Week Spot: The Web

Vanmorgen heb ik kennis gemaakt met de bedrijfsarts. Anders kan ik het namelijk niet uitleggen. De man is meteen vanaf het begin geïnteresseerd in mijn levenswandel en achtergrond. Als hij hoort van mijn klachten laat hij weten totaal niet geïnteresseerd te zijn in de inhoudelijke problemen. Het is hem wel duidelijk dat even pas op de plaats nodig is en hij heeft me daarvoor eerst drie weken gegeven om mezelf te herpakken. Geheel volgens plan. Hoewel ik weet dat dit wel eens een langdurig traject kan worden, zou ik eigenlijk toch wel weer in de zomer het werk willen oppakken. Het slapen wordt ietsje rustiger, maar nog steeds té kort. En ik kan het maar lastig binnen de avond- en nachturen houden. Ik heb afgelopen nacht redelijk geslapen maar ook veel te vroeg wakker. Ik denk dat ik na publicatie nog wel een paar uurtjes kan slapen en zal dat zeker aanpakken. De 'verplichte activiteit' is dat ik vandaag naar het postkantoor moet om een pakket op te halen. Zou het pakket van Mark zó snel zijn gegaan? De Zweedse singles hoeven geen handtekening en moesten wel in de brievenbus passen? Dat zien we later wel. Deze week is maar één Week Spot mogelijk en deze heb ik nog altijd niet aan jullie voorgesteld. Dat komt in een volgende 'Singles round-up': 'The Same Old Me' van The Web uit 1975.

Het verhaal begint als ik in 1997 de 'Rare Record Price Guide 1995' van Record Collector koop. Ik leer middels deze 'bijbel' vele groepen en artiesten kennen en een naam en plaat die me meteen boeit is de elpee 'Earth Mother' van Nadia Cattouse. Ik ben zó benieuwd naar de plaat maar moet het dan met zeer beknopte informatie doen. Het is immers nog de jaren voordat het internet goed op gang komt. Het is dan ook pas rond 2010 dat ik iets meer kom te weten over mevrouw Cattouse. De plaat wordt gecategoriseerd in de folk, maar nog altijd heb ik niets van de elpee gehoord. Het is omstreeks 2018 dat ik op een avond de speellijst maak van 'Afterglow'. Ik geloof dat het rond Earth Day is en dat ik zo opeens interesse krijg voor het album 'Earth Mother'. Op Youtube kan ik niet iets vinden dat me aanspreekt maar nu we toch bezig zijn, zoek ik in 'onze' database naar losse nummers van Cattouse. Daarbij stuit ik op een compilatie-album van artiesten uit Belize en zie daar eveneens The Web staan. Mijn eerste associatie is de band welke in 1969 een hit heeft gehad met 'Baby Won't You Leave Me Alone'. Er zit immers een verkapt reggae-ritme in het plaatje, dus dat kan ik best rijmen met het Caribische gebied. Op Discogs is 'onze' Web echter de vijfde act met deze naam. Gisteren heb ik een interview gezien met Harrington Trapp waar steeds over The Webb wordt gesproken. Wellicht dat de groep de extra 'b' heeft toegevoegd om verwarring te voorkomen?

Hoewel het land nog altijd de Britse koningin als de hare erkent, is Belize al een paar decennia onafhankelijk geworden van Engeland. Tot 1973 kennen we het land als Brits-Honduras. Het land ligt tussen Guatemala en Mexico aan de Caribische oceaan. Omdat het land weinig hoogteverschillen kent en dus eenvoudig prooi kan vallen aan de oceaan verhuist in de jaren zeventig het politieke centrum van Belize van Belize-Stad naar het centraal gelegen Belmopan. Dat wordt eveneens erkend als de hoofdstad, hoewel het in bewoners onderdoet voor Belize-Stad. Qua inwoners is Belize een vleesgeworden smeltkroes van culturen met als gevolg dat er meerdere talen worden gesproken, hoewel de regering uitsluitend in Engels communiceert. In de jaren zestig en zeventig ontwikkelt zich een muzikale cultuur welke tracht de traditionele muziek te combineren met soca en calypso, maar ook moderne invloeden als soul en reggae. Harrington Trapp is een jongeling als hij zich aansluit bij zijn eerste bandje: The Promoters. Het is een pure cover-band. Het speelt een mix van swingende inheemse muziek en de grote soul- en reggae-hits van het moment. The Promoters steekt al snel de grens over en speelt onder andere in Guatemala en Mexico. Harrington is op dat moment uitsluitend de zanger van The Promoters. In de vroege jaren zeventig maakt hij nog even deel uit van een bestaand orkest in Belize en is dan helemaal klaar voor een sprong in het diepe. Hij verzamelt een aantal muzikanten om zich heen en de band gaat zich The Web noemen. Bij de eerste repetitie blijkt dat Harrington de enige is die geen instrument bij zich heeft. Hij schaft een trombone aan, neemt een paar lessen en blijkt een natuurtalent te bezitten. De groep trekt de stoute schoenen aan en vertrekt naar Brooklyn. Daar ontfermt een echtpaar zich over de groep en zorgt voor de nodige optredens. In deze periode neemt The Web ook de eerste single op. 'Ding Ding Walla Walla' is een semi-instrumentaal nummer. Trapp wordt aangespoord om met eigen repertoire te komen en zo gaat hij zitten met pen en papier en schrijft in een zeer kort tijdsbestek 'The Same Old Me'. Meteen is het helemaal raak! Trapp keert in het nummer zijn ziel binnenstebuiten en vertolkt het vanuit zijn tenen. Hoewel het een b-kantje is, wordt het nummer enthousiast onthaald op Belize en geldt het als één van de ultieme klassiekers van het eiland. Het wil me maar niet duidelijk worden of dit plaatje nu in Amerika is gemaakt en uitgebracht. De meeste catalogi gaan uit van Belize, maar de groep opereert op dat moment vanuit Brooklyn.

Hoewel The Web verscheidene malen mag openen voor onder andere Brass Construction vindt de groep het na een paar jaar welletjes en keert weer terug naar Belize. Trapp zal de komende decennia actief blijven in de muziekscene van Belize als schrijver, producent en bandleider. Een paar jaar geleden heeft een Youtuber, 'Belize Legends', een interview geplaatst met Trapp. Dat is, tot zover ik kan zien, de enige informatie die er is te vinden over Trapp en The Web. Of is het nu The Webb? De eerste keer dat ik dit draai in 'Afterglow' ben ik in alle staten. Meteen ben ik overal aan het zoeken  naar een mogelijke prijsindicatie. Omdat ik dan nog uit ga van de band op Deram zoek ik verkeerd en lijkt de plaat niet boven water te willen komen. Ik schrijf zelfs Mark in het holst van de nacht een berichtje met de vraag of hij de plaat heeft. Vervolgens ontdek ik de plaat en zie ik het prijskaartje. Helaas, die is nét even te duur. Toch hou ik de plaat in het achterhoofd en als ik een paar weken geleden kijk, zie ik dat de waarde ietsje is gedaald. Ik vind dit fraaie exemplaar in Amerika (waar de meeste exemplaren lijken te zijn) en voor een zonnige prijs. Nog steeds wel een hoop geld en een kwart van de totaalprijs gaat op aan verzending. Ik kan echter weer een 'big want' van mijn lijstje schrappen, want 'The Same Old Me' van The Web is zeker een beetje een droom die uitkomt.