Nu heb ik de afgelopen maanden wel iets gemerkt van de Brexit. Met name de pakketten van Mark doen langer over de reis naar Uffelte, maar vooralsnog kan ik daar wel mee leven. Bij het pakket van Rarenorthernsoul heb ik op zichzelf ook nog wel even geduld. Ook al zou het drie weken moeten duren. De verbazing is echter als woensdag het andere Engelse trio binnenkomt en deze slechts een week over de reis hebben gedaan. Ik heb immers wel eerder besteld bij Rarenorthernsoul en zelfs vóór het eerste Brexit-referendum in 2016 staat daar drie werkdagen voor. Op maandag of dinsdag besteld, is altijd voor het weekend in huis. Ik heb woensdagavond een bericht gestuurd via Discogs. Vrijdagmorgen krijg ik antwoord. Ze hebben abusievelijk een 9 getypt in plaats van een 0 en dat maakt dat de track and trace-code niet wordt herkend door Royal Mail. Uit hun informatie blijkt dat het pakket al sinds maandag in Havelte ligt. Vreemd? Ze zijn blijkbaar niet aan de deur geweest? Dan kijk ik verder in de gegevens en zie dan opeens iets dat helemaal nieuw is voor mij: Een remboursbedrag...
De Brexit is officieel in werking getreden. De pakketten moeten nu worden voorzien van douaneformulieren. Zoals gewoonlijk geeft de verzender een minimale waarde op. In geval van Rarenorthernsoul is dat twintig pond voor achttien singles. De platen hebben wel iets meer gekost dan twintig, maar vooruit maar! Vooralsnog lijkt de regel dat je bij een waarde boven 22 euro belasting moet betalen in Nederland en dat vanaf 1 juli dat ook geldt voor kleinere bedragen. Ik doe niet moeilijk omdat het de eerste keer is en heb de kosten betaald, alleen...? Voor alleen belastingen heb ik teveel betaald, mits de douanier het pondteken heeft aangezien voor een '1'. Het bedrag is reëel bij een waarde van 120 pond. Ik heb daarom gistermiddag meteen bezwaar aangetekend en het is afwachten of ik nog iets terug krijg. Het zijn dus iets duurdere platen geworden dan dat ik aanvankelijk had gedacht, maar ik heb in de tien jaar dat ik internationaal koop nimmer invoerkosten hoeven te betalen en dus neem ik een paar eerdere aankopen in gedachten om mezelf te troosten. Het pakket bevat negentien singles waarvan vandaag de eerste zes.
* The Jeff Beck Group- I've Been Drinking (UK, RAK, 1968, re: 1973)
De aanleiding op Discogs is een nieuwe uitgave die in de aflevering van morgen langskomt. Ik heb hem reeds in de mailinglijst gezien, maar zoek op Discogs of iemand stiekem goedkoper is. Nee, niet echt. Ik bestel de plaat dus bij dezelfde zaak maar dan met een andere naam. Ik ga eens zoeken naar 'goedkope' platen en zie dan dat ze nog altijd de Buydiscorecords-handel hebben: Soul- en disco-platen met manco's of net niet 'exclusief' genoeg om op de website te komen. De platen lopen uiteen van een pond tot zes pond (het laagste bedrag op de website) en bevat ook een hoop algemene pop. Ik besluit ook wat boodschapjes te doen voor de algemene bakken. Jeff Beck is daarvan een voorbeeld. 'I've Been Drinking' staat op legio 'Back To The Sevenites'-cd's op naam van Rod Stewart. Het is inderdaad ook Rod The Mod die de zang hanteert en in de tijd bij Beck het pseudoniem Jeffery Rod gebruikt. Het is een lekker bluesje over Rod die weer eens teveel heeft gezopen en zich de volgende dag niet goed weet te herinneren wat er allemaal is gebeurd. Uiteraard met Jeff Beck's kenmerkende gitaarspel in de brug. Op de keerzijde staan uitvoeringen van 'Morning Dew' en 'Greensleeves', maar daar ben ik nog niet aan toe gekomen.
* Archie Bell & The Drells- Here I Go Again (UK, Atlantic, 1969, re: 1972)
Zo'n plaatje dat ik steeds vergeet te kopen. Het is in Engeland in 1972 een hele grote hit geworden dankzij de Northern Soul en dus niet moeilijk te vinden of duur in aanschaf. Dan heb ik het uiteraard over de Engelse uitgave. De plaat uit 1969 zou volgens 45cat 32 euro kunnen kosten. Dat valt op zichzelf ook nog wel mee. De Engelse staat in Mint op elf euro en... daar komt de mijne niet bij in de buurt. Het vraagt meteen al om een upgrade en daar moest ik mezelf maar eens op trakteren. Het 'hartje' ontbreekt (daarvan ben ik overigens op de hoogte) en de plaat is stevig gedraaid met een té hoge naalddruk. Er blijft niet veel van het geluid over terwijl het zo'n fijne plaat is! De combinatie tussen Archie en Gamble en Huff is puur goud. Ook al komt er een upgrade, verder dan de reserve-Blauwe Bak zal het voorlopig niet komen.
* Sonny Charles- One Eyed Jacks (US, Highrise, 1982)
Laat me maa meteen naar de b-kant gaan. Op de a-kant staat een cover van 'Always On My Mind' en daar kan Sonny weinig aan veranderen. Het is dus even saai als Willie Nelson en Elvis bij elkaar en kilometers verwijderd van de Pet Shop Boys die het nummer, mijns inziens, meerwaarde hebben gegeven. 'One Eyed Jacks' is echter prettige disco. In mijn laatste pakket van Mark zit een single van Sonny Charles uit dezelfde periode, maar die blijkt totaal uit het lood te zijn. Ik hoop daar binnenkort een upgrade van te krijgen. Deze kan in ieder geval in de koffers!
* Bill Cosby- Little Ole Man (UK, Warner Bros., 1967)
Ik ben eigenlijk altijd meer 'fan' geweest van 'Hurray To The Salvation Army Band', zijn parodie op 'Purple Haze' van Jimi Hendrix, maar de Engelse persing van 'Little Ole Man' ligt goedkoop te zijn bij Rarenorthernsoul. De plaat heeft een zwaar leven achter de rug en dat is hoorbaar, maar desondanks is het een harde opname. Ik was vanavond tijdens de show even vergeten dat Cosby in de 'cancel-culture' zit vanwege aantijgingen van seksueel misbruik en onder andere met kinderen. En dat hij momenteel vast zit voor een aantal van deze zaken. Maar net als bij Gary Glitter en Jonathan King vind ik dat totaal niet van belang zijn bij mijn platenhobby, maar ik kreeg vanavond wel een nare reactie op de plaat.
* The Drifters- Kissin' In The Back Row Of The Movies (UK, Bell, 1973)
Een plaatje waarbij ik nog even loop te dralen. Hij is méér dan een pond en niet helemaal Mint, maar vooruit... ik neem hem mee. Ik heb hem vanavond gedraaid in de show als vreemde eend in de bijt en moet erkennen dat hij stevig is genoten. Vooral in het einde is een lichte 'distortion' waarneembaar, maar ik doe het ervoor. De plaat komt overigens gewoon in de jaren zeventig-bak.
* The Electronics- Love Love Love (US, Soul Galore, 1975)
Ook zoiets. Dit neem ik ook mee voor een pond en ik heb eigenlijk al spijt als ik het terug zie in de bestelling. Voor zo'n plaatje moeten we écht terug naar 1975. Een tijd zonder internet en Youtube plus dat de radio alleen de populaire hits speelt. Als je Northern Soul-danser bent en je wilt een dansroutine ontwikkelen op een bepaalde plaat, dan ben je overgegeven aan de circulerende bootlegs of deze malle plaatjes op het Soul Galore-label. The Electronics brengt een instrumentale versie van 'Love Love Love' van Bobby Hebb. Het geeft het juiste danstempo met de melodie vertegenwoordigd door een piano en de Moog-synthesizer. Op papier is het leuk, op de plaat een drama. Op de b-kant hetzelfde laken een pak met 'They Say' van Delbert McClinton. Wat moet ik doen met deze plaat? Toch maar in de reserve-Blauwe Bak gooien? Laten we dat maar doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten