En omdat het zo lekker gaat, gooi ik meteen een extra aflevering er achteraan. Vanavond ben ik 'druk' met de radio omdat ik 'Afterglow' doe om één uur 's nachts (onze tijd) en na 'Do The 45' op zaterdag gebeurt op Soul-xotica ook vaak niet veel. Ik wil proberen morgenmiddag het laatste deel te publiceren en dan kan ik zondag eventueel een dagje vrij nemen. De foto is ditmaal gemaakt in mijn luie stoel in de woonkamer. Omdat het hoesje van Donell Rush een vervelende weerkaatsing geeft als die plat ligt, heb ik de foto ietsje 'ruimtelijker' gemaakt ditmaal.
* Mel & Tim- I'm The One (US, Bamboo, 1971)
De grote Gene Chandler zit achter de knoppen als Mel & Tim dit op de band zetten. Helaas heeft het styreen een paar diepe krassen, iets dat normaliter niet hoorbaar is bij styreen. De mannen van 'Backfield In Motion' kunnen heerlijk uit de voeten in de langzamere nummers en 'I'm The One' is daarvan een sprekend voorbeeld. Een buitengewoon smakelijk nummer! 'Put An Extra Plus To Your Love' is mede-geschreven door de heren Wylie Dixon en Simtec Simmonds en is iets meer funky. Niet onaardig, zeker niet, maar mijn voorkeur gaat uit naar het heupwiegende 'I'm The One'.
* Ronnie Miller- I Owe You Love (Canada, Stardust, 1975, re: 2003?)
Het Stardust-label is een soort van twijfelgeval. Zijn het nu ongegeneerde bootlegs of is het qua rechten niet zo netjes geregeld? Heeft het label toestemming om de catalogus van 'majors' te plunderen en zien de oorspronkelijke belanghebbenden nog een dollar terug van de verkoop? Feit is dat Stardust al bijna twintig jaar niet meer bestaat en een flinke stortvloed aan releases heeft gehad. Soms zijn het oude hits, maar vaker nog platen die populair zijn in een 'scene' en waarbij het onwaarschijnlijk is dat de 'major' op de vraag gaat inspelen. Deze van Ronnie Miller zie je niet vaak. Rechtstreeks genomen van de originele vinylsingle want in het intro hoor je dat de plaat wordt opgezet. Het origineel is op berucht Polydor-styreen en dus is een Stardust meer dan welkom. Een beetje 'modern' voor Stardust-begrippen, maar verder een zeer fraai nummer dat volgens mij de grote dag nog moet beleven. Ik ga het lot een handje helpen. Op de keerzijde een oudje van The Dynamics. 'I Need Your Love' zal ongetwijfeld de reden van aanschaf zijn geweest want dit is een 'hit' in de Northern Soul. Dat heeft onlangs nog een release gehad op Outta Sight, dus de belanghebbenden hebben toch nog iets verdiend! Ik ken 'I Need Your Love' nog van de 'Northern Soul Jukebox' en het neemt me terug naar fietstochten in de jaren 2012-13. Leuk als 'klassieker' naast 'The Duck'.
* Dorothy Moore- Love Me (US, Malaco, 1975, re: 1981)
Mark wijst meteen op het rare label en dat is als ik onderzoek ga doen naar de plaat. Dorothy heeft in 1975-76 een grote hit met 'Misty Blue', de eigenlijke a-kant van 'Love Me', en het verschijnt op het Malaco-label als 'MAL 1029'. De single die hier voor me ligt, heeft exact hetzelfde catalogusnummer maar een andere b-kant. Bovendien heeft dit het bont gekleurde Malaco-label zoals dit omstreeks 1980 werd gevoerd. Het blijkt dus een latere persing te zijn. 'Love Me' is de parel van het schijfje en verschijnt in 1977 voor het eerst als b-kant van een single. Indrukwekkende southern soul met een heerlijk soulvol zingende Dorothy. Ik lees net dat ze in 1967 'Cry Your Heart Out' heeft gemaakt als Dottie Cambridge en dat is een hele grote Northern Soul-favoriet. Nooit geweten! 'Misty Blue' is de welbekende hit en deze klinkt anno 2021 nog altijd even vers. Ik zou willen dat ik zo vers kon zijn na 46 jaar? Oh wacht...
* Freddie North- She's All I Got (UK, Contempo, 1971, re: 1975)
Mark kent zijn pappenheimers. De woorden 'Swamp Dogg' en 'Contempo' trekken meteen de aandacht van een zekere Nederlander en in dit geval gaan ze samen over één plaat. 'She's All I Got' is overigens al in 1972 door Mojo in Engeland uitgebracht en in 1975 is nog altijd genoeg vraag naar het nummer voor een tweede oplage. De toeters in het intro vertellen dat Jerry Williams Jr. in het proces is betrokken en dat klopt ook. Hij schrijft het nummer samen met Gary 'US' Bonds en produceert het ook. Het resultaat is een knaller van een plaat, maar dan opnieuw: Ik ben niet een beetje 'fan' van Swamp Dogg. Dit is echter wel één van zijn allerbeste producties voor anderen, daar zijn de meeste kenners het wel over eens. Op de keerzijde staat 'Ain't Nothin' In The News (But The Blues)' en daar hoor je de Dogg bijna zingen. Alleen kan North niet zo goed klagen en zeuren als Williams en dus hou ik het bij de a-kant.
* Sandra Phillips- We Got Love (UK, Right On!, 1976)
Oeps... deze moet ik verplicht helemaal draaien. Ik zie net dat op de b-kant de 'adult version' staat. Nu luisteren uiteraard alleen maar volwassenen naar 'Do The 45', maar onze licenties houden in dat we het 'clean' moeten houden. Ik hoop dat er gehijgd mag worden op de radio want daar begint dit plaatje meteen mee. Meteen naar de pikante versie dan. Deze begint al niet met gehijg en dat is opvallend. Okay, het is feitelijk een 'part 2' waarbij Phillips té opgewonden blijkt om een zin normaal te kunnen zingen. Ik vermoed dat de vleeswaren in de schappen blijven liggen en dat deze gewoon als 'novelty' past tussen twee andere sensuele platen. Voor het liedje moet je echt de a-kant hebben.
* Wilson Pickett- Fire And Water (Frankrijk, Atlantic, 1972)
In 1999 koop ik op de markt in Ashton-under-Lyne een paar nieuwe cd's tegen afbraakprijzen. Ik ben danig teleurgesteld als blijkt dat het gebrande cd's zijn met kleurenkopieën van de hoesjes. Dat is dan alleen de voorkant van de boekjes en de achterkant van de jewelcase. Ik verlies hier kostbaar geld aan een compilatie van The Free. Het is het verzamelde werk dat in 1990 door producent Bob Clearmountain is geremixed. Hem kennen we van Bryan Adams en zijn werk op de cd van The Free is erg mwah. Alle pit ontbreekt in de nummers. Ik leer middels dit schijfje wel 'Fire And Water' kennen dat stiekem uitgroeit tot een favoriet. Wilson Pickett hoort het nummer met dezelfde oren en vind dat dit een alternatief mag krijgen. Het wordt een zompig soul-feestje voordat Pickett zal overstappen naar RCA en andere labels en aan kracht zal inboeten. Dit klinkt als klassiek Pickett-werk dat met gemak uit 1967 zou kunnen komen als The Free het niet pas in 1970 had gepubliceerd. Op de b-kant de klassieke ballade 'Pledging My Love' maar het gaat mij echt om 'Fire And Water'.
* J.P. Robinson- You Got Your Thing On A String (US, Alston, 1968)
Als we het over een zeer ondergewaardeerde zanger hebben dan moet ik J.P. Robinson noemen. Hij kan rocken als hij wil, maar is op zijn best in de midtempo stukken en de ballades. Hij moet zich lekker laten gaan. 'You Got Your Thing On A String' klinkt als een nummer dat ik al dertig jaar ken en even lang 'mis' in mijn verzameling. Als je denkt dat je het wel hebt gehoord, is er een kleine 'key change' met extra tamboerijn en gaat het nummer een nieuwe fase in. Op de keerzijde staat de ballade 'Love Is Not A Stranger' en daar kan J.P. heerlijk 'deep' gaan tot zover de gemeentelijke vergunning het toelaat. Een welkome aanvulling op de J.P.-collectie.
* Donell Rush- Symphony (UK, ID, 1992)
Op SBS6 wordt 'Hart Van Nederland' achtmaal verplaatst omdat de film 'uitloopt'. Alsof ze van tevoren niet de eindtijd kunnen uitrekenen. Bij de NPO hebben ze het in de jaren negentig andersom. Op doordeweekse dagen wil 'Klokhuis' nog wel eens vijf minuten te vroeg zijn afgelopen en moet worden gewacht op 'Lingo'. Tijd voor een muziekje en dat is vaak hetzelfde! Het brengt dan wel 'Diggin' van Sjako! in mijn verzameling alsook 'Spend Some Time' van Brand New Heavies. Dan ontdek ik ook het overige werk van de Heavies en ga ik mezelf 'fan' noemen. Verrek, ik ga meteen kijken of 'Spend Some Time' een vinyl-release heeft gehad en wat dat gaat kosten. Alleen als 12" en kost geen drol. Brand New Heavies verzorgt in 1992 eveneens de remix van deze Donell Rush-single en dat klinkt erg smakelijk in mijn oren. Het is de b-kant van de single en heeft net iets meer 'oomp' in de groove. Het tempo ligt een tikkeltje hoger als bij het origineel en het arrangement is speelser. Overduidelijk de Brand New Heavies-aanpak en daar lust ik wel pap van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten