Het was me mijn weekje wel, zeg. Ik heb op een bepaald moment in het openbaar verzucht waarom alle betreffende instellingen precies deze week hebben uitgekozen om hun post te versturen. Daar komt dan ook nog ziekte en vakantie bij van een aantal collega's en voor je het weet ren je de benen onder kont vandaan om de bende in de brievenbus te krijgen. Donderdag ben ik zo bekaf dat ik besluit om 'Afterglow' een week te laten schieten en vroeg te gaan slapen. Vrijdagavond zou ik wel tijd hebben gehad voor Soul-xotica, maar wil ook graag up-to-date blijven met het wereldnieuws. Dan is het nu zondagmiddag. De regen stort bij millimeters tegelijk naar beneden. Hoewel ik nog wel hoop dat ik straks even een frisse neus kan halen, is dit het uitgelezen moment om de schade in te halen voor wat betreft Soul-xotica. De Week Spot is het laatste bericht en dat is normaliter op dinsdag. Op woensdag doe ik 'Het zilveren goud' en vanavond zelfs met twee aanvullingen!
Bij 'Het zilveren goud' van vorige maand heb ik me dikwijls afgevraagd waar alle platen waren gebleven. Ik had toen een fietstas aan mijn Solex hangen en deze zat tot aan de nok toe vol. Afgelopen week bedacht ik zo opeens een plaatje dat ik zeer zeker heb gekocht op de markt in Thialf en zojuist is daar een tweede bij gekomen. Dat opent nieuwe wegen want de platen hebben, van origine, een kenmerk op de hoesjes en daarvan heb ik er meer! Enfin, als ik ze tegenkom, gaan ze in de betreffende maand mee in 'Het zilveren goud' want een eerste schets van de serie in 2021 laat zien dat het niet erg druk wordt. Wel héle mooie singles en betere herinneringen aan 1996 dan aan 1995. Ik heb het vorige week gehad over John Wright. Zijn tournee in oktober 1995 is georganiseerd door iemand die eigenlijk zijn specialisme in de blues heeft. Ik ken hem omdat hij werkt bij Amicitia, dé bioscoop en schouwburg van Sneek. Met name op zondagavond is Amicitia een soort van veredelde kroeg voor mij geworden. Over een paar maanden zal The Scrum haar deuren openen en dan kan ik daar gaan hangen. Al Dickinson is een paar maanden eerder ook al in Sneek. Al is een blueszanger uit het Engelse Newcastle en ook hij krijgt een tournee aangeboden. Bovendien wil hij vanuit Sneek opnames maken voor een nieuwe cd. Een kennis van de boeker heeft een flatappartement in Sperkhem en is langere tijd niet aanwezig. Al kan desnoods daar een paar weken logeren. Het huis is aan de Bourbonstraat en volgens mij is dan al het idee om iets te doen met 'Bourbon Street'. Ik bezoek alle lokale concerten van Al en ook kom ik geregeld buurten op de Bourbonstraat. Voor het laatst op een zaterdagmiddag, enkele uren voordat Al terug gaat naar Newcastle. Ik zal met Koninginnenacht 1996 nog met Al mee gaan naar een concert in Makkum. We zijn op een bepaald moment ook nog vrienden geweest op Facebook. Ik weet dat hij recent (een paar jaar geleden) nog eens een Nederlandse tour heeft gedaan, maar verder zijn we elkaar uit het oog verloren. Hij gebruikt nog steeds wel een quote uit een Sneeker Nieuwsblad-recensie voor zijn biografie.
Over recenseren gesproken... Die avond bevind ik me in Het Bolwerk waar een Nederlandse band optreedt die ik enkel van naam ken. Ik heb hun biografie gelezen en het maakt me wel nieuwsgierig. Let wel: We hebben het over 1995 en dus nog geen Youtube of streaming-mogelijkheden. Van het gros artiesten en groepen dat ik recenseer in deze jaren liggen de cd's niet bij de lokale platenboer. Het is onvergetelijke avond... Ik heb er al eens eerder over geschreven. Op 2 mei 2016 zeg ik uit mijn hoofd. Dan is het twintig jaar sinds de 'bevrijding'. Vanavond in november 1995 is de opmaat naar deze 'bevrijding'. Op het podium staat The Gathering uit het zonovergoten Oss. De band is begonnen met woeste deathmetal en experimenteert al vroeg met vrouwenstemmen en synthesizers. In 1995 is het geheel tot wasdom gekomen met de aanstelling van Anneke Van Giersbergen als frontvrouw en het album 'Mandylion' dat dan juist is verschenen. Ik loop de zaal in met een glaasje bier en ga staan. Het drankje is binnen een paar minuten op en dan...? Ik blijf staan, met open mond, en het lege glas in de hand. Zo blijf ik staan totdat The Gathering het laatste nummer heeft gespeeld. Normaal gesproken duik ik nog de kroeg in na een concert. Vanavond niet. Ik ga rechtstreeks naar de snackbar voor een klein hapje en fiets (of rij) terug naar huis. Sinterklaas bezorgt me contanten in 1995 en ik wissel het om voor 'Mandylion'. Fan voor het leven? De opvolger van 'Mandylion' heet 'Nighttime Birds' en uiteindelijk ben ik het album gaan waarderen, maar ik heb het er in het begin erg moeilijk mee. Ik probeer het nog eens met 'How To Measure A Planet', maar het is me dan al té symfonisch geworden. In 2009 vind ik 'Nighttime Birds' opnieuw op cd en dan smaakt het album al beter. Een jaar later koop ik ook de gelimiteerde vinyl-uitgave van het album.
Laat me eens gaan kijken naar de singles. Donovan heb ik afgelopen week bedacht. Ik denk dat ik het oude exemplaar heb weggegooid want die ik héél erg 'off-centre'. De huidige heb ik een paar jaar geleden voor een euro op de kop getikt bij 'De Tafel'. David Copperfield schiet me vanmiddag te binnen en ik weet zeker dat ik binnenkort meer platen ga vinden die ik achteraf gezien in oktober heb gekocht.
2311 My Name Is David Copperfield-The David Copperfield Style (NL, Philips, 1968)
2312 Die Goeie Ouwe Tijd-Gerard Cox (NL, CBS, 1974)
2313 Poor Little Boy-The Dells (US, Vee Jay, 1965)
2314 Hurdy Gurdy Man-Donovan (NL, Epic, 1968)
2315 Could It Be Magic-Barry Manilow (Frankrijk, Arista, 1975)
2316 A Certain Smile-Johnny Mathis (NL, Fontana, 1958)
The Dells staat sinds jaar en dag in de Blauwe Bak-koffer. Donovan heb ik bij nader inzien in 1995 in de Duitse persing gekocht. Mijn huidige is een Nederlandse persing. Minimaal verschil behalve dat de 'nieuwe' minder hard jengelt. Hoewel het nummer zelf daar natuurlijk al aanleiding tot geeft. Deze woensdag een aflevering met maar liefst acht singles!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten