Niet te geloven dat over de ene maand in 1995 bijna niets is te vertellen en dat ik over november 1995 bijna een boek zou kunnen schrijven. Ik denk overigens niet dat ik heel erg gelukkig zou worden als ik zou proberen een boekwerk samen te stellen uit deze maand, maar dat is weer een ander verhaal. Ik heb 'het grote nieuws' een paar weken uitgesteld maar op de valreep van november zal ik het jullie alsnog vertellen. Het begint allemaal bijna een jaar geleden. In december 1994 werk ik weer op de gemeentewerkplaats in Heeg. Op een maandagochtend heeft Flip werk voor mij. Het is winters koud en dus hoef ik niet stenen te stapelen of een ander klusje buiten te doen. Daarvoor in de plek mag ik in de loods aan de gang waar de verkeersborden staan. Ik heb me dikwijls afgevraagd wat het allemaal niet kost: Van die tijdelijke borden met instructies. Plakletters groeien immers ook niet aan een boom? Deze ochtend leer ik de procedure van het maken van zo'n bord. Er komen wel plakletters aan te pas, maar deze dienen slechts als sjablonen voor de letters op de oranje ondergrond. In plaats van buiten te zwoegen in de stenen mag ik nu plaats nemen achter een tekentafel met een oranje bord, plakletters, potlood en plakband. Het voelt alsof ik promotie heb gemaakt....
Ik weet de boodschap nog goed te herinneren. De Skatting, de verbindingsweg tussen Oosthem en Heeg, is tijdelijk afgezet wegens werkzaamheden. Verkeer richting Heeg moet de letter H volgen. Eerst worden er een groot vlak aan afplaktape over het oranje bord geplakt. Daarop worden de letters gelegd die op het bord moeten verschijnen. Met een potlood de sjablonen tekenen op het plakband en met een afbreekmesje de letters uitsnijden. Vervolgens met zwarte verf over het plakband en laten drogen. Even later voorzichtig het plakband eraf en... zie hier het resultaat! De boodschap staat mooi recht en luid en duidelijk op het bord. Ik wens even dat dit mijn dagelijkse werk zal worden, maar helaas... Een dag later sta ik alweer in de stenen en kijk ik een beetje sip als ik zie dat Flip inmiddels het werk weer heeft opgepakt.
Een paar maanden eerder ben ik betrokken geweest bij de demontage van een oude houtschuur en de wederopbouw naast de houtzaagmolen in IJlst. Ik weet het nog goed: Het is de ochtend nadat ik NoFX in Het Bolwerk heb gezien. De alcohol is nog niet volledig uit mijn lichaam verdwenen en ik sta op mijn benen te trillen als ik in de nok ben van de herrezen houtschuur. Theo haalt me naar beneden en stelt voor dat ik, op de grond, maar planken moet gaan beitsen. Dat is mijn eerste kennismaking met het schilderen, de verkeersborden in december doen de vonk definitief overspringen. In de zomer van 1995 heb ik een besluit genomen: Ik wil schilder worden! Theo en zijn collega (Germ, als ik me niet vergis?) werken op dat moment als docent bij een leerwerkcentrum in Sneek: Intertec. Het bestaat inmiddels niet meer. Germ is de timmerman, Theo de schilder. Ze geven een praktijkopleiding jachtbetimmering en -schilderen voor langdurig werklozen of mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Hoewel ik een raar meubel ben in deze tijd heb ik, met name bij Theo, een goede indruk achtergelaten. Ik probeer aanvankelijk in de zomer van 1995 om een stageplek te vinden waardoor ik naar de schildersvakopleiding in Zwolle kan. Daar slaag ik niet in en dan wordt geopperd dat ik wellicht bij Intertec kan beginnen. Dat is in novmber 1995 een feit.
Toch heb ik er aanvankelijk een hard hoofd in. De onlangs gememoreerde consulent van de gemeente heeft me toegesnauwd dat 'als ik bij Intertec een potje ervan maak, dat hij ervoor zou zorgen dat ik nooit meer ergens aan de bak zou komen'. Ik ben zeer onzeker in deze tijd en mijn eigenwaarde is ook wel eens groter geweest. Theo is mijn begeleider bij Intertec en hij voelt iets van mijn spanning. Als ik mijn zorgen uit, zegt hij: 'Laat die consulent maar mooi in de boom gaan zitten. Als ik een probleem heb met Gerrit dan los ik dat met Gerrit op en vooralsnog heb ik geen problemen met Gerrit'. Dat zijn de woorden die ik nodig heb. Vanaf dat moment groeit mijn eigenwaarde stukje bij beetje, ook al zal het een half jaar duren voordat het op een acceptabel niveau zit.
2325 You Make Me Feel-Sylvester (NL, Fantasy, 1978)
2326 Shambala-Three Dog Night (NL, Probe, 1973)
2327 Are Friends Electric?-Tubeway Army (NL, Beggars Banquet, 1979)
2328 Ring My Bell-Anita Ward (US, Juana, 1979)
2329 Clapping Song-Witch Way (Frankrijk, Hexagone, 1973)
2330 We Can Work It Out-Stevie Wonder (NL, Tamla Motown, 1970)
Van Three Dog Night, Witch Way en Stevie Wonder weet ik zeker dat ik ze in november 1995 in Heerenveen heb gekocht. Sylvester en Tubeway Army zijn vermoedelijk van een maand eerder en bij Anita Ward weet ik het domweg niet te herinneren. Hoewel de fotomodellen allemaal de originele singles zijn zoals ik ze een kwart eeuw geleden heb gekocht, heb ik verschillende platen toch al eens 'upgrade' gegeven door een andere persing. In 2016 koop ik bijvoorbeeld de Engelse persing van Sylvester met 'Was It Something I Said' op de keerzijde dat nog Week Spot is geweest. Ik meende altijd dat de Nederlandse de instrumentale versie op de b-kant had, maar ik zie nu dat dit hetzelfde nummer is. De Nederlandse heeft zijn beste tijd gehad en de Engelse klinkt een stuk beter. Ik geloof dat ik 'Shambala' wel in fotohoes heb gehad, maar vooralsnog staat deze oude in de jaren zeventig-bak. Van Tubeway Army heb ik in 1998 in Stalybridge, nabij Mossley, de Engelse persing gekocht welke ik ook meestal draai. Anita Ward heeft in 2016 gezelschap gekregen van de Engelse persing. Witch Way heb ik later nog een paar maal gekocht, maar steeds zonder fotohoes. Stevie Wonder en Witchway hebben beide ooit in de Blauwe Bak gestaan, maar dat is alweer lichtjaren geleden.
Tot zover de singles die ik tot november 1995 heb gerekend. Volgende maand bied ik jullie 38 singles aan in vier afleveringen. De laatste week van december hou ik uiteraard gereserveerd voor het terugblikken op het afgelopen jaar, tot zover ik daar belang bij zou hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten