Rondom 10: november 2017

'Waarom heb je het weggegooid?', vraagt mijn radio-collega als hij hoort dat ik de opname stil heb gelegd en heb weggegooid. 'Het was anders een goede show'. Ik ga mezelf niet vergelijken met een muzikant of een kunstenaar, maar voor mij is het doen van een radioshow als het maken van een tekening. Als die goed lukt, mag die worden ingelijst. Als het totaal niet wil, dan moet het in de verste prullenmand gelegd worden. De show van vanavond is zo eentje waarover ik op zichzelf wel tevreden ben voor de luisteraars in het hier en nu, maar dat ik niet wil dat anderen het op een later tijdstip gaan beluisteren. Geen show op Mixcloud dus... Nu heb ik wel inspiratie voor 'Rondom 10' en het is eenvoudiger om twee afleveringen van 'Verzamelwoede' op een maandagmiddag te doen. Dan zijn we al een aardig stuk opgeschoten en hoop ik oprecht dat het deze week overdag ietsje rustiger wordt. Omdat Soul-xotica nog steeds tien jaar bestaat ga ik maandelijks terug naar een maand uit de afgelopen tien jaar. Vorige maand was ik in oktober 2016 en vanavond ga ik kijken naar november 2017 en vrij specifiek één onderwerp. De foto is genomen in november 2017 in 'de achtertuin': Het Holtingerveld. Het is de wandeling van de ietwat miezerige zondagmiddag. Ik heb niet eens de moeite genomen om de berichten van november 2017 door te bladeren. De fietsavonturen zijn tot een minimum beperkt en in ieder geval neem ik geen camera mee.

Het is halverwege mijn weekend en toch ga ik het nu over werk hebben. En over het leven! Mijn leven begint ruim vijfenveertig jaar geleden en met de geboorte neem ik meteen iets mee het leven in: Een vertraagde motoriek. Een eigenschap welke je meteen geschikt maakt voor de sociale werkvoorziening, maar om dat de hersenen té goed functioneren, ben ik lange tijd té trots om me daar aan over te geven. In 1996 'slaag' ik al eens voor toelating tot de sociale werkvoorziening na afloop van mijn praktijkcursus jachtschilderen (binnenkort in 'Het zilveren goud'). In de daaropvolgende achttien maanden doe ik twee vrij pittige journalistieke cursussen (HBO-niveau voor iemand die alleen LEAO heeft...) en als ik eind 1997 krijg te horen dat ik in januari 1998 bij de sociale werkvoorziening kan beginnen, bedank ik voor de eer. Ik neem ontslag uit het Jeugdwerkgarantieplan en vertrek naar Engeland. Sinds dat ik in Steenwijk ben komen wonen, heb ik weinig vast werk gehad buiten de kunstmestkorrels om. Pas in 2007 ga ik weer aan de slag en dat is middels de gemeente via de sociale werkvoorziening bij de Dyka. Er wordt niet eens gekeken naar mijn handicap, het is gewoon de weg die iedere langdurige werkzoekende met uitkering lijkt te bewandelen. Ik zit echter in een regeling waarbij de consulent me in oktober 2008 in het vrije bedrijf moet hebben geplaatst. Bij het werk in de kunststof speelt de motoriek mij geregeld parten en dat terwijl ik dolgraag 'normaal' werk wil doen met een riant salaris. In de zomer van 2008 praat een consulent op me in en dan ga ik akkoord om opnieuw een keuring voor de sociale werkvoorziening te doen. Ik slaag met vlag en wimpel.

Nu ik op de wachtlijst sta, is meteen een druk van mijn schouders. Ik kan intussen gewoon blijven werken op de plek waar ik ben, ook al begin ik in 2010 in Steenwijk in de post. Na mijn vertrek naar Nijeveen heb ik een gesprek met iemand van de gemeente Meppel die aanvankelijk niets voor me wil doen. Ik vraag hem namelijk of ik in afwachting van de jaren op de wachtlijst niet intussen (post-)werk kan verrichten. Een paar weken later krijg ik telefoon: Ik krijg voor onbepaalde tijd een contract. Het is verkiezingstijd en met PvdA en SP in het kabinet zou het nog positief kunnen uitpakken voor de sociale werkvoorziening. Het beleid van de VVD is een eventuele opheffing van deze bedrijven. VVD wint opnieuw en dus worden dzze plannen in werking gezet. Eind 2014 krijgen we, de ruim zeventig mensen in Meppel met een dergelijk contract, te horen dat het per 1 januari 2015 afgelopen is. We krijgen hulp bij het aanvragen van een UWV-uitkering en dan... springt een uitzendbureau voor ons in de bres. Dat biedt de gemeente aan om ons in dienst te nemen en ons uit te lenen aan de sociale werkvoorziening. Het postbedrijf heeft dan al aangegeven me wel te willen overnemen. Het maakt dat ik gedurende 2015 in een spagaat zit. Het postbedrijf wil wel, maar er gaat steeds iets mis. Aan de andere kant is daar de sociale dienst welke me blijft 'pushen' in de richting van ander werk. Het kost me veel moeite maar uiteindelijk kom ik dan toch aan de slag bij het postbedrijf. Per 1 januari 2016 ben ik daar in dienst via een payroll-organisatie. Dat laatste kan mijn contract, evenals een uitzendbureau, slechts driemaal verlengen of het moet me een vaste baan aanbieden. Dat is begin 2020 het geval en het heeft eerst wat voeten in de aarde voor mij voordat ik enthousiast ben om te tekenen. Kort na het tekenen van het contract barst de corona los en opeens moet ik mijn gewerkte uren doorgeven in plaats van het zelf in te vullen. Daar ontstaat heel veel geklier uit dat op zichzelf al een zwarte deken over mijn 2020 heeft gelegd. Tenslotte breng ik iedereen iets in de herinnering dat de meesten lijken te zijn vergeten. En zo komen we bij november 2017.

Ik ben slechts één van de zeer weinigen die buiten de werkvoorziening aan de slag is gegaan. De rest zit nog steeds in onzekerheid. Er staat iets te gebeuren en daarover moeten we worden ingelicht door de gemeente. Tot mijn verbazing krijg ik een brief van de gemeente Meppel. Dat is vreemd? Even later een correctie van de gemeente Westerveld. Het is erg 'last minute', maar ik word op een dinsdagmiddag verwacht op het gemeentehuis in Diever. Ik verwacht een informatiebijeenkomst maar ben opeens in het gezelschap van collega's van de werkvoorziening die allemaal al weten waarom ze daar zijn. We moeten voor de symboliek een contract tekenen, maar ik gooi de kont tegen de krib. 'Ik teken helemaal niks totdat ik weet wat hier aan de hand is', snauw ik iemand van de gemeente toe. 'Het bevalt me uitstekend in de post en ik wil daar niet mee stoppen'. Dan krijg ook ik de uitleg. Het uitzendbureau heeft besloten dat de service lang genoeg heeft geduurd (hoewel ik dan al niets meer hiermee van doen heb) en ook de gemeentes zijn bij gedraaid. Iedereen krijgt een vast contract en degene die al buiten de werkvoorziening aan de slag zijn, ontvangen een terugkeergarantie. Mocht het op ene of andere manier mis lopen, zonder directe schuld van mezelf, dan kan ik altijd terugvallen op de sociale werkvoorziening. Welnu, het postbedrijf is tevreden over mijn werk maar ze zijn té zakelijk voor wat betreft de urenverantwoordingen. Ik wil lekker aan het werk zijn en geen zorgen hoeven maken over uren. Er is overeengekomen dat als ik ontslag neem dat ik rechtstreeks wordt overgenomen door de sociale werkvoorziening en op die manier kan verder gaan in de post. Bij de laatste zijn het aantal uren per dag standaard, ongeacht of je nu meer of minder werkt. Dat geeft me rust en de energie die ik bespaar kan ik weer kwijt in het werk.

Het is best grappig dat ik al een anderhalf jaar in een andere gemeente woon, maar dat Westerveld mij nog niet kent. Een foutje van de medewerker van Meppel want die had me een jaar eerder gezegd dat ik me daar geen zorgen over moest maken. Uiteindelijk komt het geld van het Rijk en maakt het eigenlijk niet uit welke gemeente het uitkeert. Slotconclusie is dat ik op een gewone manier in het werk blijf waar ik o zoveel van hou. De ambitie om journalist te worden is al lang geleden overboord gezet en ik moet gniffelen als ik denk aan mijn idealistische uitspattingen van weleer. Als puntje bij paaltje komt, ben ik voor het beroep van postbode in de wieg gelegd. Laten we hier nog zeker twintig jaar mee door gaan!