Laten we het vandaag eens over muziek hebben! Best wel aardig na zoveel berichten over muziek? Hoewel ik een muzikale veelvraat ben, loont het best de moeite om zo nu en dan eens even stil te staan en na te denken wat me nu specifiek in bepaalde muziek aanspreekt of wat me juist tegenstaat. Intussen kan ik dan mijn meest favoriete album van het moment aan jullie voorstellen en dus zijn het twee vliegen in één klap. 'Hier en nu' is een zeer onregelmatig verschijnende rubriek en deze week hebben jullie maar liefst twee afleveringen. Het kan zomaar gebeuren dat we de rubriek de komende maand, of zelfs maanden, uit het oog verliezen en het dan zo opeens weer op Soul-xotica verschijnt. Na de rustgevende muziek van Molly Lewis is het centrale album echt een aardappeltje anders. Het is het debuutalbum van de Engelse band Squid. Een album waar reikhalzend naar is uitgekeken na een serie veelbelovende singles en EP's. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken als ik zeg dat er waarschijnlijk geen beter debuutalbum zal uitkomen in 2021. Ik durf het zelfs te vergelijken met het debuut van King Crimson. Je ziet het al: Ik kom superlatieven tekort bij 'Bright Green Field' van Squid en dit is nog maar de inleiding.
Even stilstaan en hardop nadenken. Wat spreekt me aan in de muziek? Ten eerste is dat... de muziek. Dat schiet wel lekker op hè? Nee, wat ik bedoel is dat teksten voor mijn van ondergeschikt belang zijn. De zang is een instrument dat de melodie complimenteert. Klanken zijn daarbij belangrijker dan de boodschap. Ik ben wat dat betreft blij dat ik in Nederland ben opgegroeid en veel naar Engelstalige liedjes luister. In Engeland begint het me op een zeker moment te irriteren, dat toontje dat Alanis Morissette aanslaat op haar album 'Jagged Little Pill'. Hoewel ik moet bekennen dat ik 'You Oughta Know' vóór die tijd altijd heb beschouwd als een prettige rocksong wordt het in Engeland plotseling zeer onprettig om naar te luisteren. Dat verklaart ook waarom ik nooit een groot fan ben geweest van Nederlandstalige pop. Het is té direct. Ik wil niemand horen praten als ik naar muziek luister, ik wil muziek horen! Over praten gesproken, ik heb het verschillende malen geprobeerd met hiphop, maar ook dat wil er niet in bij mij. Weer opnieuw hetzelfde criterium: De zang moet een extraatje bieden aan de muziek en staccato gemurmel gaat daarbij niet werken. Wat overigens niet wil zeggen dat ik genoemde stijlen 'slecht' vind of mijn neus ervoor ophaal, maar het past niet in mijn muzikale palet.
Twee andere belangrijke bestanddelen zijn voor mij melodie én dynamiek. Vooral dat laatste kan ik erg goed waarderen, hoewel het met een lantaarntje is te vinden. Wisselingen van tempo en volume binnen één nummer zet meteen mijn bips op het randje van de stoel. Vanaf dat punt besluit ik of ik de muziek kan gebruiken in mijn leven of niet. Voor wat betreft de dynamiek zit ik wel goed met Squid. Ik heb het album sinds afgelopen zaterdag meerdere malen in zijn geheel gedraaid en ergens voel ik dezelfde spanning als bij een postrock-album. Je weet nooit wat er om het hoekje schuilt. Spannende muziek, daar hou ik van. Muziek die voorbij glijdt als een David Lynch-film en dan, al of niet, opeens losbarst in een volgende fase.
Ik leer Squid kennen middels de 'Vinyl Singles Top 40' welke ik samen met de albums vanavond weer behandel in 'Afterglow'. Het is als eerste de single 'Sludge', maar bij het recent verschenen 'Narrator' (eveneens op het album) gaan mijn voelsprieten uit staan. Zaterdagavond zit ik te 'chillen' na de maaltijd en heb zojuist weer eens 'Mordechai' van Khruangbin in zijn geheel gedraaid. Dan besluit ik opeens dat ik zin heb in Squid en dat is de eerste maal dat ik het album van begin tot einde draai. Het is voortdurend een David Lynch-film in mijn beleving. Er wacht iets om de hoek, maar ik weet niet of het zichzelf zichtbaar gaat maken of niet. De contrasten tussen hard en zacht zijn oorverdovend. Goed georganiseerde chaos. Vaak een moordend tempo en Ollie Judge's stem die bijna overslaat, maar dan ook weer lang gerekte stukken met 'vintage' klinkende toetsen of echte koperblazers. Ik weet dat ik hier de plank mis sla, maar hoe zou The Stranglers anno 1982 hebben geklonken als ze nog steeds even punky waren geweest als in de tijd van het debuutalbum? Squid staat in de catalogus als post-punk, maar dat is een totaal inwisselbare en nietszeggende term welke maar al te vaak wordt gebezigd. Qua zang en attitude is het punk, maar het gebruik van synthesizers is daar natuurlijk een vloek. Qua dynamiek veeg ik het eenvoudig op één hoop met het legendarische 'In The Court Of The Crimson King' van King Crimson. Waarbij ook meteen een gevaar op de loer ligt. 'In The Wake Of Poseidon' is een mindere versie 'Crimson King' en kan Squid ook nog verrassen met een opvolger? Ik heb daar het volste vertrouwen in, zeker als je ziet welke progressie de band heeft doorgemaakt in de vier jaar van haar bestaan. Ik zie dat het album een voorlopige piek van tachtig in de Nederlandse album top 100 heeft gehaald. Ik verwacht geen top tien-notering, maar top vijftig kan toch niet teveel gevraagd zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten