok willen aanraken, maar vooruit... het brengt de Northern Soul op de hitparade. Vervolgens de schattige Mary Hopkin met typisch zo'n plaatje dat je nooit meer op de radio hoort. En dat vind ik enerzijds jammer, maar dan opnieuw: Het biedt me de mogelijkheid om het vol trots te presenteren in mijn shows.
Ik koop reeds in 1991 mijn eerste exemplaar van 'Lovin' And Hurtin' bij Sunrise, maar dat plaatje lijkt aan de wandel te zijn gegaan. Bij de platenbeurs in Steenwijk tref ik dan de plaat mét fotohoes voor vijftig centjes en zoek niet eens meer naar de andere. In 1972 ontstaat binnen de Golden Earring de behoefte om solistisch stoom af te blazen. Barry Hay maakt een solo-album en George Kooymans doet van zich spreken onder de naam Jojo. Hoewel beide platen hun momenten hebben, kun je niet anders concluderen dat beide mannen het beste op hun plek zijn binnen de Golden Earring. Wat Roger Daltrey is voor The Who is Kooymans voor de Earring: Hij laat een aantal lang gekoesterde wensen in vervulling gaan zonder dat het dicht in de buurt komt van het geluid van de Earring. Neem nu deze ballade met groots orkest en dito arrangement. Op acht vinden we een stukje muziekgeschiedenis op zichzelf. Brian Hyland komt uit de zogenaamde 'high school' en heeft zijn grote hits in de jaren vóór de doorbraak van The Beatles. Middels 'The Joker Went Wild' weet ik inmiddels dat hij desondanks actief blijft in de muziek. In 1971 verschijnt deze merkwaardige single. Een cover van de klassieker van The Impressions (en dus geschreven door Curtis Mayfield) en Del Shannon in zijn functie als producent. Het voegt niets toe aan het nummer, maar eigenaardig is het zeker! In de zomer van 1985 wordt 'Clouds Across The Moon' van Rah Band plat gedraaid op de vaderlandse radio. Ik leer pas jaren later dat 'Rah' staat voor de initialen van Richard A. Hewson. Deze houdt zich in de midden jaren zeventig bezig met film- en tv-muziek en ook 'Sky High' komt van het bewegende beeld. Lekker 'over the top' en daar mag ik wel over.
Eigenlijk stamt 'In-A-Gadda-Da-Vida' al uit 1968 maar bij mijn weten is deze single-mix specifiek van 1970. De elpee met het titelnummer van ruim zeventien minuten is meteen al een favoriet van menig hippie en komt via importzaken over vanuit Amerika. In 1970 besluit de Europese tak van Atlantic de plaat hier uit te brengen. Hoewel de plaat zelfs zonder airplay goede cijfers zou ontvangen, meent iemand dat het nodig is om de zeventien minuten tot nauwelijks drie te verknippen. Het resultaat is een nummer dat lekker blijft beuken zonder dat het loos gaat in orgel- en gitaarsolo's en om maar te zwijgen de minuten voor de drummer. Een echte novelty in deze vorm. If zou een maand geleden wellicht nog niet in de top twaalf hebben gestaan. Ik heb de plaat echter onlangs nog gedraaid in 'The Vinyl Countdown' en begint langzaam te groeien bij mij. If is een progressieve rockband uit de vroege jaren zeventig, een beetje ondergewaardeerd. Het heeft het technische van Yes maar iets minder symfonisch in mijn beleving. Leuk genoeg voor een vijfde plek. Bij The Hollies is het altijd even slikken. Waarom niet 'I'm Down'? Of 'I Can't Tell The Bottom From The Top'. Het zijn immers beide platen waarbij ik een duidelijke herinnering heb. Nee, ik kijk bij The Hollies echt even naar de liedjes zelf. Ten tijde van 'The Baby' heeft Allan Clarke de band (tijdelijk) verlaten en is vervangen door de Zweed Michael Rickforss. Lang zal hij niet deel uitmaken van de groep want in hetzelfde jaar begint een Amerikaanse dj opeens 'Long Cool Woman' te draaien: Een Hollies-nummer uit 1970 met Allan Clarke op lead. Doordat 'Long Cool Woman' een hit wordt, voegt Clarke zich weer bij de groep en kan Rickforss terug naar Scandinavië.
Veel van de vijf gulden-singles bij Sunrise zitten in blanco hoesjes. Als je binnenin kijkt, blijken het omgedraaide hoesjes te zijn. Veelal de 'fold around'-fotohoesjes uit de midden jaren zestig. Je draait ze om en beschrijft de blanco kant of je maakt een tekening zoals mij. In dit geval is 'Hou 'T Groen', een reclameplaatje van Fuji Film het slachtoffer geworden. Een plaatje dat niet op 45cat staat. De single is al in 1991 de prullenbak in gegaan. Voor de tekening neem ik de hoes over van 'Benefit'. Omdat ik niet de gezichten kan na tekenen, schrijf ik maar de namen van de actuele bezetting van de Tull.
'Jethro Tull is de naam van een 18e eeuws schrijver (...), maar ook van de Engelse groep van Ian Anderson. Hun muziek valt onder de melodieuze rock (...). Helaas hebben ze bitter weinig succes (....). Dit leidde niet tot een spoedig einde. 'Bourree' wordt in Nederland een top 10-hit. Na 1970 gaat het slechter met Tull (....), 'Bungle In The Jugle' wordt in 1974 nog een Amerikaans hitje (...). Na dit jaar gaat Andersson (tikfout) zich toeleggen op countryrock (...), waardoor Jethro Tull een ouderwets uiterlijk krijgt (...). In de jaren tachtig taakt Jethro Tull uit de mode en floppen de platen'.
Alstublieft. Dat is de tekst die ik in 1991 op het hoesje kalk. De haakjes (...) zijn een toevoeging in 2021. Was Jethro Tull niet een uitvinder? Een miljoenenverkoop van albums is meer dan weinig succes, ik ben teveel gefocust op de singles. Daarmee gaat het minder na 1970, maar de elpees verkopen als warme broodjes. Tull is nergens countryrock geworden, wel meer heavy rock. Ofwel... ik zou toch nog eens wat meer verdiepen in Jethro Tull, meneer Louwsma. Dan gaan we naar Joe Jackson. Het staat pas in 1980 in de Tipparade, maar hier baseer ik me wel voor eens op het jaartal op het label en dat geeft 1979. Een plaat van een onbeschrijflijke schoonheid welke bijna op nummer 1 zou hebben gestaan. Ware het niet?
Het is omstreeks 2011 dat ik 'Every 1's A Winner' hoor op de radio. Natuurlijk ken ik het nummer wel want het is in 1978 een grote hit geweest. Ik moet het ook vast ergens op een verzamelelpee hebben staan. Het is echter tijdens deze fietstocht dat de snijdende gitaar me 'grijpt' en niet meer los laat. De plaat ontbreekt echter nog altijd op single en dus gaan mijn zoeklichten uit. Ik vind deze pas in 2015 maar dan heeft 'Winner' nog niets aan kippevelgehalte ingeleverd bij mij. Alle twaalf singles zijn winnaars maar Hot Chocolate de meest ultieme. Wel sportief dat ze de hoofdprijs delen met de rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten