Deze dag begint vroeg en ik zit vol plannen. Ik zet zelfs een volle pot koffie omdat ik het plan heb om een thermoskan mee te nemen op de fietstocht. Om een lang verhaal kort te maken, eindigt de dag zoals die is begonnen. Een lege pot koffie, thermoskan nog in het keukenkastje en een hoop plannen die niet zijn uitgevoerd. Ik wil nog even een hazenslaapje doen voordat ik verder ga met het samenstellen van 'Afterglow' en word dan tot mijn grote schrik wakker om twintig voor twaalf. 'Afterglow' wordt weer verplaatst naar morgenavond. Ik heb zojuist twee foto's gemaakt want hopelijk lust ik na de eerste nog een tweede bericht zodat ik daar morgen niet mee hoef te zitten. Ik wil bovendien zaterdag de singles draaien in 'Do The 45' en vind het wel handig om op voorhand te weten wat ik kan verwachten. Gisteren zijn het er negen geweest, maar de volgende afleveringen bieden jullie acht singles per keer. Op het moment dat ik anders nu 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' van The Golden Earrings was gestart als 'kick out' in de 'Late Night Love', zet ik nu platenspeler aan voor acht soulvolle plaatjes uit een grijs en minder grijs verleden.
* Fifty/50- Like A Diamond (US, Reflection, 1993)
Dat bedoel ik! Ik kan 1993 niet als een grijs verleden aanduiden. Als ik denk aan 1993 komt, op muzikaal vlak, eerst een aantal flauwe hits voorbij en vervolgens neigt het voor mij al gauw naar 4 Non Blondes en 'Heart Shaped Box' van Nirvana. Het einde van de grunge maar ook de hoogtijdagen van cheesy Europop. Qua soul kan ik me niet echt een voorstelling maken bij 1993. Ik ben dan totaal niet bezig met het genre maar ook al had ik iets meer de interesse gehad? Dan zou ik met de middelen van toen nog steeds niet in de buurt zijn gekomen van bijvoorbeeld Fifty/50. Qua soul staat de tijd tussen 1985 en, pak hem beet, 2000 even helemaal stil. 'Like A Diamond' zou ook van 1988 kunnen zijn. De muziek klinkt alsof het uit een goedkoop doosje komt, maar de gitarist is een man van vlees en bloed. Hoewel soul in 1993 nauwelijks meedoet op de vaderlandse hitparade zou ik me bij 'Like A Diamond' kunnen voorstellen dat het iets zou doen in de Tipparade. Het is lekkere 'feelgood'-muziek met een duidelijke jaren tachtig-vibe. 'Seriously In Love' op de keerzijde is meer van hetzelfde maar dan ietsje minder 'poppy' dan de a-kant. Daardoor minder memorabel, maar misschien wel beter voor de Blauwe Bak. Hier zal ik een keuze moeten maken, maar dat doe ik niet vanavond.
* GQ- Reasons For The Seasons (UK, Arista, 1980)
Het is goedkoop en de Engelse persing. Veel meer hoef ik niet te weten. 'Reasons' is de b-kant en het nummer dat me in eerste instantie trekt. Dit is vlotte post-disco. Niet heel erg essentieel maar wel feestelijk voor op een zaterdagavond. Op de a-kant staat 'Standing Ovation' en dat is dezelfde vlotte disco maar nu ietsje gelikter en eigenlijk beter. Ik vermoed dat dit een Engelse hit is geweest en dat daarom de nadruk ligt op de keerzijde. 'Standing Ovation' klinkt meer als een disco-hit maar dat is geen bezwaar voor mij. Zoals ik al zei: Het is niet heel erg essentieel.
* Group Four- I Am Not The One (US, Sirco, 1977)
Hier is wederom een promo met hetzelfde nummer aan beide kanten en bovendien tweemaal in stereo. Na twee vlotte nummers kan ik een stapje terug nemen met Group Four. Het tempo ligt een stukje lager en is zelfs niet eens disco. Wel prachtige harmonieën en een melodie om voor te sterven. Uiterst melodieuze 'laid back' crossover-soul en het soort waar ik nimmer genoeg van kan krijgen. Er zit zoveel muziek in dit nummer en een stem die al eens overslaat. Dit wordt een groeibriljant.
* Isaac Hayes- Walk On By (US, Enterprise, 1969)
De tweede Enterprise-single van Isaac Hayes binnen een paar weken. De arrangementen zijn heel herkenbaar met dezelfde elementen. 'Walk On By' wordt ook vertraagd en uitgevoerd met een groots intro, maar ook met een groove door het nummer heen. Anders dan 'I Just Don't Know What To Do With Myself'. 'Walk On By' is op deze single met een minuut of vier helemaal klaar en eigenlijk is dat lang genoeg. Op de keerzijde staat bijna zeven minuten van het machtige 'By The Time I Get To Phoenix'. In zijn geheel is het nummer twintig minuten waarvan de helft een 'spoken intro'. Hier begint het meteen aan het begin van het verhaal en gezien de tijd vermoed ik een knip want op de elpee is het liedje dan nog niet eens begonnen. Aha, begin en einde zijn gesnoeid. Hoewel het wellicht minder geschikt is dan 'Walk On By' ben ik zo blij om dit eens op single te hebben. De albumversie is kippenvel van begin tot einde.
* Leon Haywood- Mellow Moonlight (Frankrijk, Decca, 1968)
Tegenwoordig doet Mark het weer eens per week, maar het is lange tijd redelijk stil geweest rondom dit fenomeen. Hij biedt eens in de zoveel tijd een aantal platen met fotohoes aan. Gisteren heeft hij bijvoorbeeld twee exemplaren van 'Tonight' van Tony Sherman voor de b-kant verkocht en voor redelijk hoge prijzen. Ik kijk dan het meest naar de overige fotohoesjes. Zo'n Franse Leon Haywood lijkt me niet onaardig. Muzikaal is het 'In The Midnight Hour' maar dat mag de pret niet drukken. Op de keerzijde staat een ietwat rockende versie van 'Tennessee Waltz'. Ik blijf het houden bij 'Mellow Moonlight' en vooral vanwege het fraaie fotohoesje.
* Willie Hightower- Poor Man (US, Fame, 1971)
Willie Hightower is een groots maar ook ondergewaardeerde zanger. Op dit b-kantje stort hij zich in zelfbeklag. Hij werkt de ganse dag om aan het einde van de rit nog altijd arm te zijn. Wellicht dat hij tegen het einde van het nummer kan concluderen dat hij rijk is vanwege de liefde in zijn leven, maar dat geduld heb ik vanavond even niet. Een sfeervol nummer en iets dat binnenkort nog eens van pas kan komen in een 'Sweet 16' met armoedzaaiers. 'Back Road Into Town' is de a-kant en is iets meer uptempo. Zo hoor ik Willie het liefste. Lekkere Southern Soul op het legendarische Fame-label van Rick Hall.
* Willie Hobbs- Don't Let Me Down (US, Seventy Seven, 1972)
Hobbs doet het alweer een stuk rustiger aan. Een fraaie ballade met funky fluit en een heerlijk 'deep' zingende Hobbs. Ik ben tot op heden nog geen enkele Seventy Seven tegengekomen welke niet de moeite waard is. Op de keerzijde staat 'Nobody Has To Tell Me' en dat is zelfs meel Southern dan 'Don't Let Me Down'. Beide kanten zijn winnaars en de tijd zal het moeten leren.
* Hodges, James & Smith- Off (US, London, 1977)
Mark heeft regelmatig een exemplaar van deze single in de aanbieding en adverteert het steevast met een Youtube-clip uit TopPop. Het klinkt als een geheide Amerikaanse hit. 'Off' is geschreven en geproduceerd door Micky Stevenson, de voormalige Motown-medewerker welke in 1968 het label verlaat met zijn lieftallige Kim Weston. 'Situation' op de keerzijde is meer van hetzelfde: Dramatische soulpop en eigenlijk net ietsje meer in mijn straatje. Het styreen is tevens beter aan deze kant. Ik draai deze dus om voor 'Situation'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten