Het heeft met mijn leeftijd te maken. Ik ben té jong om in de vroege jaren tachtig al platen te verzamelen en dus mis ik in zekere zin de 'glorietijd'. Ik heb door de jaren heen namelijk iets ontdekt. Als je in 2011 een cd of plaat hebt gekocht, dan hecht je anno 2021 nog bijzonder aan deze plaat. Je wilt hem, hoe genaamd, voor geen miljoen kwijt. Als je daarentegen een plaat hebt gekocht in 2001 je daar een stuk minder sentimenteel bij voelt. Je kent de plaat van haver tot gort en als je het eens mist, kun je het album altijd nog via Spotify of Youtube opnieuw beluisteren. Weg ermee! Als je nu nog steeds platen uit 1996 of daarvoor hebt, dan vormen deze een onderdeel van je leven en zullen ze waarschijnlijk nooit in andere handen over gaan. Twintig jaar is de emotionele grens. Tel twintig jaar op bij de jaren zestig en je zit in de jaren tachtig. Ik begin pas tegen het eind van dat decennium als net de glamrockers hun plaatjes van The Sweet massaal dumpen op rommelmarkten. Dit zal verklaren dat de meeste singles in de gele bakken uit de jaren zeventig komen. Qua Blauwe Bak moest ik nog eens kijken of de sixties niet stiekem zijn oververtegenwoordigd. Vandaag presenteer ik jullie de twintigste jaren zeventig-bak en dat is nog altijd niet het einde van de seventies.
Ik haal één single uit de bak voor 'The Vinyl Countdown' van de komende weken. Het is een Engelse persing. Verder kijk ik niet want ik meen dat ik die andere al eens heb gedraaid. Niet dus, want die staat beneden als ik boven ben voor het fotomoment. Deze moet het dus stellen met de ietwat verfomfaaide Nederlandse persing in een laf plastic hoesje. De twintigste van de jaren zeventig begint eveneens met een Engelse persing: 'Dreadlock Holiday' van 10CC staat daar naast de Jamaicaanse persing. 'My Darling Helena' van de Nederlandse Walkers is de laatste in deze bak. De Deense Walkers staan in de volgende. In mei 2021 begint de bak ook met een Engelse persing en ook eentje die momenteel nog in de bak voor 'The Vinyl Countdown' zit: 'Don't Fool Around' van R. Dean Taylor. Een voormalige Blauwe Bak-gast welke ik lang heb aan gezien voor de originele jaren zestig-single. Het blijkt omstreeks 1973 te zijn uitgebracht ten tijde van het succes van 'There's A Ghost In My House' in de Engelse Northern Soul. Vader Abraham besluit de bak met 'Das Lied Der Schlümpfe'. Dat is inderdaad de Duitse versie van het Smurfenlied. Artiesten en groepen met drie of meer smurfen... euh... platen zijn: Joe Tex (4), Three Degrees (15), Three Dog Night (7), Trammps (5), T.Rex (8), Ike & Tina Turner (6), Vader Abraham (7) en Village People (3). Een top twaalf zou er als volgt uit zien.
1. Rendezvous 6:02 - UK (NL, Polydor 2001 889, 1979)
2. Easy Livin' - Uriah Heep (NL, Island 12196 AT, 1973)
3. Empty Pages - Traffic (NL, Island 6014 021, 1970)
4. People Gotta Move - Gino Vannelli (NL, A&M 13614 AT, 1974)
5. Toast And Marmalade For Tea - Tin Tin (Duitsland, Polydor 2058 023, 1970)
6. Year Of Decision - The Three Degrees (NL, Philadelphia International PIR 2073, 1974)
7. The Boys Are Back In Town - Thin Lizzy (UK, Vertigo 6059 139, 1976)
8. No Regrets - The Walker Brothers (NL, GTO 2099 142, 1975)
9. Mama Told Me - Three Dog Night (NL, Stateside 5C 006-91579, 1970)
10. Are Friends Electric - Tubeway Army (NL, Beggars Banquet 144.681, 1979)
11. Accidents - Thunderclap Newman (Duitsland, Polydor 2121004, 1970)
12. Love Like A Man - Ten Years After (UK, Deram DM 299, 1970)
Als zestienjarige ben ik nog altijd niet alleen in de grote boze mensenwereld geweest. Als ik slaag voor mijn examen heb ik al wel een eerste doel. The Moody Blues hebben pas hun nieuwste album gemaakt en zal in Den Haag optreden. Daar wil ik naartoe! Mag niet. Vervolgens lees ik dat Ten Years After op een bluesfestival in Bolsward gaat spelen. Dat breng ik maar niet eens ter sprake. Ik moet nog even geduld hebben voor wat betreft concerten, feesten en drank. In geval van Ten Years After moet ik nóg langer geduld hebben want deze groep zie ik pas in 2003 voor het eerst. Ik koop in 1991 wel de elpee 'Cricklewood Green' en dat is één van de zeer weinige bluesplaten waar ik aan hecht. Ik zet vol enthousiasme 'Love Like A Man' in de top twaalf, maar realiseer me dan dat de studioversie is ingekort en de live-uitvoering op de b-kant niet heel erg sterk is. Als hekkensluiter dan maar? Deze positie heb ik aanvankelijk in gedachten voor Thunderclap Newman want ik heb aan het einde van de rit slechts tien échte favorieten. Elpees doen niet mee in de verzameling, maar ik heb ook ergens de langspeler van Thunderclap Newman. Het niveau van 'Something In The Air' wordt nergens meer gehaald, maar 'Accidents' is wel bizar genoeg om te noemen. Ooit een opgewekt liedje gehoord over kinderen die aan een noodlottig einde komen? Welkom in de wereld van John 'Speedy' Keen. Tubeway Army wil ik dus eigenlijk van de Engelse persing doen, maar ik ben te lui om naar beneden te lopen. De Nederlandse klinkt als brandhout en ga dus automatisch voor de Engelse. Hoewel de plaat 'niets bijzonders' is binnen de top twaalf is het een plaatje dat altijd goed smaakt.
Te vaak gehoord kan daarbij ook een reden zijn van een relatief lage score. Dat is ook het euvel bij 'Mama Told Me' van Three Dog Night. Het plaatje heeft heel lang op mijn verlanglijstje gestaan en sindsdien heb ik hem een paar maal te vaak gedraaid in de radioshows. Maar... het is nog altijd goed genoeg voor de top twaalf! The Walker Brothers is natuurlijk een beetje een gebed zonder einde en de plaat krijgt pas betekenis als ik in 1999 de biografie over Scott Walker heb gelezen. Er is niets veranderd in 45 jaar. Ook nu hoor je vaak de kritiek dat de media een doorgestoken kaart is en de lachwekkende boycot van de BBC is daarvan een voorbeeld. De voormalige teenybopper-groep wordt het succes van 'No Regrets' zo misgund dat de BBC het origineel van Tom Rush gaat promoten. Het geldt niet voor iedere cover van The Walker Brothers, maar in geval van 'No Regrets' is deze gewoon beter. De BBC krijgt haar zin want Tom Rush zal zijn enige hit hebben met 'No Regrets' terwijl de Walkers het vooral moet hebben van overige landen waar de plaat wél een top tien-hit wordt. Als je in Mossley in de trein stapt naar Manchester is Stalybridge het eerste station. Ashton-under-Lyne de tweede. Het zijn beide nogal grijze en grauwe arbeidersstadjes, maar over het algemeen ga ik liever naar Ashton dan Stalybridge. Toch vind ik op een zeker moment een 'charity shop' welke spotgoedkoop is met de platen. Alles is 20 pence, ongeacht of het een elpee of een single is. Daar koop ik de Engelse Tubeway Army maar ook deze van Thin Lizzy. En de laatste staat 45 jaar later nog altijd als een huis.
Ik sta er ook even van te kijken, maar het klopt wel... The Three Degrees zijn de kampioenen uit deze bak met maar liefst vijftien singles. Daartussen zitten een aantal dubbele, vooral afwijkende persingen. 'Year Of Decision' heb ik bijvoorbeeld als Nederlandse en Duitse persing. Ach ja, het neemt niet heel veel plek in beslag, mits je het bij iedere single zo gaat doen. De Nederlandse klinkt sowieso ook beter. Op 4 mei 1992 maak ik een fietstocht naar Franeker. Dat doe ik wel vaker. Er zitten een paar leuke winkeltjes in de vroege jaren negentig. 'T Allegaartje is een boedelhal tegenover het park en dat is de eigenlijke reden van de fietstocht. Het is echter maandag en dan blijkt de hal dicht te zijn. De volgende dag heb ik meer succes, ook al betekent het dat ik twee keer naar Franeker moet fietsen. Op de maandag ontdek ik een Expert-winkel met een erg interessante voorraad singles. Veel 'gouwe ouwen' en 'new old stock'. Ik koop hier bijvoorbeeld de Franse 'She Sold Me Magic' van Lou Christie, nog helemaal nieuw! Ook pik ik de Amerikaanse persing van 'Toast And Marmalade For Tea' van Tin Tin mee. Voor de Bee Gees-collectie. Albert bezorgt me deze fraaie Duitse persing en ik vind het nummer nog altijd top. In 2005 word ik uitgenodigd om te draaien op een tuinfeest. Het thema is jaren zeventig en de platen mogen niet ouder dan 1970 zijn en niet jonger dan 1979. Ik heb even in de platenkast van de gastheer mogen kijken en ik zie daar een voorliefde voor Gino Vannelli. Ik draai 'People Gotta Move' verschillende keren gedurende het feest. Een paar maanden later hoor ik het opeens op de radio in een reclame voor de ANWB. Nou en? Veel van de gasten op het feest zijn werkzaam in de reclame-branche en, nee, ik weet het niet zeker. De ANWB-reclame brengt me desondanks altijd weer terug naar dit bizarre feest.
In Engeland zijn ze geen fotohoesjes gewend en dus hoeft een band slechts voor een album of een interview op de foto. Zo is Traffic weer eens in Nederland en genieten de heren van de Hollandse keuken. Met name de kruidensigaretten smaakt hen goed. Dan komt iemand langs van de platenmaatschappij om je te vereeuwigen voor het volgende single-hoesje en zo sta je dan apestoned op de gevoelige plaat. Met name Jim Capaldi is in een andere wereld. Ik beschouw Traffic als perfecte popmuziek en noemd e platen vaak 'verwenmomenten'. Het maakt niet uit of het een live-optreden of een radio-programma is, Traffic is voor mij wat het fietslichtje voor Wendy Van Dijk is. Een ik-momentje. Het leven gaat niet over rozen, desondanks zet ik 'Easy Livin' op de tweede plek. Een aangename dreun tussen de ogen. Ondanks dat de techniek niet heeft stil gestaan in de laatste 48 jaar is dit één van de weinige hardrockplaten uit deze tijd welke nog altijd hard en ruig klinkt.
Vooruit! Nog een verwenmomentje. Op nummer 1 om precies te zijn. Ik leer 'Rendezvous 6:02' kennen middels de vaste technicus van de lokale omroep in Sneek. In verband met oriëntatie loop ik een paar zaterdagen mee met Jacques voordat ik wellicht een eigen sixties-show kan beginnen. Dat is me dan weer beloofd door de voorzitter, maar daar heeft de manager geen boodschap aan. Jacques heeft een voorliefde voor platen uit de periode van 1978 tot en met 1981 en leert me bijvoorbeeld dat ook Nederlandse Chrysalis-persingen gevoelig zijn voor 'cue burn'. Dat is het terugdraaien van de plaat om het startpunt op te zoeken. Het klopt wat hij zegt want mijn singles van Blondie en The Babys hebben allemaal dit euvel. Andere producten van Ariola-Eurodisc hebben hier minder last van. UK is één van zijn ultieme favorieten en dat brengt hij over op mij. Dit is het resultaat als je wiskunde loslaat op muziek. Het is dan op de seconde precies vijf minuten lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten