Het is onbezonnen actie, maar het is uitgevoerd voordat ik het goed en wel in de gaten heb. Ik ben vanmiddag een pakketje aan het bezorgen en ik loop af op de voordeur van huisnummer 40 als ik zie dat ik bij 42 moet zijn. De beide tuinen worden gescheiden van een tot de grond gesnoeide heg en in een vloeiende beweging wil ik hierover springen. Niet té hoog gesprongen. Ik blijf met mijn rechterschoen achter een stronkje heg hangen terwijl mijn linkervoet op de tegels terecht komt. Ik val niet en hou ook het pakje stevig vast. Toch maak ik een hele vreemde schroefbeweging. Aanvankelijk is het vooral de schrik dat me parten speelt, maar eenmaal thuis en een beetje ontspannen 'voel' ik opeens de beweging. Het trekt van mijn rechterbil via de rug naar de nek. Ik heb al geprobeerd te slapen maar dat wil niet echt. Morgenochtend maar eens bekijken hoe de vlag er dan bij hangt. Nu ik wakker ben, kan ik nog wel een aflevering 'Verzamelwoede' er tegenaan gooien. Ditmaal een bak waarbij het kiezen van de nummer 1 een stuk lastiger is geweest.
De zeventiende bak uit de jaren zeventig trapt af met 'Cecilia' van John & Ann Ryder. Dat is tevens de laatste single uit de 'R'. Op nummer 2 vinden we reeds Sad Café en de bak loopt door tot 'Coz' I Luv You' van Slade. Na 'Get Down And Get With It' de tweede van de band in de bak en de rest staat in de achttiende jaren zeventig-bak. Vandaar dat we Noddy Holder en zijn mannen niet tegenkomen in het overzicht van de artiesten en groepen met drie of meer singles. Dat zijn in dit geval: Sailor (5), Sandra & Andres (4), Sandy Coast (3), Santana (5), Leo Sayer (3), Neil Sedaka (3), Sheila B. Devotion (4), Tony Sherman (4), Shirts (3), Shocking Blue (12), Shoes (5), Shuffles (3), Labi Siffre (3), Joe Simon (4), Simon & Garfunkel (3) en Sister Sledge (3). De top twaalf moest na lang beraad er zo uit zien:
1. Wildflower - Skylark (NL, Capitol 5C 006-81635, 1972)
2. A Little More Line - Labi Siffre (Duitsland, Polydor 2001065, 1970)
3. What Can I Say - Boz Scaggs (NL, CBS 4869, 1977)
4. Jesus Was A Cross Maker - Judee Sill (NL, Asylum 5C 006-93324, 1972)
5. Never Marry A Railroad Man - Shocking Blue (NL, Pink Elephant 22.040, 1970)
6. Emotions - Samantha Sang (UK, Private Stock PVT 128, 1977)
7. Howzat - Sherbet (NL, Epic EPC 4574, 1976)
8. True Love That's A Wonder - Sandy Coast (NL, Polydor 2050 083, 1971)
9. Sailor - Sailor (NL, Epic EPC 3019, 1975)
10. Every Day Hurts - Sad Café (NL, RCA Victor PB-5180, 1979)
11. Symfonietta - Serenade (NL, Negram NG 200, 1970)
12. Osaka - The Shoes (NL, Polydor 2050 014, 1970)
In feite lust ik alles van The Shoes maar mijn voorkeur gaat dan wel uit naar het Polydor-werk van de groep. Voor wat betreft deze jaren zeventig-bak gaat het dan tussen 'Osaka' en 'Adios Corazon' en dan kies ik toch voor de grote hit. Het originele exemplaar dat ik in de zomer van 1994 heb overgenomen van mijn toenmalige buurvrouw. Haar naam op het hoesje geeft de plaat nog extra sentimentele waarde. Ik heb ergens een zwak voor de vroege producties van Eddy Ouwens en Serenade is daar eentje van. De groep maakt 'ingewikkelde' muziek als Ekseption, maar dan met een productie welke iets té gekunsteld klinkt. Bassist van de groep is Harry Emmery die tot een paar jaar geleden regelmatig jazzconcerten organiseerde in Steenwijk en omgeving. Het is nimmer tot een 'meet and greet' met signeersessie gekomen. Sad Café is een plaatje dat ik pas sinds de laatste jaren ben gaan waarderen. Had ik al eens verteld dat ik Sailor 'live' heb gezien? De groep speelt ergens in de nieuwe eeuw op het Dicky Woodstock-festival. Bij Sandy Coast zit ik te dubben tussen 'True Love' en 'Just A Friend', maar de keuze valt toch op de grote hit. Ik heb recent ontdekt dat de plaat ook in Amerika is uitgebracht en daar 'Do What You Gotta Do' heet. Bij Sherbet heb ik slechts een paar weken geleden geleerd dat de plaat vol zit met cricket-termen. Zo leer je iedere dag weer iets over een plaat die je al jaren kan dromen.
Samantha Sang is niet alleen een heerlijk plaatje maar bovendien een Engelse persing en daardoor kan het al helemaal niet meer stuk bij. Je hoort Samantha overigens nauwelijks want het zijn de gebroeders Gibb die de overhand hebben op de plaat. Van Shocking Blue heb ik feitelijk eentje meer want ik heb sinds vorig jaar een extra exemplaar van 'Never Marry A Railroad Man'. Voor de foto gebruik ik echter mijn exemplaar uit 1990 dat in 1992 nog eens in het Sneeker Nieuwsblad heeft gestaan bij een interview met voormalig Shocking Blue-gitarist Martin Van Wijk. 'Shocking Blue in betere tijden' is wellicht een beetje grof tegenover Van Wijk die feitelijk de plek in neemt van Robbie Van Leeuwen. Ik moet de raster ook nog ergens hebben. Judee Sill heb ik ook dubbel in de bak. Eenmaal met 'hartje' en eenmaal met rond middengat. Nogmaals, je moet wat verzamelen om op zoveel singles uit te komen.
Bij Boz Scaggs is het een beetje lastig. Ik zou namelijk ook voor 'Lido Shuffle' kunnen kiezen. Als ik 'Lowdown' in de bak had gehad, zou de keuze daarop zijn gevallen. 'What Can I Say' is echter een andere grote favoriet. Ik heb de single omstreeks 2012 zelfs in de Blauwe Bak zitten! Het kost me dan een aantal exemplaren totdat ik een goed klinkende en draaiende single vind. Labi Siffre is helemaal een recente ontdekking. Deze plaat heb ik op vrijdag 21 februari 2020 gekocht bij mijn uitstapje naar Emmen. Een magische dag, ook al voelt het deze vrijdag niet zo. Het is immers een paar weken voordat de beperkingen optreden. Een maand later zou het uitstapje al ondenkbaar zijn geweest. Ik heb inmiddels ook al een cover van 'A Little More Line' gehoord welke in de soul-categorie valt, maar eerlijk is eerlijk... ik vind het niet bij Labi's uitvoering halen.
Als ik zou kunnen trouwen met een plaat dan zou dat waarschijnlijk 'Wildflower' van Skylark worden. De single is eerder dit jaar voorbij gekomen in 'Het zilveren goud' en dat is de eerste keer in jaren dat ik hem weer eens draai. Ik zou mezelf eens moeten trakteren op een beter exemplaar. Omstreeks 1999 heb ik het ook op een verzamelelpee staan en zodoende eindigt het op één van mijn cassettebandjes. Daar groeit het nummer verder en staat het voor mij synoniem aan de relatieve eenzaamheid die ik heb gevoeld tijdens mijn verblijf in De Bilt. Het cassettebandje met onder andere Skylark is dan een fijne manier om even te vluchten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten