Wellicht denk ik té moeilijk? In mijn kindertijd wordt 'Iedereen kan schilderen' druk geadverteerd op de televisie. Als je de kleurcodes opvolgt en precies binnen de lijntjes kleurt, heb je enige tijd later de Mona Lisa geschilderd. Of het Melkmeisje, om het dichterbij huis te houden. Zelf heb ik dat nooit gezien als 'kunnen' schilderen. Voor mij is schilderen meer dan binnen de lijntjes kleuren. In geval van vrije expressie moet je je gevoelens overbrengen op het doek, bij het naschilderen komt er nog een stukje geheugen bij kijken en heb je een blindelings vertrouwen nodig in de schilderende hand. Met potloden en viltstiften is het al moeilijk genoeg voor mij om binnen de lijntjes te kleuren, laat staan dat ik probeer op de millimeter te schilderen. Hoe zit het dan met fluiten? Kan ik fluiten? Ik heb het ooit wel onder de knie gehad. Echt fluiten, niet het slissen van de tong met de hoge giltoon als gevolg. De lippen samenpersen en dan fluiten. Ik ben het inmiddels helemaal verleerd, zo ben ik er vanmiddag achter gekomen. Ik kan wel een beetje spelen met de tong en zo een soort van Bryan Ferry-fluitje krijgen, maar doorgaans zing ik liever binnensmonds. Moeten we het op Soul-xotica over fluiten hebben? Ja, vandaag wel want ik zet de schijnwerpers op de Australische Molly Lewis.
Ik kan er niks aan doen, maar ik krijg altijd een lollig gevoel als ik de naam 'Molly' hoor. Ik leer in Engeland dat vrouwen met de naam Maureen al gauw Molly worden genoemd, net zoals een Bill vaak William als geboortenaam heeft. Molly heeft iets kinderlijks. Waarom associeer ik het met een olifantje uit een tekenfilm? Toy Dolls zingen immers over 'Nellie The Elephant' en van Dombo kan ik evenmin een Molly maken. Feit is dat ik van nature al interesse heb als ik een zangeres zie met de naam Molly. Mijn excuses aan hardrocker Molly Hatchet. Bovendien doet de combinatie van Molly en Lewis een belletje rinkelen. Er zijn meerdere hondjes die naar de naam Bello luisteren en zo heeft de alternatieve muziekwereld tegenwoordig twee verschillende artiesten met de naam Molly Lewis. Ik schijn het achteraf vooral te kennen van de Californische Molly Lewis. Een beetje een cult-idool dat met haar ukelele, over 'lullig' gesproken, eigenzinnige covers doet op Youtube en ook eigen werk heeft opgenomen. Dit verhaal gaat niet over haar. Het is een paar weken geleden dat ik door de nieuwe releases ga. Het is een dinsdag en in 'Tuesday Night Music Club' richt ik me onbewust wel eens teveel op de singles. Zo kom ik echter wel in aanraking met 'Oceanic Feeling' van Molly Lewis.
Ik skip snel door de preview van een minuut maar tot zover ik kan horen, zit er geen zang in het nummer. Ik moet normaal gesproken niet veel hebben van instrumentale muziek, maar vooruit... 'Oceanic Feeling' duurt krap drie minuten en dat durf ik wel aan. Ik val van de ene verbazing in de andere als ik het helemaal hoor. Ik moet het eerst denken aan 'Help De Dokter Verzuipt'. Of een dergelijke Nederlandse film uit de jaren zeventig. Zo heb ik onlangs nog 'Dokter Pulder Zaait Papavers' gezien en daar zou ik 'Oceanic Feeling' bij kunnen denken. Een loepzuiver fluitje over een aangenaam voortkabbelend deuntje en dan aangevuld met een saxofoon. Na drie minuten ben ik niet zeker waar ik naar heb geluisterd, maar feit is dat ik het nummer daarna nog vaak aan de speellijst zal toevoegen. Zo ook afgelopen dinsdag en dat is het moment dat ik besluit om eens verder te duiken in de materie.
'Onze' Molly Lewis fluit. En niet zomaar even uit de losse pols een melodie interpreteren, maar écht fluiten. Ze kan naar eigen zeggen geheel niet zingen, ze zou teveel vibrato in haar stem hebben, maar ze heeft zich jaren lang toegelegd op het eigen maken van het kleinste muziekinstrument van de wereld. Ze heeft op verschillende concoursen grote indruk gemaakt en nu heeft het altijd eigenwijze Jagjaguwar-label haar een contract aangeboden. 'Oceanic Feeling' lijkt het voorproefje te zijn van een een volledig album waar ik nu al stiekem naar uitkijk!
Molly beschrijft een gemiddeld optreden voor een nietsvermoedend pop-publiek. 'Eerst begint iedereen te lachen omdat ze denken dat het een gimmick is. De eerste twee minuten verwacht het publiek dat je elk moment de fout kan in gaan. Een foute aanzet of een valse noot, hetgeen betekent dat het grapje is afgelopen en ik kan beginnen met zingen. Als dat na twee minuten nóg niet is gebeurd, zie je een zekere rust komen in de zaal'. Ik onderschrijf het helemaal want het enige bezwaar bij 'Oceanic Feeling' is dat het té kort is. Ik zou gemakkelijk een half uur naar haar fluitkunsten kunnen luisteren. Alhoewel? Daar moet ik nog even geduld voor hebben, maar ik ga het zeker proberen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten