Op vakantie in de eigen omgeving. Het is al meer dan eens een optie geweest en ook dit jaar is het maar weer afwachten waar de vakantie ons gaat brengen. Het heeft vandaag de hele halve dag geregend, maar na drie uur dreigt het droog te worden. Ik heb een klein boodschapje waarvoor ik naar Steenwijk of Meppel moet en ik kies op het laatst maar voor de eerste optie. De fietstocht begint op het erf en als ik later nog eens nadenk over de buitenactiviteit zit ik te denken of hier stiekem nie teen verhaaltje in zit? Ik ben namelijk zo gewend geraakt aan de omgeving dat ik verwend ben geraakt. Welnu, ik ga eerst maar eens beginnen met een aflevering van 'Verzamelwoede' en dan kan ik altijd nog zien wat ik verder ga uithalen vanavond (of binnenkort). De serie is bijna ten einde. Ik heb de jaren tachtig niet gecontroleerd, maar qua jaren zestig en zeventig heb ik nu nog drie resterende bakken. De uiteindelijke nummer 12 is een beetje improvisatie omdat een plaatje uit de top twaalf (nog) niet in de bak staat. Daarover straks meer.
Omdat ik van de jaren zeventig de meeste bakken heb, ga ik vanavond voor een bak uit dat decennium. Ik moet heel kritisch zijn bij het samenstellen van de top twaalf en het valt me nog mee dat ik precies twaalf singles heb aan het einde van de rit. Met name in de top vijf wordt het even lastig om een volgorde te bepalen, maar deze staat nu en ik kan er tevreden mee zijn! Ik ga uit van de bakken zoals die in september 2020 zijn en daar begint deze bak met 'Look Wot You Dun' van Slade en eindigt met 'It Doesn't Matter' van Stephen Stills - Manassas. Met de singles die er sinds die datum bij zijn gekomen, trapt de bak nu af met 'Save Me' van Silver Convention en is de genoemde Slade-single de dertigste single in de bak. Tegenwoordig is 'Waikiki Man' van Bonnie St.Claire & Unit Gloria de laatste in de bak. Stephen Stills staat op plek 29 in de de negentiende bak. Hey, daar is iets vreemds aan de hand? Beide keren vermeldt het 'Could It Be I'm Falling In Love' van The Spinners in de Franse uitdossing. Deze single heb ik in 2016 met fotohoes gekocht van Mark, alleen vind ik dat het vinyl te wensen over laat. Twee jaar geleden ben ik een Nederlandse upgrade tegengekomen en die woont nu in de Franse hoes. De Franse persing zou in neutrale hoes in deze bak komen te staan, alleen weet ik hem te staan en dat is nog altijd beneden. Straks gaat die alsnog met de andere singles in de betreffende bak maar had geen zin om naar beneden te lopen voor de single. Vandaar een alternatieve nummer twaalf.
Groepen en artiesten met drie of meer singles in de bak zijn: Slade (10), Sly & The Family Stone (3), Hurricane Smith (3), O.C. Smith (3), Smokie (4), Soulful Dynamics (5), Sparks (7), de Engelse Specials (3), Spooky & Sue (3), Alvin Stardust (4), Ringo Starr (7), Status Quo (8), Bonnie St.Claire (4, inclusief 3 met Unit Gloria), Stealers Wheel (3), Cat Stevens (7) en Rod Stewart (8). De top twaalf ziet er dan als volgt uit.
1. Love Song - Mike Starrs (NL, Pink Elephant PE 22.838, 1974)
2. On The Border - Al Stewart (UK, RCA Victor PB 5019, 1976)
3. Far Far Away - Slade (België, Polydor 2058 522, 1974)
4. Moonlight Feels Right - Starbuck (NL, Private Stock 5C 006-97896, 1975)
5. Cool For Cats - Squeeze (NL, A&M AMS 6899, 1979)
6. Runnin' Away - Sly & The Family Stone (NL, Epic EPC 7810, 1972)
7. It Doesn't Matter - Stephen Stills-Manassas (NL, Atlantic 2091 191, 1972)
8. Amateur Hour - Sparks (NL, Island 13 488 AT, 1974)
9. Dancing Barefoot - Patti Smith Group (NL, Arista 5C 006-62779, 1979)
10. Silver Lady - David Soul (NL, Private Stock 5C 006-99509, 1977)
11. Afternoon Delight - Starland Vocal Band (UK, RCA Victor RCA 2716, 1976)
12. I Will Return - Springwater (UK, Polydor 2058 141, 1971)
In 1991 kan ik nog geen telefoonhoorn voor de luidspreker van mijn hifi houden omdat ten eerste de kabel tekort is en bovendien de telefoon nog aan de muur zit. Of hebben we dan wellicht al het tafelmodel? Hoe dan ook, zelfs Shazam zou me in 1991 niet het antwoord kunnen geven dat ik zoek. Ik koop Springwater op een woensdag in de zomervakantie op de braderie in Workum en bij thuiskomst probeer ik me te herinneren waar ik dit deuntje van ken. De volgende dag begin ik met het vakantiewerk in de polder en het is pas aan het einde van de lange werkdag dat ik het weet... André Hazes heeft vorig jaar de melodie gebruikt voor een tragische single met het Nederlands elftal. Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik de single anno 2021 in de bakken heb staan. Er zijn platen in de bak die vele malen mooier of beter zijn, maar voor een laatste toevoeging vond ik deze de moeite waard vanwege de herinnering uit 1991. In 1991 heb ik nog altijd radiodromen. In 2014 doe ik inmiddels al een paar jaar internetradio en dan droom ik nog vrolijk verder. De toekomst bij de sociale werkvoorziening is onzeker en als ik nu eens voor elkaar kon krijgen om bij wijze van 'vrijwilligerswerk voor de maatschappij' om geoorloofd mijn radio-werk uit te bouwen? Ik zou kunnen beginnen met een show op werkdagen: Maandag-, woensdag- en vrijdagmiddag een show van drie uren elk. De naam heb ik al klaar: 'Afternoon Delight'. Verder dan één show rond de kerst zal het hem nooit worden. David Soul hangt ook in verband met de radio. Op de uren dat we niet uitzenden, speelt de non-stop jukebox en daar komt 'Silver Lady' regelmatig voorbij. Hoewel ik niet veel moet hebben van de andere platen van Hutch krijg ik iedere keer goede luim van 'Silver Lady'. Ik koop de single met enige schaamte, maar bij de eerste keer op Wolfman Radio blijk ik niet de enige met deze gevoelens. Het blijkt één van de meest geliefde popnummers op de 'autos' te zijn.
Ik heb ooit wel eens gedacht dat ik nog eens kleinzoon of -dochter op de knie zou nemen en hem of haar zou vertellen wat opa zoal niet 'live' op een podium had gezien. Nu nog kinderen en wachten totdat de kleinkinderen groot genoeg zijn om de popgeschiedenis te kennen? Dan mag ik wel haast maken. Tot die tijd deel ik het maar op Soul-xotica. Ik heb Patti Smith live gezien! Op zaterdag 13 augustus 2005 tijdens de Lokerse Feesten in het Vlaamse Lokeren. Ze staat samen op de 'bill' met Natalie Imbruglia en, ja, ik ben meteen verliefd op de programma's van de Lokerse Feesten. Het is een rariteitenkabinet. Ik laat me verrassen want ik ken eigenlijk alleen het album 'Horses' en de hits. Ik tref het want Patti doet een tour rondom de dertigste verjaardag van 'Horses' en speelt de hits als een toegift. Het samenstellen van een top twaalf is een momentopname en bij Sparks twijfel ik even tussen 'Amateur Hour' en 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us'. Feit is dat 'Amateur Hour' als single langer in mijn leven is. Bij 'This Town' had ik kunnen melden dat het de eerste single is die ik in Nederland koop na mijn terugkeer vanuit Engeland. Nu heb ik opeens weinig tekst want over 'Amateur Hour' kan ik niet spannends vertellen. Wel kan ik mededelen dat het meest recente album van Sparks, 'A Steady Drip Drip', een absolute parel is. De gebroeders Mael zijn nog altijd zo gek als een deur en de muziek prettig gestoord. Hoewel ik de single van Manassas al vanaf 1996 heb, gaat de herinnering hier terug naar de periode met de tweede minidisc-speler. In 2004 koop ik een nieuwe nadat de oude even daarvoor op een stenen trap in Deventer is gesneuveld. Het ding heeft een 'longplay'-functie en dat buit ik flink uit met de vinylsingles. Het geluid wordt mono en daalt flink in kwaliteit, maar je kan op een minidisc opeens vier keer zoveel muziek kwijt. Het is feitelijk het mp3-principe. Hoe meer je de kwaliteit verminderd, hoe kleiner het bestand wordt. Op een schijf van 1 terrabyte kun je misschien wel een miljoen opnames van 16-bit kwijt, maar over een goed geluid hebben we het dan niet meer. Stephen Stills is één van de singles welke het schopt tot een minidisc en zal me regelmatig vergezellen bij fietstochten en andere reisjes.
Een paar jaar geleden heb ik op Wolfman Radio een eenmanscampagne gehad om méér Sly & The Family Stone op de radio te brengen. Als 'Runnin' Away' voorbij komt, krijg ik immer dezelfde respons van collega Lee. Voormalig Specials-zanger Terry Hall heeft in de late jaren tachtig een bandje genaamd The Colourfield en dat heeft een cover opgenomen van 'Runnin' Away'. Waar de lofi-productie met name op 'Family Affair' flink gaat vervelen, daar past het prachtig in 'Runnin' Away'. Het is dan ook veruit mijn favoriete single uit deze periode, althans van de drie die ik in de verzameling heb. 'Family Affair' en 'Thank You' zijn de overige twee. Squeeze neemt me mee terug naar de eerste dagen of weken in Mossley. Martin draait het een ochtend voordat hij aan de arbeid gaat. Ik kan hem gerust Martin noemen want eigenlijk heeft hij nogal een 'lullige' naam waarvoor hij niet wil uitkomen. Martin leeft dan op de kamer naast de hoofdingang en zal na zijn vertrek worden ingericht als kamer voor Sadie, de gemeenschappelijke hond, en plek voor de gezamenlijke televisie. Ik kijk hier vaak 'Pet Rescue' met Sadie die wild begint te kwispelen als een reu in beeld komt en gaat grommen als het over katten gaat. 'Cool For Cats' brengt me in een flits terug op de bank in de gang van Longlands Mill. De eerste keer dat ik Starbuck koop is met het familie-uitje ter ere van het vijfenveertigjarig huwelijk van mijn ouders. We verblijven met het hele gezin en aanhang in Bakkeveen waar die zaterdag een braderie wordt gehouden. Koren op de molen voor de Louwsma's met hun verschillende verzamelingen. De eerste single raakt in 2009 betrokken bij het 'kiwi-incident' en kort daarna vind ik deze 'upgrade'. Nog altijd een plaat waar ik nóóit genoeg van krijg.
Omstreeks 1993 wordt de videoclip van 'Far Far Away' heel vaak gedraaid op MTV en dat is waar ik het nummer voor het eerst hoor. Het groeit en groeit en groeit en groeit.... Totdat ik afgelopen jaar een discussie krijg over de beste Slade-plaat. Dan maak ik kennis met 'How Does It Feel' en misschien is dat wel de overtreffende trap. Zolang ik die nog niet op single heb, mag 'Far Far Away' pronken en dan kies ik voor de foto voor de Belgische met fotohoes. Ik heb hem ook als Nederlandse in een neutrale hoes. 'Year Of The Cat' van Al Stewart is omstreeks 2006 één van mijn favoriete elpees voor de zondagmiddag. Wakker worden met een kop als een bushokje, een boer laten en dan een opwelling krijgen van shoarma, knoflooksaus en dropshot en het onwennig om me heen staren boven een mok koffie. Ik kan vol heimwee terug kijken naar bepaalde dingen, maar dit gevoel ga ik niet missen. Ik heb ook 'Year Of The Cat' op single maar die is me te zwaar mishandeld met schaar en plakband. Niet het vinyl, maar het nummer. 'On The Border' is hier ongeschonden als op de elpee. Omdat het titelnummer wellicht een beetje stuk is gedraaid, blijft 'On The Border' een nummer dat altijd goed blijft smaken.
September 2012. Mike Starrs is een plaat die de periode perfect beschrijft. Ik ben pas begonnen in de post. Ik doe op dat moment nog de Soul-x-rated hoewel ik al wel bekend ben met Wolfman Radio. Op een zaterdagmiddag heb ik een heel ambitieus plan om naar Hoogeveen te fietsen. De meegebrachte thermoskan koffie is echter al bij Havelte aangeslagen want er staat een moeizame oostenwind. Ik besluit over Havelte terug te fietsen. Over het fietspad langs de vaart dat ik nu, normaal gesproken, dagelijks fiets, maar dan nog in de oude situatie. Klinkers die rechtop in de weg staan en zo. Het nieuwe fietspad ligt er nog maar sinds april 2016. Ik wil in Ruinerwold kijken bij de kringloopwinkel maar daarvoor ben ik te laat. Snel doorfietsen naar Meppel en wellicht kan ik daar de kringloop nog bereiken. Dat lukt en even later heb ik een flink partijtje singles. Eenmaal thuis herinner ik mezelf aan het feit dat ik hoognodig een nieuwe Soul-x-rated moest publiceren en besluit dit met de 'nieuwe' singles te doen. Het is zo dat ik Mike Starrs leer kennen. Ik heb het lege fotohoesje al jaren in de verzameling, maar heb nooit de plaat gehoord. Het is een rock-cover van het klassieke Lesley Duncan-nummer. Starrs oogt als een hippe rock-gast met half open overhemd en artistieke das, maar hij blijkt méér noten op zijn zang te hebben. Zo heeft hij onder andere bij Colosseum II gezongen. Er zijn maar weinig nummers die ik direct heb te danken aan de Soul-x-rated, maar dit is er eentje van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten