De Buienradar voorspelt pas regen na vijf uur en dat zou betekenen dat ik straks best nog een eindje kan fietsen. Hoewel het tochtje dat ik in gedachten heb normaal gesproken wel een 'Diagonaal zeven letters' wordt, heb ik daar nu even geen tijd voor. Ik zal in ieder geval nog een bezoekje aan de winkel moeten brengen en in plaats van Havelte kan ik dat ook wel eens in een andere plaats doen. Dat is het idee. Vooralsnog geniet ik van een bakje koffie en besluit om nu nog even het laatste deel van de singles van Mark te behandelen. Ik ben van plan om vanavond alle 'prijskanten' te draaien met aanvullend de Week Spot, de Week Spot Carousel en een Praise Of The Week. De laatste zou zomaar een plaatje uit de Zweedse bestelling kunnen zijn, maar dat moet ik straks even checken. De plaatjes zijn dus vanaf vanavond elf uur te horen op Wolfman Radio, maar ik verwacht dat de Mixcloud-link ook snel beschikbaar komt.
* Peggy Scott & Jo Jo Benson- We'll Make It (US, GCS, 1983)
Met Peggy en Jo Jo heb ik een paar jaar geleden een valse start gemaakt. Ik bemachtig dan de Amerikaanse persing van 'Soul Shake' en meen dat het me alleen maar als 'soul' is verkocht vanwege de titel. De plaat zal wel lange tijd in de reserve-Blauwe Bak staan, maar voor mijn gevoel kan ik er niet veel mee. In 2019 leer ik dan 'Pickin' Wild Mountain Berries' kennen en val vooral voor de keerzijde: 'Pure Love And Pleasure'. Dit mag nog een week de Week Spot heten. Sindsdien heb ik een 12"-single van Peggy Scott uit 1978 aan de collectie toegevoegd en nu deze reünie-single van het duo. Vijftien jaar na het succes van 'Soul Shake' en acht jaar na de laatste samenwerking op de plaat maken ze deze single. 'We'll Make It' is de eigenlijke b-kant. Ik herinner me het als uptempo en nu blijkt dat de labels zijn omgedraaid. 'Dan eerst de a-kant. 'Too Far Gone' is een ballade van een getrouwde man en een getrouwde vrouw die erg veel voor elkaar voelen, maar tegelijk ook nog getrouwd zijn met iemand anders. Weer eentje voor de collectie. Ja, 'We'll Make It' is de reden van aanschaf. Een lekker uptempo disco-nummer en de stemmen van Peggy en Jo Jo blijven elkaar complimenteren. Het is allemaal niet heel erg bijzonder, maar leuk genoeg!
* Simtec & Wylie- Cross That Bridge (US?, Bridges Unlimited, 1973, re: 19??)
'Specially for DJ-use' is het enige dat op het label staat vermeld. Niets of niemand lijkt Bridges Unlimited te kennen en er staat evenmin een adres op het label. Het lijkt me een bootleg? 'Cross That Bridge' staat niet op de elpee 'Gettin' Over The Hump' en dus is dit een nieuwe aanvulling op de verzameling. Het is één van de allermooiste nummers van het duo en het klinkt perfect op deze vinylpersing. Een wereldnummer waarbij ik superlatieven tekort kom. Op de keerzijde staat 'London Bridge' van Quickest Way Out dat oorspronkelijk in 1980 is uitgebracht. 'London Bridge' is gebaseerd op het kinderrijmpje maar dan verwerkt in een sweet soul-jasje met extra coupletjes. Een zeer eigenaardig ding, maar wel een schitterend nummer als gevolg. Simtec & Wylie is de prijskant voor mij.
* Elvin Spencer- Lift This Hurt (US, E.S. Cozy, 1971, re: 19??)
Omstreeks 2015 heb ik even de ambitie om alle Twinight-singles te gaan verzamelen. Ome Greg doet rond dezelfde tijd een uitspraak welke me laat nadenken: Als je probeert de catalogus van een platenlabel te verzamelen, ben je op een bepaald moment bezig met sigarenbandjes. Je betaalt kapitalen voor platen die je nooit zal draaien. Dat geldt eveneens voor Twinight want ook dat heeft een paar dure titels. Ik weet niet hoe het zit met 'Lift This Hurt'. Ik weet wel dat het de typische Twinight-sound heeft die ik graag mag horen. Elvin heeft een bluesy geluid en muzikaal zit het tegen 'Be My Lady' van The Dynamic Tints aan. De keerzijde komt eveneens uit de Twinight-stal maar is wel echt de blues. Ook dit wordt gekenmerkt door de fraaie stereo-verdeling welke maakt dat Twinight één van mijn favoriete labels is.
* Richard Stoute- Pity This Fool (Barbados, Wirl, 1976)
Ik hoef alleen maar de link naar de Youtube-video te zien of ik heb al gezegd dat ik het wil reserveren. 'Pity The Fool' is lekker 'deep' en de Fairlight is anders in gebruik naar het schijnt. Nu horen we een elektronisch orgel op de achtergrond. Jammer dat we tegenwoordig afstand dienen te houden want hoe fijn zou het zijn om een dame in de armen te nemen en de zolen van de schoenen te schuifelen. De andere kant heet 'I'm Free' en is meer de gebruikelijke 'spouge'. Een beetje een verknipt reggae-ritme. Niet onaardig maar ook niet steengoed. Ik blijf het bij 'Pity The Fool' houden. De begeleiding is overigens van Flatbush. Er zijn dus meerdere bands op Barbados buiten The Dynamics.
* The Teques- If I Could (US, Star-Vue, 1980)
Ik ben druk aan het zoeken maar kom niet verder dan 1980, zoals vermeld is op 45cat. 'If I Could' klinkt toch een paar jaar ouder in mijn oren. Het is zeer prettige crossover van een damesgroepje. Eigenlijk is dit de b-kant en ik zie dat Sheryl Swope aan 'Why Must It Be' heeft mee geschreven. Ook dat klinkt niet echt 1980 in mijn oren om eerlijk te zijn. Opnieuw weer lekkere crossover-sweet soul zoals we dat vooral in de vroege jaren zeventig horen. Ik moet nog gaan bepalen wat uiteindelijk de favoriete kant wordt, wellicht dat dit een kandidaat is voor 'Beside The A-side' in de show van vanavond?
* Ullanda- Around And Around (US, Ocean, 1979)
Ullanda McCullough is haar volledige naam en dat heb je eveneens nodig om het plaatje op Youtube te vinden. Het label vermeldt echter gewoon Ullanda. 'Around And Around' is de keerzijde van de single en daar begin ik mee. Bij sommige platen vraag ik me oprecht af wat ik erin heb gehoord toen ik het heb gereserveerd en bij 'Around And Around' wordt me het niet duidelijk. Het is een pure ballade, erg sfeerrijk maar ook een beetje 'meh'. Op de a-kant staat een disco-update van 'Want Ads' van The Honey Cone en kan me evenmin voorstellen dat ik het hiervoor heb gekocht. Ik denk dat ik 'Around And Around' toch nog maar eens een kans moet geven op een ander moment.
* The Val-Rays- It Hurts Doesn't It Girl (US, United Artists, 1967)
Ik luister vrijwel iedere maandagavond naar de Northern Soul-show van mijn collega en blijf genieten. Qua kopen van platen ben ik al lang klaar met Northern Soul. Je betaalt op het laatst kapitalen voor een plaat die precies in een straatje past met vijf andere 'klassiekers' en zo ben ik mijn grenzen gaan verleggen. Mark biedt zo nu en dan nog een Northern plaatje aan en in geval van The Val-Rays blieft dat ook nog wat extra ponden. Een uur later heb ik al spijt. Nu draai ik het plaatje en krijg meteen een glimlach op mijn gezicht. Want dat is precies waar Northern goed voor is. Het zit wel aan de poppy kant van de Northern Soul, maar de groove is goed en daar gaat het om in de beweging. Op de keerzijde staat 'I'm Walkin' Proud' en daar ligt het tempo beduidend lager. Het styreen heeft minder last van distortion maar 'I'm Walkin' Proud' is helaas niet de 'beat ballad' waarop ik zou hopen, maar het is zeker niet slecht.
* Dionne Warwick- Once You Hit The Road (US, Warner Bros., 1975)
Ik besluit de singles van Mark met wederom een Dionne Warwick. Opnieuw een plaatje uit haar Warner Bros.-periode uit de midden jaren zeventig. Het is niet het meest bekende werk van de zangeres, maar met Thom Bell maakt ze enkele prachtige platen. Het plaatje is van een zondaar geweest, want het vermeldt als datum 14 december 1975. Dat is op een zondag en ge zult op zondag geen platen kopen. Misschien is er sprake van een vergissing? Thom Bell zorgt wederom voor een groots intro waarna Dionne's markante stem mag schitteren. Het tempo is fijn en het styreen nog bijzonder goed (hoe lang nog?). Omdat ik de singles op alfabetische volgorde ga draaien, mag dit vanavond de uitsmijter worden. Lekker 'feelgood' eindigen, dat mag ook wel eens. 'World Of My Dreams' is een prachtige ballade met ook weer een prachtige opbouw, maar mijn voorkeur gaat uit naar 'Once You Hit The Road'. Dan wordt het nu tijd voor mij om de weg te gaan slaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten